Uncategorized – Page 11 – gopakumarpurushothaman

Njandukalude Nattil Oridavela: The Review.

Nivin Pauly tells Altaf Salim in a scene from Sakhav that its not acting but planning that matters, when told that his acting skills weren’t much to write home about.It was less of an innocent line from the film if you ask me, considering the rank outsider’s career in the malayalam film industry until now and more of a jibe at his critics and detractors.Ironic , because he garnered your attention as a viewer with brief sparks of intensity in his debut movie and you had this feeling that this guy was here to stay.The actor has made the right moves and wise choices to be where he is today and it shows that he has a plan indeed.Nivin without this planning would be say, Unni Mukundan, if you know what I am talking about.The actor proves himself right again with his latest release, Njandukalude Nattil Oridavela.He knows his cinema i should say.

Njandulakude Nattil Oridavela is not the best of the Onam crop of films, it is in fact one of the best films of the year, easily.To say Altaf Salim makes an impressive debut as a director here, would be an understatement.The debutant makes two cameo appearances in this film although one is just his voice and he has earned those, i would say.Poignant and delightful in the same breath, this gem of a film offers a thoroughly refreshing take on a topic that would have otherwise been reduced to another grim tearjerker.For a movie that dealt with a crisis of the greatest magnitude that could hit a family, the theatre was filled with sounds of laughter for the entire running time and none of these were forced or out of place.The casting is pitch perfect and Lal delivers another memorable performance.Shanthi Krishna couldn’t have asked for a better comeback vehicle.Nivin Pauly plays to his strength here as the next door boy and is a reunion of sorts for him with the Premam team with the exception of Alphonse Puthren and Shabareesh Varma.
The movie caught me off guard when it choked me with emotion right before the end titles rolled and the lights came on as my ego certainly didn’t want people to see me with my eyes welled up.Reminded me of an anecdote from a time when you actually relied on big brothers in the neighborhood for movie reviews and its just a coincidence that it’s about one of the greatest family tearjerkers of our times, Akashadhoot.Story goes that two friends are out watching the movie and one of them is wiping tears off his face every other minute thanks to Sibi Malayil when he notices in the dark hall that his pal next to him hasn’t budged in the seat.While he was wondering if his friend was that hard hearted, the lights come on for the interval and he turns to see the guy sitting there with tears rolling down his cheeks and hands gripping the seats hard.
#njandukaludenattiloridavela

PS: വെളിപാടും ആദാമും കണ്ടു ഇനിയൊരു അങ്കത്തിന് ബാല്യം ഇല്ല എന്ന് കരുതി ഇരുന്ന ഞാൻ ഞണ്ടുകൾക്കു കേറുമ്പോൾ മൾട്ടിപ്ളെക്സിന്റെ മൂലക്കിരുന്നു ഒരു “പുള്ളിക്കാരൻ” ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ചാത്തന്മാർ നിന്നെ കൊണ്ട് വരും എന്നും പറഞ്ഞു

Bhoomi: The Review

Bhoomi has to be one of the most confused movies to ever come out of Bollywood, to an extent that i would go so far as to say that it suffers from multiple genre disorder.The movie relies on a cinematic equivalent of the Stockholm Syndrome to keep the audience interested, it hijacks your common sense right from the word go, then tortures you with the most inane of dialogues and sequences that you finally end up liking the film out of pure sympathy for the actors and the makers.I was so embarrassed by the time the movie was done that i couldn’t look my fellow audiences in the eye and kept my head down till i exited the multiplex.Never judge a film by its trailer, i tell myself every single time I’ve found myself in a similar situation but buff in me it seems, has to have it the hard way.

To rant or not to rant about a film in the first week of its release is the dilemma that i experience every time I’ve been let down as a viewer and in the past i have chosen to keep my thoughts to myself but of late I’ve been tempted to give in because there’s only so much you can take, a man’s gotta vent once in a while.If you think that i am exaggerating consider this, a rape victim gets thrown off a bridge into a river and is then shot at by the perpetrators only for the film to break into an “item” song featuring a Sunny Leone slithering in mud.The experience was surreal, Nolan should take a cue from Omung Kumar, would save him a lot of hard work on script and plot when he is looking to give the audience a film to think about next time around.This bizarre shift of mood was evident early on and it shouldn’t have surprised me like it did, to give the director some credit.

