Triangle of Sadness : Everything Everywhere All at Once

Parasite on the high seas. That’s how I would describe the multi-Oscar nominated movie, Triangle of Sadness. Personally I have my differences with Parasite and have always felt that it was almost ironically hailed and hyped by the very same crowd it tried to critique. But though it has been a festival circuit favorite, the western media hasn’t been too kind to Triangle of Sadness. The movie interestingly has more than just themes and characters in common with some of the other critic’s favorites of the year namely The Menu and Glass Onion. Must be a post-covid era thing. It’s also worth noting that while Glass Onion slipped through and Triangle of Sadness turned out a darling of the Academy from the nominations at least, The Menu received a total snub. Apparently it was a bit too hard to digest or maybe the menu was already served, in terms of themes by the other films.

The director does try too many things in the movie that’s more than two hours long and literally loses the plot literally in the “third act”, there’s only so much philosophy a viewer can deal with, even the festival circuit aficionados. Ruben Östlund takes aim at everything from the fashion industry to the military industrial complex to tech startups to social hierarchies and does throw in some interesting scenes in the process, the best ones being the exchanges between the drunk socialist-Marxist American captain and the capitalist Russian billionaire and then the Captain’s dinner. Before it literally switched to toilet humor, the dinner scene definitely had some of the funniest moments in modern Cinema, if you ask me. With the number of themes and issues the director tries to address in this film the title of the other Oscar contender, Everything Everywhere All at Once would suit this film just fine too.

Nanpakal Nerathu Mayakkam : Lucid Filming.

നന്പകൽ നേരത്തു മാത്രമല്ല പല നേരത്തും പല സന്ദർഭങ്ങളിലും മയങ്ങി പോയിട്ടുള്ള എനിക്ക് ഈ പേര് കേട്ടപ്പോൾ ആദ്യം ഓർമ വന്നത് എന്റെ തന്നെ ഒരു നൻപകൽ നേരത്തെ പഴയ ഒരു മയക്കമാണ്. ഇത് പോലാരു നൻപകൽ നേരത്ത് മയക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടി ഉണരുമ്പോൾ കൈയിൽ ഒരു വണ്ടിയുടെ സ്റ്റിയറിങ്. മുന്നിലൊരു റോഡ്. വീണ്ടും ഞെട്ടിയത് സൈഡിൽ ഇരുന്നു മയങ്ങുന്ന ഡ്രൈവിങ് ആശാനെ കണ്ടപ്പോഴാണ്. നൻപകൽ നേരമായതു കൊണ്ടും റോഡ് വിജനമായിരുന്നു എന്നത് കൊണ്ടും വീണ്ടും ഞെട്ടേണ്ടി വന്നില്ല. പ്രായം ചെന്ന മനുഷ്യൻ അല്ലേന്ന് കരുതി ഞാനും പുള്ളിടെ മയക്കത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്താൻ പോയില്ല. അതിപ്പോ ഭക്ഷണമൊക്കെ കഴിച്ചു നൻപകൽ നേരത്തു ഒരു വണ്ടീൽ കേറി ഇരുന്നാൽ ഏത് മമ്മൂട്ടി ആയാലും മയങ്ങി പോകും എന്ന് പടം കണ്ടപ്പോ മനസിലായില്ലേ.