The movie opened to scenes where the makers try to establish the premise of the film which basically is about a doting single father and a his daughter who is as liberated as she could be in a place that looks and feels like the hinterland of our country though its Agra where the story is set.Scenes and lines which are supposed to choke you with emotion actually gives you a tough time when you try not to burst into a guffaw.Taj Mahal pops up in random scenes apart from an eponymous tourist guide Taj played by Shekar Suman who talks as if he just walked off the sets of The Great Indian Laughter Challenge.
Sanjay Dutt is either drinking, working out ,breaking into fits of rage or just standing still with his drooped shoulders in every other frame, throughout the film.His role, i should say was cut out.I yearn for Hirani’s biopic Dutt more than ever now, just so that i can get over this movie which was supposed to be the comeback vehicle of this actor who has made more comebacks than any other actor of our times and is the sole reason why i walked into the hall the day this
movie was released.

The makers could have engaged here with a bit more responsibility and conviction, when they were dealing with a topic as sensitive and critical as this instead of reducing the film to a mediocre bollywood potboiler.If the climax was intended to be a tribute of sorts to Ketan Mehta’s Mirch Masala which dealt with a similar theme three decades back, where the likes of Smita Patil, Nasserudin Shah and Om Puri scorched the screen, the only purpose it actually serves is to remind the viewer what an honest film on women’s empowerment looks like.

Narcos S03:The Review.

Post Seasons One and Two which saw the rise and demise of Escobar, Narcos has returned for a third season which chronicles the events that led to the takedown of the Cali Cartel.In the absence of the towering presence that Escobar played by Wagner Moura was, the show focuses on the fates of the men who took over the reins of the Colombian drug cartels and the men who went to work to bring them to justice or rather what passed for justice in that part of the world.The series doesn’t take sides here when it sheds some light on the compromises made by the forces who are supposedly on the side of justice, the Americans in this case.Basically its about men on either side of the law, and how they play the system to get what they want.This season unfolded to the pace of a taut action thriller and is not a character study like the earlier seasons, for obvious reasons.Now that Narcos is done with the Colombians, the show closes with a hint that they will be moving to the next destination on the global drug trade map, Mexico and news just came in that the location scout for Season 4 has been shot dead in Mexico.Imagine, those are the guys DQ fought off like they were school bullies in CIA.

Adam Joan : The Review

താങ്ക് ഗോഡ്.എല്ലാ മലയാളം പടങ്ങളും ഈ ഇടെ ആയി തുടങ്ങുന്നത് ഇങ്ങനെ ആണ്.എന്റെ അറിവിൽ അതൊരു പ്രാർത്ഥനയോ ദൈവത്തിനോടുള്ള നന്ദി പ്രകടനമോ അല്ല മറിച്ചു ഒരു ദീർഘനിശ്വാസമാണ്, എന്തോ ആപത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപെട്ടവരുടെ വികാരപ്രകടനം.
ഓണത്തിന് ഇറങ്ങിയ പടങ്ങളിൽ കൂട്ടത്തിൽ ഭേദം ആണെന്ന് കേട്ടിരുന്നു ആദം ജോൻ.എല്ലാ പടങ്ങൾക്കും തല വെച്ച് കൊടുക്കുന്ന ഞാൻ ഇതിനും വെച്ചില്ലേൽ ശെരി ആവില്ലലോ.അങ്ങനെ കൊണ്ട് വെച്ച് കൊടുത്തതിനു ശേഷം ഉണ്ടായ ചില ജല്പനങ്ങൾ ഇവിടെ വന്നു വാരി വിതറാൻ ഉള്ള ത്വര അടക്കാൻ ഒരു ദിവസം ഫുൾ ശ്രെമിച്ചു പക്ഷെ നടന്നില്ല. കർമ്മണ്യേ വാധികാരസ്തേ എന്നാണല്ലോ.
പടം ഹോളിവുഡ് നിലവാരത്തിൽ ആണെന്ന് ആണ് വെപ്പ്. എഴുതി പിടിപ്പിക്കുന്നത് പതിവ് പോലെ ഇംഗ്ലീഷിൽ വേണ്ട മലയാളത്തിൽ തന്നെ ആയേക്കാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചത് കൂടുതൽ ലൈക്ക് കിട്ടുമല്ലോ എന്ന ദുരാഗ്രഹം ഒന്ന് കൊണ്ട് മാത്രമാണ്.അല്ലേൽ കുറെ ലവന്മാര് കേറി വരും മനുഷ്യൻ ഉണ്ടായ കാലം തൊട്ടു അടിക്കുന്ന കുറെ ഡയലോഗുമായി .പണ്ട് കുറച്ചു ഇംഗ്ലീഷ് പറഞ്ഞു പോയെൻറെ പേരിൽ നാട്ടുകാര് സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ കേറി നിരങ്ങിയ ഒരു നടന്റെ പടം ആണ് ഇത് എന്നത് തികച്ചും യാദൃശ്ചികം മാത്രം.

സെവൻത് ഡേ ഇസ്‌റ ആദം ജോൻ ഇതിൽ മൂന്നിലും പൃഥ്വിരാജ് ആണ് ഹീറോ.സംവിധായകർ പുതുമുഖങ്ങളും.യു സീ ദി അയണി ഡോണ്ട് യു ?ഇങ്ങനെയുള്ള പടങ്ങളിൽ ഗോസ്റ് ഡയറക്ഷൻ പൃഥ്‌വിരാജിന്റെ വക നടക്കുന്നു എന്ന ഒരു അർബൻ ലെജൻഡ് കുറച്ചു നാളായി വട്ടം കറങ്ങുന്നുണ്ടെങ്കിലും അത് ശെരി ആയിരിക്കാം എന്നും ഇതൊക്കെ ലൂസിഫർ എന്ന മോഹൻലാൽ പ്രോജെക്ടിലേക്കുള്ള പിച്ച വെപ്പുകൾ ആണ് എന്ന് ആദം ജോൻ കൂടെ കണ്ടപ്പോൾ തോന്നാതിരുന്നില്ല.പുള്ളി ഇടപെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതൊക്കെ ആ പടങ്ങളെ സഹായിച്ചിട്ടേ ഉള്ളു എന്നും ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.നോയർ, ഒകൾട്ട് തീമുകളോട് പുള്ളിക് ഒരു അഭിനിവേശം ഉണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു .ചിലപ്പോൾ സ്ക്കൂളിൽ പഠിക്കുമ്പോ വായിച്ചു കൂട്ടിയ മിസ്റ്ററി നോവെൽസിന്റെ സ്വാധീനം ആയിരിക്കാം.ഈ പടത്തിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞാൽ ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും ഉള്ള പ്രശ്നബാധിത പ്രദേശങ്ങളിൽ കുട്ടികളുടെ മരണങ്ങൾ നിത്യസംഭവങ്ങൾ ആവുകയും അതിനെ collateral damage ആയി കാണുന്ന ഭരണകൂടങ്ങളും ഭരണാധികാരികളും രാഷ്ട്രീയക്കാരും നിഷ്പക്ഷ നിരീക്ഷകരും മാധ്യമങ്ങളൂം നയിക്കുന്ന ഈ കാലത്തു കുറച്ചു സാത്താൻ ആരാധകരെ ഭീകരന്മാരായി ചിത്രീകരിച്ചു പ്രേക്ഷകരെ ആകാംഷയുടെ മുൾമുനയിൽ നിർത്താം എന്ന ചിന്ത തികച്ചും ബാലിശമായി തോന്നുന്നു എനിക്ക്.രാവിലെ ന്യൂസ് വെച്ചാൽ കാണാം ഇതിലും ഭീകരത നിറഞ്ഞ സംഭവങ്ങൾ .അതൊക്കെ കണ്ടു പതം വന്നു ഇരിക്കുമ്പോളാണു കുങ് ഫു പഠിച്ച കുറെ ഹൈ പ്രീസ്റ്റുകൾ അന്തി കുർബാനേം കൊണ്ട് കെട്ടി എടുത്തിരിക്കുന്നത്.