മലയാള സിനിമയിലെ സമ്പ്രദായങ്ങൾക്ക് വിപരീതമായി പ്രചോദനമാവാൻ കാരണമായ ഒരു സൃഷ്ടിയെ പരാമർശിച്ചു കൊണ്ടാണ് സിനിമ തുടങ്ങുന്നത്. ആമേനിൽ കാണാഞ്ഞ ഒരു കുമ്പസാരം. അതിൽ തന്നെ ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരി സിനിമയെ കുറിച്ചു പറയാനുള്ളതെല്ലാം പറയുന്നുണ്ട്. ആ പരസ്യവും പിന്നെ പുള്ളി കണ്ട കഥാപത്രങ്ങളും ജീവിതങ്ങളും.പിന്നെ ഒരു തിരുക്കുറലും ഒടുവിൽ അല്പം ചുരുളിയും. ഒരു വിഭാഗം മലയാള സിനിമാ പ്രേക്ഷകരെയെങ്കിലും ആസ്വാദനത്തിന്റെ മറ്റൊരു തലത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ലിജോ ജോസിനും എസ് ഹരീഷിനും ഇത് തന്നെ ധാരാളം. പിന്നെ മമ്മൂട്ടി എന്ന പേരും. ആ പരസ്യം കണ്ടില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ പൂർണമായും പുതുമയുള്ള അനുഭവമായിരുന്നേനെ. ലിജോയുടെ തന്നെ നാടക പശ്ചാത്തലവും സിനിമയിൽ ശക്തമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുണ്ട്. തിലകൻ ചേട്ടനെ വിളിച്ചറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്‌ എന്ന് ഡ്രൈവർ പറയുമ്പോഴും വണ്ടിയിലെ ബോർഡിലെ നാടകത്തിൽ തിലകൻ എന്ന പേരിന്റെ സാന്നിധ്യവും കണ്ടപ്പോൾ തോന്നിയത് ഇതൊരുപക്ഷേ ലിജോയുടെ ഒരു ഇത് വരെയുള്ള സൃഷ്ടികളിൽ പുള്ളിയുടെ ജീവിതത്തിനോട് ഏറ്റവും അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന ചിത്രവും ആയിരിക്കാം എന്നാണ് .വിപിൻ അറ്റ്ലിയുടെ കഥാപാത്രം ലിജോ തന്നെയാണോ എന്നുമൊരു ചിന്ത വരാതെയിരുന്നില്ല. അങ്കമാലി ഡയറീസ് തൊട്ടു ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന ലിജോയുടെ സിനിമകളിലെ ഫ്രെയിമുകളെയും ക്യാമെറയയെയും തേനി ഈശ്വറിനെ കൂട്ടുപിടിച്ചു തളച്ചിടാൻ ഒരു ബോധ പൂർവമായ ശ്രെമം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ലിജോ ഒരു അഭിമുഖത്തിൽ തമാശ രൂപേണ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും ഈ സിനിമയ്ക്ക് ഏറ്റവും യോജിച്ച ചലച്ചിത്ര ഭാഷയാണ് ഇവിടെ അവർ സാത്‌ഷാകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പോസ്റ്റ് പ്രൊഡക്ഷൻ നീണ്ടു പോകാനുള്ള കാരണം ഒരുപക്ഷെ സിനിമയുടെ പശ്ചാത്തല ശബ്ദങ്ങൾ ആയിരിക്കാം എന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു. സന്ദര്ഭങ്ങൾക്കു ചേർന്ന പഴയ തമിഴ് സിനിമ സംഭാഷണങ്ങളും ഗാനങ്ങളും കണ്ടു പിടിക്കാൻ തന്നെ ഒരു വൻ പരിശ്രമം ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം എന്ന് സിനിമ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തോന്നുന്നു.കഥയിൽ കാണുന്നത് പോലെ ഭാഷയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയുമൊക്ക അതിർവരമ്പുകളെ ഭേദിച്ചു ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ പരസ്പരം സഹായിക്കുന്ന പോലെയായിരിക്കാം ഈ പശചാത്തല ശബ്‍ദവും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത്.

ചുരുളി പോലെയൊരു തുറന്ന, പ്രേക്ഷകരുടെ മനോധര്മത്തിനു വിട്ടുകൊടുത്ത ഒരു ക്ളൈമാക്സ് ആണ് ഇതിന്റെയും എന്ന് തോന്നുന്നു. ഇതിനെ കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകളിൽ പ്രേക്ഷകർ അവരുടേതായ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ അവതർപ്പിക്കുമ്പോഴും ചർച്ച ചെയുമ്പോഴുമാണ് എഴുത്തുകാരനും സംവിധകായനും വിജയിക്കുന്നത്. വീട്ടിലിരുന്നു അവസാനമായി ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന സുന്ദരത്തെ കാണിച്ച ശേഷം ലിജോ നമ്മളെ കാണിക്കുന്നത് കുറെ കാക്കളെയാണ്. ബലി തർപ്പണം ചെയുമ്പോൾ കൈ കൊട്ടി വിളിക്കുന്ന കാക്കകൾ ആത്മാക്കളാണെന്നാണല്ലോ വിശ്വാസം. തനിക്കു ആ വീട്ടിലും നാട്ടിലും ഇനി ഒരു സ്ഥാനമില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന സുന്ദരത്തിന്റെ ആത്മാവ് ബലിച്ചോറു കഴിച്ചു യാത്രയാവുകയാണ് ചെയ്തതെന്ന് വേണമെങ്കിൽ കരുതാം. അമ്മയോടൊപ്പം അവസാനമായി ഇരിക്കുമ്പോൾ ടീവിയിൽ കേൾക്കുന്ന സംഭാഷണം സുന്ദരത്തിന്റെ ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും സൂചനകൾ നൽകുന്നതാണ്. ടിവിയിലെ സിനിമയിലെ കഥാപാത്രം തന്നെ ചതിച്ച അമ്മാവന്റെയും അച്ഛന്റെയും കാര്യവും മറ്റൊരു കഥാപാത്രം ആദ്യ കഥാപാത്രത്തിന്റെ മരുമകനും സഹോദരനും തമ്മിൽ സംസാരിച്ച ഒരു വിവാഹത്തിന്റെയും കാര്യം പറയുന്നുണ്ട്. സുന്ദരത്തിന്റെ സഹോദര കഥാപത്രത്തിന്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടപ്പോൾ സുന്ദരത്തിന്റെ തിരോധാനത്തിന് പിന്നിൽ ഒരുപക്ഷെ അയാൾ ആയിരിക്കാം എന്ന് തോന്നി.അയാൾക്ക്‌ മാത്രമല്ല ഒരു പക്ഷെ സുന്ദരത്തിന്റെ ഭാര്യ ഉൾപ്പടെ ആ വീട്ടിലെ പലർക്കും അതിൽ പങ്കുണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം എന്നും ചില സംഭാഷണങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ തോന്നി പോവുന്നുണ്ട്.