ടി ഡി രാമകൃഷ്ണന്റെ ഫ്രാൻസിസ് ഇട്ടിക്കോര വായിച്ചിട്ടു ഇൻസ്പയർ ആയി എഴുതിയ കഥ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.പടത്തിൽ ഏറ്റവും താല്പര്യം തോന്നിയത് ഇട്ടിക്കോരയിൽ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള പോലുള്ള കേരളത്തിലെ ചില കുടുംബങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള ചില പരാമർശങ്ങളാണ് .പക്ഷെ ഹോളിവുഡ് നിലവാരത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ഉള്ള പടം ആയ കൊണ്ട് അതിന്റെ ഒന്നും പുറകെ അധികം പോവാതെ ബെൻസും റേഞ്ച് റോവറും മാസ്റ്റങ്ങും ഹാർലി ഡേവിഡ്സണും അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടിക്കാനും ഒരു സ്ലോ മോഷൻ ഫയിറ്റ് നടത്തി കുറച്ചു മനുഷ്യന്റെ ക്ഷമ പരീക്ഷിക്കാനും ആണ് ഡയറക്ടർ തീരുമാനിച്ചത് .പൂർണമായും ഒരു ഹോളിവുഡ് പടം ആയി മാറി മലയാളി പ്രേക്ഷകരെ alienate ചെയ്യാതിരിക്കാൻ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ഇടക്ക് ഒരു കൊച്ചി ഫ്ലാഷ്ബാക്ക്.കാമറയും കളർ ഗ്രേഡിങ്ങും കൊണ്ട് ഒരു സ്വീഡിഷ് അല്ലെങ്കിൽ ഡച്ച് ത്രില്ലറിന്റെ ലുക്ക് പടത്തിനു ഉണ്ടാക്കിട്ടുണ്ട് എന്നത് ശെരി തന്നെ.കഥയും ലൊകേഷനും ബ്രോഡ്‍ചർച് തൊട്ടു ഹിന്റർലാൻഡ് വരെ ഉള്ള യൂറോപ്യൻ ഷോസിനെയും ഓർമിപ്പിച്ചു.അകിര കുറൊസാവ ലോക നിലവാരം ഉള്ള പടങ്ങൾ എടുത്തത് ജപ്പാൻകാരെ യൂറോപ്പ്പിലും അമേരിക്കയിലും കൊണ്ട് പോയി പടം എടുത്തിട്ടില്ല എന്ന് കൂടി ഇവിടെ വെറുതെ പറയാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.ഫോർ ഹൊറർ.

നായകൻ വില്ലനെ അവസാനം ഇടിച്ചു ഒതുക്കണം എന്ന കൺസെപ്റ്റ് ഇവിടെ വിട്ടു കളഞ്ഞിട്ടല്ല എന്നത് ഈ “ക്ലാസ്” പടത്തിന്റെ മറ്റൊരു പ്രത്യേകത ആണ്.ഈ കലാരൂപത്തെ അന്യം നിന്ന് പോകാതെ കാത്തു സൂക്ഷിച്ച അണിയറ പ്രവർത്തകരെ നന്ദിയോടെ സ്മരിക്കുന്നു.ലൂസിഫറിന് കാസനോവയുടെ അവസ്ഥ വരരുത് എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ എന്റെ വാക്കുകൾ ഉപസംഹരികുന്നു.നന്ദി,സർകാസം.

Velipadinte Pusthakam : The Review

സോഷ്യൽ മീഡിയയിലും മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങളിലും വെളിപാടിന്റെ ഈ എളിയ പുസ്തകത്തിനെ വലിച്ചു കീറി ഒട്ടിച്ചു കഴിഞ്ഞ ഈ വൈകിയ വേളയില് അല്ലെങ്കിൽ ഈ അവസരത്തില് അല്ലെങ്കിൽ ഈ ഒക്കേഷനില് ഞാൻ എന്റെ വക ഒരു കൂദാശ സമർപ്പിക്കാൻ അവസരം കിട്ടിയതിനു സ്തോത്രം ചെയുന്നു.മോഹൻഭായ് ലാൽജിയും ലാൽജി ജോസ് ഭായിയും (ബഹുമാനക്കുറവിന്റെ കുറവ് പരിഹരിച്ചതാ) ഒടുവിൽ ഒന്നിച്ച ഈ പടത്തിനു പോരായ്മകൾ ആവോളം ഉണ്ടെങ്കിലും ഡീഗ്രേഡിങ്ങിന്റെ ഇത്ര ഭയാനകമായ വേർഷൻ അർഹിച്ചിരുന്നില്ല എന്ന് എനിക്ക് തോന്നിപ്പോവുകയാണ് .ബെന്നി .പി . നായരംബലം ആയ കൊണ്ട് കടപ്പുറം ബാക്ക് ഡ്രോപ്പ് ആദ്യമേ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നെങ്കിലും താടി വെച്ച് സൈക്കിളിലിൽ നടന്നു കണ്ട ഇടിക്കുള എന്തിനാണ് കുറി തൊട്ടു കലിപ്പ് ലുക്കിൽ ബുള്ളറ്റിൽ ഇരിക്കുന്നത് എന്ന ചോദ്യം ഏതൊരു ലാൽ ഫാനിനെ പോലെ എന്നെയും അലട്ടിയിരുന്നു.ഇന്ത്യൻ സിനിമയിൽ മാത്രം നില നിൽക്കുന്ന പ്രതിഭാസമായ ഡബിൾ റോൾ ആണോ എന്ന് വരെ എന്നിലെ പ്യുറിസ്റ് ലാൽ ഫാൻ ഭയന്നു .ചന്ദ്രലേഖ ആറാം തമ്പുരാൻ നരസിംഹം എന്ന ചിത്രങ്ങൾക്കു ശേഷം കംപ്ലീറ്റ് ആക്ടറുടെ ഒരു പടത്തിനും എന്നെ കംപ്ലീറ്റ് ആയി തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ സാധിച്ചിട്ടില്ല എന്ന കുംബസാര സത്യം കൂടെ ഞാൻ ഇവിടെ വെളിപ്പെടുത്തുന്നു.