തികച്ചും ഡി -ഗ്ളാമറൈസ് ചെയ്ത ഒരു മമ്മൂട്ടിയെ ആണ് ചിത്രത്തിൽ കാണുന്നത്. ക്രിസ്റ്റഫറിൽ കണ്ട മമ്മൂട്ടി അല്ല ഇത്. കാതലിൽ കാണാൻ പോകുന്ന മമ്മൂട്ടിയും അല്ല. ഡി എയ്‌ജിങ്‌ ചെയ്‌തിട്ടും എഴുപത് വയസുള്ള ഡി നീറോ നിലത്തു കിടക്കുന്ന ഒരാളെ തൊഴിക്കാൻ കഷ്ടപെടുന്നത് ദി ഐറിഷ്മാനിൽ കണ്ടതാണ്.അതേ പ്രായമുള്ള മമ്മൂട്ടി ക്രിസ്‌റ്റഫറിലും ഭീഷമയിലുമൊക്കെ കാണിച്ച ശാരീരികമായ പ്രകടനം കാണുമ്പോളാണ് ഒരു നടൻ എന്ന നിലയിൽ ആഗോളതലത്തിൽ തന്നെ പുള്ളി എവിടെ നില്കുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടാവുന്നത്. നാൻ ഇന്ത ഊരുക്കാരൻ താൻ എന്ന് ആണയിടുന്ന രംഗങ്ങളിലും ഒടുവിൽ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലുമൊക്കെ മമ്മൂട്ടി എന്ന നടനിൽ നിന്ന് നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന വികാര പ്രകടനങ്ങൾ കാണാമെങ്കിലും എന്റെ ശ്രെദ്ധ ആകർഷിച്ചത് നാൻ ഇന്ത ഊരുക്കാരൻ എന്ന് ആണയിട്ടു പറഞ്ഞിട്ട് നാട്ടുകാരെ വെല്ലുവിളിക്കുമ്പോൾ പുള്ളി കൊണ്ട് വരുന്ന തീവ്രതയാണ്. ആവനാഴി തൊട്ടു ബെസ്റ്റ് ആക്ടറിലെ ക്ളൈമാക്സിൽ വരെ കണ്ട ആ തീവ്രത. ഇത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് മമ്മൂട്ടി എന്ന നടന്റെ സിനിമകൾ പുള്ളിയുടെ മക്കളുടെ പ്രായമുള്ള നടന്മാരുടെ സിനിമകൾക്കിടയിലും പ്രസക്തമാവുന്നത്.
ഒരു പരിപൂര്ണത ഇത് വരെയുള്ള പുള്ളിയുടെ എല്ലാ സിനിമകളിലെയും അഭിനയ രംഗങ്ങളിൽ കണ്ടു ശീലിച്ചത് കൊണ്ടായിരിക്കാം ബസ് ഊണ് കഴിക്കാൻ നിർത്തി ആണുങ്ങളെല്ലാം വെള്ളമടിക്കുമ്പോൾ തമാശ പറയുന്ന ജെയ്മസ് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ഏകാഗ്രത തെറ്റി ഫോർത്ത് വോൾ ബ്രേക്ക് ചെയ്തോ എന്ന സംശയം വന്നത്. മാറിയ കാലഘട്ടത്തിലെ സാങ്കേതിക വിദ്യകളുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ അഭിനേതാവ് എത്രയൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കണം എന്ന് മമ്മൂട്ടി തന്നെ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞാണ്. ഇതിൽ തന്നെ ഒരു എക്സ്ട്രാ നടന് അത് സംഭവിക്കുന്നുണ്ട്.ഒരു പക്ഷെ ആ നാട്ടിലെ തന്നെ ഒരു സാധാരണക്കാരൻ ആയിരുന്നിരിക്കാം അത്.
പിന്നെ മറ്റൊരു പ്രധാന ചോദ്യം കഥയിൽ ചോദ്യമില്ല എന്നിരിക്കെ തന്നെ സ്വന്തം ശബ്ദവും കൈകാലുകളും ശരീരവും കണ്ടാൽ സുന്ദരത്തിന് താൻ മറ്റൊരാളുടെ ശരീരത്തിലാണെന്നു മനസ്സിലാവില്ലേ എന്നതാണ്. എന്തിനു കണ്ണാടി കാണുന്ന വരെ കാത്തിരിക്കണം. ഇവിടെയാണ് സാമുവൽ ടെയ്‌ലർ കോളറിഡ്ജ് പണ്ട് പറഞ്ഞ സസ്‌പെൻഷൻ ഓഫ് ഡിസബിലിഫിന്റെ പ്രസക്തി. അത്യാവശ്യം ആകർഷകമായ ഒരു കഥ പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ ഏത് പ്രേക്ഷകനും വായനക്കാരനും തന്റെ യുക്തിയേയും ചോദ്യങ്ങളേയും മാറ്റി വെയ്ക്കുമെന്നു. ഈ മ യൗവിനോടൊപ്പം നിൽക്കുന്ന ഒരു ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരി ചിത്രമാണ് നൻപകൽ എന്നതാണ് എൻ്റെ അഭിപ്രായം. ചർച്ചകൾ പക്ഷെ അവസാനിക്കുന്നില്ല.അവിടെയാണ് ലിജോയുടെ വിജയവും.

#NanpakalNerathuMayakkam #LijoJosePellisserry #Mammootty

ഗോൾഡ് : Not Exactly Fool’s Gold, As Social Media Would Have You Believe.

പ്രൈമിൽ ഗോൾഡ് കണ്ട് ആസ്വദിച്ച ശേഷം ജിജ്ഞാസാഭരിതമായ എന്റെ മനസ്സ് പുത്രനോട് മന്ത്രിച്ചു …”മാപ്പ് …മാപ്പ് …മാപ്പ് “

“രണ്ട് മാപ്പ് മതിയടെയ് “…കൂടെയിരുന്നു കണ്ട ഭാര്യ.

പൊതുവെ കണ്ട അഭിപ്രായങ്ങളിലൊക്കെ കണ്ട പടം ഇപ്പോ മോശം ആവും ഇപ്പോ മോശം ആവും എന്നും പറഞ്ഞു കണ്ടു ഒടുവിൽ ഏകദേശം മുക്കാൽ ഭാഗമായപ്പോൾ നമ്മുടെ തന്നെയൊക്കേ ഏകദേശം തരംഗദൈർഖ്യമുള്ള ഒന്ന് രണ്ടു പേരോട് ചോദിച്ചപ്പോ അവർക്കും സമാനാഭിപ്രായം. (no innuendos intended) . ഈ ഡയറക്ർമാർ ഒക്കെ പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ട് എന്ന് അവരിൽ ചിലരൊക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോൾ വിയോജിപ്പ് രേഖപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്‌തെന്ന് ഇവിടെ അറിയിച്ചു കൊള്ളട്ടെ…

പണ്ട് മറ്റേ പുള്ളി പുഴവെള്ളത്തിൽ ചാരം കലക്കുന്നതു ഒന്ന് കണ്ടു കളയാം എന്ന് പറഞ്ഞത് പോലെ ഇത്രേം പോരായ്മകൾ നിറഞ്ഞ പടത്തിൽ എന്തേലും ഗോൾഡ് ഉണ്ടോ എന്ന് തപ്പിക്കളയാം എന്ന ചിന്തയോടെയാണ് പടം കാണാൻ തീരുമാനിച്ചത്. അപ്പൊ പറഞ്ഞ പോലെ ദിപ്പോ മോശമാവും ദിപ്പോ മോശമാവും എന്ന് ഓർത്തോർത്തു ക്ളൈമാക്സ് എത്തി. ദോഷം പറയരുതല്ലോ മോശം ആവും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച ക്ളൈമാക്‌സും എനിക്ക് അത്ര മോശമായി തോന്നിയില്ല.

നേരം പോലെ serendipity തന്നെ ഇവിടെയും പുത്രൻ വിഷയമാക്കിയിരിക്കുന്നത്. നേരം തമിഴ് നാട്ടിൽ നടക്കുന്നത് കൊണ്ടാണോ അതിലെ പല കാരിക്കേച്ചർ സ്വഭാവമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങളെയും മലയാളികളായ നമ്മൾ സ്വീകരിച്ചത് ? നേരം കേരളത്തിലായിരുന്നെങ്കിൽ സംഭവങ്ങളും കഥാപാത്രങ്ങളും പൂർണമായി യുക്തിയിലൂന്നിയിരിക്കണം എന്ന് നമ്മൾ വാശിപിടിക്കുമായിരുന്നോ ? ഏയ് .. നമ്പ്യാരെയും പാവനായിയെയും ഒക്കെ സ്വീകരിച്ചവരാണല്ലോ നമ്മൾ . അവിടെ ഇത് പോലെ പെട്ടിയിയും കൊണ്ടാണോ പ്രൊഫെഷണൽ കില്ലർ വരുന്നതെന്ന് ആരും ചോദിച്ചില്ലല്ലോ… ചിലപ്പോ അന്ന് ചോദിച്ചു കാണും. അന്ദാസ് അപ്‌നാ അപ്‌നാ കണ്ടാസ്വദിച്ച ഞാൻ ഗോൾഡ് കണ്ടാസ്വദിക്കാതിരിക്കാനുള്ള സാധ്യതയും കുറവാണ് എന്നതും ഒരു സത്യമാണ്. ടെനട് കണ്ടു നോളന്റടത്തു ആരും ലോജിക് ചോദിച്ചു പോയതായി കണ്ടില്ല. ഇനി അഥവാ മെമെന്റോയും പ്രെസ്റ്റിജ്ഉം ബാറ്റ്മാൻ ട്രിലോജിയും ഒക്കെ ചെയ്‌തു ടെനെട്ടും ഇൻസെപ്‌ഷനും പോലുള്ള ഹൈ കൺസപ്റ്റ് പടങ്ങൾ ഒക്കെ ചെയ്യാനുള്ള അവകാശം നോളൻ നേടിയെടുത്തെങ്കിൽ ഈ കൊച്ചു കേരളത്തിൽ നേരവും പ്രേമവും എടുത്ത പുത്രന് ഗോൾഡുമെടുക്കാം.
നോളനേയും പുത്രനേയും താരതമ്യം ചെയരുതെന്നാണെങ്കിൽ ഡമ്പ് ആൻഡ് ഡമ്പർ തൊട്ടു ഇങ്ങോട്ടുള്ളതും അതിനു മുന്നെയുള്ളതുമായ സകല നോ ബ്രെയിനർ കോമഡികളെയും ഇവിടെ തള്ളിപറയേണ്ടിവരും. ഒരു diluted, no blood – no gore take, on the lines of vintage Guy Ritchie or Tarantino themes പോലെ തോന്നി ഗോൾഡ്. ലോക്ക് സ്റ്റോക്ക് – ട്രൂ റൊമാൻസ് – പൾപ് ഫിക്ഷൻ… chance… serendipity…ഒക്കെ മുന്നോട്ടു കൊണ്ട് പോകുന്ന കഥകൾ.