എനിക്കിത് വെളിപാടിന്റെ പുസ്‌തകം അല്ല “ഡെയ്‌ജ വൂന്റെ ” പുസ്തകം ആയിരുന്നു.സ്പടികം മണിച്ചിത്രത്താഴു കിരീടം തുടങ്ങിയ ലാൽ ക്ലാസിക്കുകളുടെ പല രംഗങ്ങളും മുന്നിലൂടെ വന്നു പോയ പോലെ എനിക്ക് തോന്നി പലപ്പോഴും.ക്ലൈമാക്സിൽ ഡോക്ടർ സണ്ണി വരുമോ എന്ന് വരെ ഞാൻ സംശയിച്ചു.മനോരോഗം വേരോടെ പിഴുതെറിയാൻ പുള്ളിയെ കഴിഞ്ഞല്ലേ ഉള്ളൂ.ആദ്യത്തെ പകുതിയിലെ കാലഹരണപ്പെട്ട ക്യാംപസ് കൺസെപ്റ്റും ഉപദേശവും കോമഡി എന്ന പേരിൽ കാണിച്ച രംഗങ്ങളും ഇന്റർവിലന് ശേഷം ചിത്രം ആർജിക്കാൻ ശ്രെമിച്ച തീവ്രതയെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചു എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു.എന്നിരുന്നാലും അവസാനത്തെ ഒരു മണിക്കൂർ എൻഗേജിങ് ആയിരുന്നു.
കിരീടത്തിൽ കീരിക്കാടനെ കൊന്ന ശേഷം വിഭ്രാന്തി പൂണ്ടു ഇരിക്കുന്ന സേതുവിന്റെ രംഗം ഷൂട്ട് ചെയുമ്പോൾ ലാൽ ആ അവസ്ഥയിൽ ഇരിക്കുന്ന ഒരാളുടെ മാനറിസങ്ങൾ സ്പൊണ്ടേനിയസ് ആയി പ്രകടിപ്പിച്ചു എന്ന് സിബി മലയിൽ പറഞ്ഞത് എനിക്ക് ചില സീനുകൾ കണ്ടപ്പോൾ ഓര്മ വന്നു.മോഹൻലാൽ ഉള്ള സീനുകളിൽ പ്രത്യേകിച്ച് പുള്ളി അഭിനയിച്ചു തകർക്കാൻ സാധ്യത ഉള്ള രംഗങ്ങളിൽ ഔട്ട് ഓഫ് ഫോക്കസ് ആയതിന്റെ ലോജിക് എന്താണെന്നു മനസിലാവുന്നില്ല .ഒരു പരിധി വരെ എന്നിലെ ഫാൻ തൃപ്തനാണ്.ഇത് തൊണ്ടി മുതലോ മഹേഷിന്റെ പ്രതികാരമോ അല്ലായിരിക്കാം പക്ഷെ ഇത് വാമനപുരം ബസ് റൂട്ടുമല്ല.ആമേൻ.

Logan Lucky : The Review.

Who would’ve known, even Steven Soderbergh’s been bitten by the Game of Thrones bug.Logan Lucky is Steven Soderbergh’s return to mainstream cinema after a self imposed exile which he attributed to his disgruntlement with the Hollywood system but if you ask me, as a viewer Soderbergh’s gradual departure from conformity to the rules of Hollywood has been visible for a while now.The hiatus was only from feature films and during the time he had shifted his focus to the smaller screen.True to his indie roots, he has experimented relentlessly throughout his career with themes and treatment.In his comeback vehicle, Soderbergh has also taken on corporate Hollywood by opting to distribute the film directly.So its anyone’s guess that the director has an eye on the burgeoning streaming business and the home audience and it’s hardly surprising that he based an entire sequence during a prison riot sequence on one of the most successful shows of all time, Game of Thrones.The scene’s a riot, literally.

Logan Lucky is a smart film, like every other Soderbergh film to date.For a man who pulled off a heist trilogy with almost the same premise and cast, this must have been cakewalk indeed.Soderbergh has gone for the minimalistic approach here too but for a film that raised its budget by selling overseas rights Logan Lucky is deeply entrenched in the American South, i felt.The film takes its own sweet time to build up pace and is a thinking man’s heist movie with a sense of humor.Most of the delivery is deadpan and Adam Driver along with a bleached Daniel Craig contributes generously in that department.Channing Tatum, a Soderbergh regular of late appears determined to make a mark as an actor and play down on his hunk persona while he’s at that.

Having said that,the movie doesn’t look or feel like your regular holiday weekend caper, and that’s probably exactly how Soderbergh intended it to be.He has made a film on his own terms, with absolute creative control as he puts it, which is the primary reason why he locked horns with the big studios.With Logan Lucky at least, this approach works to an extent but in the same breath its one of those movies which would work better on a streaming network rather than in movie halls i can’t but help feel, and thats where Soderbergh’s headed as a filmmaker ultimately, if i am not wrong.Despite all the critical acclaim, this experiment by Soderbergh might end up with more takers at home rather than in movie halls.

Baadshaho : The Review.