ആദ്യത്തെ കുറച്ച് സീനുകളിൽ വണ്ടി ഹാൻഡ്ബ്രേക്ക് ഇടാത്തതാണോ അതോ തല കറങ്ങുന്നതാണോ എന്ന ഒരു ചെറിയ ആശയകുഴപ്പം ഉണ്ടായതോഴിച് മറ്റ് കുഴപ്പങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായതുമില്ല. താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചതാവാം.ആവാം.
കണ്ട അഭിപ്രായങ്ങൾ കാരണമായിരിക്കാം ജോഷി പോലീസുകാർ വീട്ടിലെത്തുന്ന മുന്നേ ആദ്യമെടുത്ത സ്പീക്കർ തിരിച്ചു വെക്കാൻ വ്യഗ്രതപ്പെടുന്ന രംഗം പൂർണമായി ആസ്വദിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എന്നെ പിന്നോട്ട് വലിക്കുന്നത് പോലെ ഒരു തോന്നൽ ഉണ്ടായിരിന്നു. തീരെ നിസ്സാരമായ സംഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് drama അല്ലെങ്കിൽ ഉദ്വോഗം ജനിപ്പിക്കാൻ ഉള്ള പുത്രന്റെ കഴിവാണ് അവിടെ ഞാൻ കണ്ടതും അറിയാതെ ആസ്വദിച്ചതും. വീട്ടുകാർ കേറി വരുമ്പോ പുസ്തകം ഒളിപ്പിക്കുന്നതും ചാനൽ മാറ്റുന്നതും ഒരു പക്ഷെ ഓർമ്മ വന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കാം.
സിനിമ മൊത്തത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നതും പുത്രന്റെ ഈ കഴിവിൽ തന്നെയാണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഈ സിനിമക്ക് ലഭിച്ച പ്രതികരണങ്ങൾ ഒരു ഫിലിംമേക്കർ എന്ന നിലയിൽ പുള്ളിയുടെ കഴിവുകൾക്ക് ഒരു അളവുകോലേ അല്ല.
തന്നെ തന്നെ പാട്ടിൽ ശ്രെദ്ധിച്ചത് വളരെ സാധരണമായ പശ്ചാത്തലത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ച ആകർഷകമായ വേഷങ്ങളും ചുവടുകളുമാണ്. കോവിഡ് നിയന്ത്രണങ്ങൾ നിലനിൽക്കുമ്പോൾ ചിത്രീകരിച്ച ഒരു ഓടിടി ലക്ഷ്യം വെച്ച ഒരു ചിത്രം പോലെയും തോന്നി. പിഴവുകൾ ഇല്ലാ എന്നല്ല. റോഷാക്കിൽ കണ്ട ഗൗരവക്കാരൻ ജഗദിഷ് തുടക്കത്തിൽ ഗോൾഡിൽ ഇരുന്ന് പറഞ്ഞത് തന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും പറയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അല്പം അരോചകമായി തോന്നിയിരുന്നു. കൃത്യമായി പറയാൻ പറ്റാത്ത എന്തോ ഒരു കുഴപ്പം മല്ലിക സുകുമാരന്റെ കഥാപാത്രം പോലീസുകാർക്ക് ചായയും ഉപ്പേരിയും വടയും കൊടുക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലെ സംഭാഷണങ്ങളിൽ തോന്നി. പക്ഷെ പ്രിത്വിരാജിന് പുട്ടും കടലയും കൊടുക്കുന്ന സീനിലോ ട്രെഷറിനെ കുറിച്ച് ഉപദേശിക്കുന്ന സീനിലോ അത് തോന്നിയതുമില്ല. ഇതേ കുഴപ്പം ശാന്തി കൃഷ്ണയുടെ സീനുകളിലും തോന്നിയിരുന്നു. ലാലു അലെക്സിന്റെയോ ഷമ്മി തിലകന്റെയോ ചെമ്പന്റെയോ ബാബുരാജിന്റെയോ സുധീഷിന്റെയോ പ്രേംകുമാറിന്റെയോ സുരേഷ് കൃഷ്ണയുടെയോ സൈജു കുറിപ്പിന്റെയോ ഷറഫുദ്ദിന്റെയോ എന്തിന് അജ്മലിന്റെയോ റോഷന്റേയോ പുത്രന്റെയോ സീനുകളിൽ പോലും ഈ പറഞ്ഞ കുഴപ്പം തോന്നിയില്ല. ഇപ്പോ ഏകദേശം പടം മൊത്തം ആയില്ലേ ? ഏറ്റവും ചിരിച്ചത് വിനയ് ഫോർട്ടിന്റെ ഫോൺ വാങ്ങലിനു തന്നെ.
പടം കണ്ടു ഇഷ്ടപെട്ടില്ലെന്നും ഇതെന്ത് കോപ്പെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞ പോലെ ഇതും ഒരു അഭിപ്രായം മാത്രമായി കണ്ടാൽ മതി. ഭരണഘടന മാറ്റി എഴുതിയത്‌ ഒന്നുമല്ലലോ.

All said and done and watched,
Gold certainly didn’t deserve the backlash it received and the fact remains that Alphone Puthren was, is and will remain the original disruptor in the Malayalam film industry.

#Gold

Rorschach : The Fury of a Patient Yet Deranged Malayali Man.

It wouldn’t be an exaggeration to state that Rorschach piqued the interest of every Malayalam cinema enthusiast out there right from the time of it’s announcement. Though they never made any tall claims, with a no fuss- no frills marketing campaign that saw the release of some well timed intriguing posters and teasers, the makers ensured that the anticipation and the curiosity reached a crescendo in the days leading up to the release of the film. It worked obviously because after a long while I dragged myself to the theater on the first day after a long day at work and ended up looking up at the screen from the front row last night and woke up with a sprained neck too but I’m not complaining either. In fact, totally worth it I say.

With a cinematic language that’s new to Malayalam Cinema, or even Indian Cinema, Rorschach sets the mood and tone with the very first frame. From the bgm to writing to performances of actors relatively new and seasoned, everything about Rorschach surprises you as a viewer, and the makers manage to keep up this momentum to the very end, though not totally without misgivings and you don’t really care about those at the end considering the engaging experience you’ve had. At no point does the film take its audience for granted but nor does it resort to the kind of spoon feeding that we are used to in some films that are passed of as complex psychological thrillers these days. The film uses voice overs and narration by multiple central characters on more than one occasion and the viewers are as clueless as the character at that point too. It’s almost as if the character is thinking aloud with the viewer. But at the same time a lot is conveyed by characters through a gaze or a shrug or a scowl. It’s brilliant writing backed by subtle, restrained performances from a bunch of seriously talented actors.

The foundation of the film is without doubt the writing by Sameer Abdul. From dark humor to complex human relationships, he explores it all in his nuanced, layered screenplay. The characters are etched out not in words, but flesh and blood. That’s how real they are. Nisam Basheer on the other hand flexes his creative muscles so much so that his debut film looks like Bruce Banner compared to The Incredible Hulk that Rorschach is. The man goes berserk here. He manages to extract fan moments for the lead actor without hurting the narrative in a film that’s branded as an off beat psychological thriller. That’s where his skill comes to the fore most, when he balances the film perfectly where the film appeals to the purists and the fandom alike. In the same breath, despite the visionary direction and brilliant writing, I’m surprised how some amateurish, logical inconsistencies crept into the film, especially in the parts where the past of the two main characters are explored. But that’s a minor hiccup rather muted by the edge of the seat narrative that keeps the audience guessing right to the closing scene. Midhun Mukundan channels his inner Johnny Cash when he renders a background score that sets the film apart again and right from the scene where Mammooty stands before the house with the hammer in his hand, Midhun almost single handedly elevates the proceedings on the screen. It’s not only in stark contrast to the rustic backdrop of the film but also to his work in Garuda Gamana Vrishabha Vahana. Nimish Ravi plays another crucial role here with his visuals, considering the fact that most of the proceedings happen in the dark of the night. Kiran Das adds another extraordinary film again to his list of associations as an editor.

The film belongs to the supporting cast as much as it does to Mammooty, who proves yet again that his hunger for new challenges is still intact. The greatest success of the actor here lies in the fact that you won’t get to see the remotest shades of any of his other characters to date, in his latest outing as the enigmatic, almost- deranged Luke Antony. Kottayam Nazeer makes you wonder why he’s not seen in more meatier roles more often. That Grace Antony holds her own against her towering leading man with a measured performance speaks volumes of her skills as an actor. Bindu Panikker is probably the only actor who could have pulled off this role and I for one can’t think of a replacement. Just the other day I was watching Jagadeesh squirming in his iconic In HariharNagar scenes and was thinking how it was so real and unique in terms of expressions and the kind of skill it took to show it on camera, at will. Jagadeesh here is almost unrecognizable as the dogged cop. The show stealer I felt was Sharaffuddin though. He has fewer written lines than most of his fellow actors but he says so much more in every scene he is in, including one of the closing shots. His exchanges with Jagadeesh were a delight to watch and his reaction in the scene where Jagadeesh’s character slams the door on him proves that Sharafuddin has come a long way indeed, from that funny guy on the bridge in Premam. And of course any discourse on the film is incomplete without a word about that actor who chose to stay behind a mask through the entire length of the film. Probably a first for Indian Cinema. Rorschach is groundbreaking cinema I feel, in more ways than one. It’s one of those rare engaging cinematic experiences that doesn’t insult your intelligence and doesn’t make any compromises in it’s narrative for the sake of the audience. It’s ahead of the times for Malayalam Cinema, I’m tempted to say, despite the kind of exposure viewers have these days, which is why I wonder if it would turn out to Mammoty’s Big B of this decade. But that’s just me. 🤷‍♂️.