Milan Luthria had the right ideas but it looks as if he went about the task of executing them with half a heart.Early on Badshaaho had me wondering if it was another dig at the Gandhi dynasty under the auspices of the current government and i doubt if the film would’ve seen light of day without creating a ruckus if the Congress was in power.Hope i haven’t spoken too soon, given the fact that in power or not, politicians always find a way to have their voices heard.But that would only help this movie and it needs all the help that it can get to stay afloat, i think.I was also put off by the way in which the makers cozied up to the royalty initially but to be fair, they did try to make amends towards the end but by then i was too disinterested to even care.

Ajay Devgan speaks entirely in one liners and Emraan Hashmi keeps him company, only he keeps repeating his one liners in this heist movie from Bollywood because in all probability the writer got bored with Hashmis character to the point where he stopped developing it half way through, not that any of the other characters looked like any real thinking went into them either.Vidyut Jamwal plays an army man who prefers to travel in trains in his boxers, i guess the Rajasthan sun does that to people.Ileana tries earnestly to do justice to her role but thanks to some uninspired writing she doesn’t end up with outsized shoes to fill, considering the enigmatic life history of the person whom her character is based on and Esha Gupta’s presence is little more than a tribute to the vamps of 70s Bollywood films.Even Sunny Leone looked bored in the customary “item song”.The plot and the premise were promising but the makers lets the viewers down with some really lazy filmmaking.

All the greatest heist films from The Sting to Oceans Eleven to Bollywood’s own Special 26 have relied on the ingenuity of the plot hatched by the protagonists to keep the viewers interested but Badhsaaho obviously doesn’t belong to that school of thought.Most of the crucial scenes play out like a bad act by an amateur magician, to the point that it almost insults the viewer’s intelligence.The film did make me curious though and kindled my interest in the historical incidents against the backdrop of which the story unfolds.The movie treads carelessly upon topics which had tremendous potential like the Privy Purse Abolition, the Emergency and the political vendetta that the powers that be unleashed on their adversaries during that dark phase in the country’s history. I guess its a coincidence that the movie was released at a time when the treasures of the royal family down here in Kerala are again in the news.

The Hitman’s Bodyguard : The Review.

I don’t recall watching Samuel.L.Jackson kiss an actress on screen ever and when the end credits rolled for The Hitman’s Bodyguard, i think i realized why.He is not much of a kisser is simply why, though maybe its just lack of practice, on screen that is, or then again it could just be plain lack of chemistry between him and a jaded Salma Hayek.That was one of my only two takeaways from The Hitman’s Bodyguard which aspires to be an action comedy, but ends up with some success in the comedy department thanks to the lead pair and disappoints absolutely when it comes to the action scenes, which is where and why the movie let itself down, i think.

After escorting Denzel Washington to safety in 2012’s Safe House, Ryan Reynolds gets to play bodyguard to Samuel.L.Jackson’s hitman in this film which also has Gary Oldman playing an East European dictator sporting a look that, for some reason reminded me of his turn as Dracula in Coppola’s namesake 1992 movie.Was that a tribute by the director, considering Dracula’s east European origins?, I guess we’d never know.He doesn’t have much to do here though, apart from acting real mean like your average east European dictator is expected to .

Sam Jackson’s hitman is racing against a deadline and other hitmen with the Interpol looking on, to get to the ICJ in The Hague to depose as a witness against Oldman’s character and helping him out reluctantly is Reynolds, for the sake of nothing other than good old love.The only reason i could think of, for the makers to settle for this plot setting, brings me to my second takeaway.The Netherlands it seems, has a cash rebate and incentives programme for every movie shot on their soil and The Hitman’s Bodyguard benefited financially from this, the internet tells me. Interestingly,Dunkirk is one other movie which is said to have worked this incentive to its advantage.

The action sequences reminded me of Bollywood movies ranging from Kick to Shivaay, which were shot on location in east European countries with incentives and subsidies for filmmakers too.I couldn’t but help wondering if they used the same action crew as those Bollywood movies.Thats how mediocre the action was.Maybe the makers thought that they could save even more bucks and make up for it in the humor department.The film did draw a few laughs, thanks mostly to Samuel.L.Jackson but that keeps the movie afloat only barely.At the end of the day, its little more than another lost opportunity, considering the cast and the premise.