Deconstructing the Legend of the 5G Surgeon.

In the pantheon of 5G use cases, the legend of the surgeon who performs complex medical procedures from thousands of miles away over 5G connectivity is second only to that of the self driving car in it’s potential to inspire awe. Perhaps I should skip the obvious question where one would be tempted to ask if the presence of skilled surgeons in the flesh is harder to accomplish than all the precision tech they would need, to do what they do remotely, the risks notwithstanding. But I get it, the 5G surgeon is a bit like the Tesla Roadster that’s orbiting the Sun. It can be done of course, but to what end? And how exactly is 5G helping the surgeon’s cause? The answer we’ve been told, lies in lower latency. And this is achieved how? Edge Computing and Network Functions Virtualization, is the buzz.

Consider the journey of a data packet that leaves your smart phone, intended for a destination somewhere out there in the Internet. The packet hops on to the radio waves from the phone’s antenna and rides all the way to the antenna on the tower of your service provider. At some point the packet jumps from the mobile radio network to the IP backhaul network. The basic network architecture topology models on your certification guides or the use cases on the sites of any leading telecom gear vendor out there would tell you that this happens at the Provider Edge router. This PE, in fact puts the “edge” in Edge Computing, literally. The packet then travels to the Packet Core with a couple or more router hops in between, depending on the size of the network. From the packet core, the packet then heads to the vast unknown, the Internet, over router hops again. Over a decade and half back all it took were a couple or two Cisco 7600 routers and a few Juniper MX routers to cater to all the fixed and mobile traffic of a state the size of Kerala and there was no direct internet peering in the whole state for the average provider too. That’s to say, the packet crossed state borders just to reach the promised Internet land back then. This was the case for most Indian states, except for the ones that housed the data centers with Internet peerings. Jump to present day and you have FTTH and 4G in every state and the number of routers I just spoke about sounds primeval, pre-historic and wouldn’t be able to handle the traffic from a single second tier town – in terms of subscriber count and usage trends. Consider this too, one of the fastest growing markets out there, India, is yet to auction the 5G spectrum. I guess we have to make do with 4G and maybe even 3G surgeons over there for a while now. To digress a bit for the sake of perspective, it’s into this very latency sensitive global market that Elon Musk has ushered in Starlink and has managed to stay relevant. But yeah, you could argue that the intent and purpose of Starlink is something else entirely, that is to serve those nooks and corners of the globe beyond the reach of ISPs, in principle at least.

Harking back to the 5G surgeons again, what difference would it make to them at the end of the day if the last mile is over 5G or Wi-Fi or plain old wired connectivity, when they are in fact sitting thousands of miles away? The only time edge computing would actually give the surgeons an edge in terms of latency is if they were, say, in the same block or in the same pin code area or maybe even the same town as their patient waiting under the robotic arm, both hooked to the terminals of the same provider, to be specific. The packets would then hop back and forth between the source and the destination at the edge of the network over 5G without ever having to venture out into the network core or the Internet, fulfilling the edge computing prophecy in its true sense. If the surgeon is out there in the Internet, outside the ISP network, the difference 5G or edge computing would make is zero to none and latency remains more or less the same. As long as these facts go for a toss in the marketing narratives of Telco OEMs, the ISPs or CSPs- as they are called these days- would end up converting their PE locations into full blown Data Centers as hardware in the shape of MEC, NFV and Caches, to name a few, pile up around the Edge Router, and to actually kill the latency, every PE has to have an internet peering too and that’s Valhalla right there for the user, if you ask me. This also calls for a PE device with greater port density. Add to this the mounting real estate, power and cooling requirements at the edge location these additional hardware would demand and that ultimately, inevitably and obviously would reflect on the capital and operating expenditures, not to speak of carbon footprints, energy efficiency and what not.

A decade back, the sheer number of operators in the Indian telecom sector turned it into a dog eat dog situation and mind you, this was mostly over voice services. Now with richer portfolios of content and consumables in the form of streaming services and apps, it’s a different game altogether. The entry of a single giant player armed with cutting edge tech and a product portfolio that tempted the most cynical amongst the customers saw consolidation to an extent and even mergers in the camp of competitors in the very same market. None of these Indian operators would seek the 5G surgeon out anytime soon and would be content with the friendly neighborhood medicine man for now, so to speak. I have been an ISP guy all my life and maybe that’s one reason why I talk the way I do. I might sing a different tune if I switch camps career-wise to any of the gear makers at some point, I admit, in the same breath, I believe that there’s always a middle ground where everybody wins. Don’t get me wrong here now, 5G, MEC and NFV have immense potential and possibilities. Private 5G networks in industrial environments are redefining factory floors and work sites as we speak and Industry 4.0 is the proverbial gold mine for everything 5G.