Vayalar And The Cosmos.

Say, if Einstein had a favorite Malayalam song that he would’ve loved to listen to every time he sat down to think about the workings of the Universe, this profound piece penned by Vayalar, would be it. From Beatles to Bowie, every artist out there in the west have sung about space and the Universe but almost all the time they were only pursuing their regular themes of conflict and disillusionment against a different backdrop or realm, space being that. Chandrakhalabham on the other hand is a song that explores fundamental questions about our existence and place in the Universe that mankind has been asking ever since we looked up at the vast expanse above our heads.
This song is also an embodiment of the principles that Vayalar represented in his works throughout his career. The rationalist that he was explores themes ranging from love to existence to shades of spirituality in this song of cosmic proportions. Its a song that’s as much about science as it’s about philosophy and emotions that drives us as human beings, i feel.

Vayalar here is in awe of the whole of existence when he asks for another lifetime to spend on this beautiful planet.Its the existentialist philosophy that loneliness is the quintessential human condition that Vayalar bases his thoughts on here. He invokes a sense of longing and loneliness in the same breath when he asks if there are yearning hearts elsewhere in the Universe. He reminds us how special, every moment of being in this world as we know it is and how little we know about ourselves and the larger Universe that we are a part of.Ironically, this was amongst his last published works and he was at the peak of his craft if this song is any proof, when he himself disappeared into the unknown.

https://www.youtube.com/watch?v=dgRcaC8Acy4

India, As Hollywood Sees It.

1984 was the year when Rakesh Sharma walked into the history books as the first Indian in space. It was also the year that saw the Indian army storming the Golden Temple and we all know how that ended, for the country and the PrimeMinister, especially. That event doesn’t have anything to do with what i have on my mind but i just couldn’t help mentioning it, almost a testimony to the fact that for every glowing achievement of ours we have a dark memory that tags along. Now, to hop back onto my original train of thoughts,1984 was also the year when Spielberg and Lucas released their second Indiana Jones film, Temple of Doom. It was Spielberg’s 11th film as a director and was around for long enough to have known better than showing Indian kings devouring pregnant pythons, beetles and monkey brains for dinner. Yeah, the kings of the land did indulge in most of the other excesses depicted in the film at the expense of the common folk but that single sequence was Spielberg’s Tiger Woods moment, at least to me.

In the 90s,almost a decade an half since Spielberg’s vision of India comes Michael Bay with his disaster movie Armageddon and during the customary moving speech by the American president which were the norm in every other movie where Americans set out to save the world, we see turbaned Indians squatting before the Taj Mahal with hands raised in prayer. Yeah Indians squat for various reasons across the length and breadth of the country on a daily basis, to this day but I doubt if they’ve done that before the Taj Mahal, Mr.Bay, to point out the least of your factual errors. Almost two decades into the third millennium, Hollywood tries to revive the disaster movie genre with Geostorm and when it comes to India, again its an auto rickshaw in a dingy street that flies off in the tornado. Nolan again was the only exception i guess when he showed an Indian drone in Interstellar.

Now, I understand that theres no point in holding a grudge against Hollywood for looking at us they way do and refusing to change that over time, but maybe the blame doesn’t rest entirely upon them too. We, ourselves wouldn’t put up anything but the glossy pictures of opulence and excellence of our surroundings on our Instagram and Facebook pages so the sense of indignation that we feel when we see something like that about us as a nation on display for the whole world to see is quite justified, i guess. No better moment than now to pause and consider the stark fact that its the same country that managed to demonstrate its technological prowess to launch a Mars orbiter that failed to sustain life by providing something as basic as oxygen. As the Cat said, We are all mad here, irrespective of our allegiances and beliefs and we can’t help that.

20786046_10155109549649545_3392954167716493093_o