There’s of course no denying the fact that the greater bandwidths that 5G brings to the table can put a smile on the faces of end users and the ISPs too, but that can be done without emptying pockets on edge computing is all I’m saying here, in so many words. Spending on better coverage and greater network capacities could make those smiles broader too. The perfect user experience in a constantly evolving and rapidly advancing industry, ultimately is a derivative of a shared vision between the technical, business and the financial think tanks of the ISPs. The deployment strategy that might be perfect for a country like Singapore where 80 percent of the network traffic is from indoor mobile traffic (Source- Ericsson 5G SA Case Study for Singtel), would be far from a fit, for a country like India where the ISP would have indoor and outdoor traffic acting as contributors in equal measure – housing trends, geography, matter. These factors further complicate the perspective of network architects. To sum up, when it comes to ISPs and their core customer base, to put a spin on Nolan’s line from The Dark Knight, low latency 5G networks riding on MEC and NFV are what they deserve, but not exactly what they need right now.

RRR : Where Rajamouli Roars.

Steven Spielberg and James Cameron are two filmmakers who have consistently used technology as a tool to expand the horizons of their dreams and aspirations as storytellers. Spielberg practically invented blockbuster films when he found success with Jaws, ushering in a new era in visual effects in movies, while he was at it. Decades later he did it again with Jurassic Park. Cameron teased with the possibilities of CGI in Terminator 2 : Judgement Day, but it was Spielberg who again went full throttle with Jurassic Park. Visual effects were always an integral part of Cameron’s films from Aliens to Abyss to Avatar. His fascination with the technology used in deep sea exploration saw him diving to the depths himself, leading up to the creation of one of his biggest hits, Titanic. He explored new realms of filmmaking with Avatar and is still at it. It’s not a coincidence that it is with Industrial Light and Magic, the visual effects studio run by another stalwart, George Lucas that both Spielberg and Cameron collaborated with throughout the length of their careers, on their most significant works. Technology was always an integral part of their vision as filmmakers and they have always had a compelling story to tell too, that connected with a global audience. Spielberg more often than Cameron, has always told his stories around families and created heroes out of ordinary human beings in his films. It is to this school of filmmaking that SS Rajamouli belongs to, in the Indian context, I’ve always felt. Bahubali may have gained him much deserved attention across the country but it’s Eega where he truly blazed trail as a maverick filmmaker, if you ask me.

Richard Attenborough’s Gandhi was one film that came to my mind few minutes into watching RRR, for some reason. It must be the image of all those turbaned Indians scampering across a dusty landscape. Gandhi incidentally holds the world record for most number of extras in a film and this was the pre-CGI era too. Rajamouli wastes no time here in prepping the viewer for what’s in store for the length of the film and sets the mood and tone with this scene. You may have seen lynching mobs on screens but it has to be a cinematic first where a mob gets lynched and Rajamouli manages to suspends your disbelief, despite the sheer absurdity, to the point that you let go and decide to indulge yourself as a viewer. It’s a bit like cheating on your diet. The cinematography, action choreography and Ram Charan’s performance are perfectly aligned with Rajamouli’s vision and when the pleasure centres of your brain are being constantly bombarded, you have little choice but to give in. The movie is held together by a string of such epic action set pieces, interlaced with some very generic plot-lines and wafer thin characters elevated only by the delicious quirks of Rajamouli’s writing and vision that saves the most cliched of sequences on more occasions than one, in the film. MM Kreem’s music plays a pivotal role in that aspect, throughout the length of the film too. Noteworthy was the shift in the score in the hunt sequence when the tiger succumbs to the drug. Rajamouli knows his music and Kreem knows what exactly Rajamouli wants, it seems.

Rajamouli is here to hit the ball out of the park on every delivery he faces, so to speak. He’s Sehwag, not Dravid. It’s interesting how he sets up and builds his action sequences into a crescendo. Take the bridge scene where the lead duo rescues the kid. Ram Charan’s character picks up the flag and when he swoops down the bridge hanging from the rope, he soaks the flag in the river. NTR Jr then wraps himself around with the very same flag when he swings through the raging fire. That’s the whole basic working principle of any Rajamouli film in a frame, if you ask me, the nuances and the thoughts that go into the creation of these sequences, that sets them apart from your regular commercial mass masala fare. The hunting sequence is another example. The viewers do not realise the significance of those scenes until Rajamouli springs a surprise on them and the Brits, much later. You saw this in Eega , where again you do not realise the actual reason why Samantha’s character is written as a miniature modeller, until the climatic showdown between the fly and the bad guy. The CGI was pretty impressive, by Indian standards though Rajamouli again proves that he doesn’t need CGI or blockbuster action sequences to kick up frenzy, when the movie breaks into the Nach Nach song. The boundless joy and sheer energy that Ram Charan and NTR brings to this song-dance sequence is the reason why movies are shown in theatres. Watching the film on Netflix at home, I truly regretted missing out on the full house theatre experience on this one.

It was refreshing to watch a few bonafide western actors playing foreigners, especially Ray Stevenson, though his character was written like one meant for Bob Christo from any of the 80s and 90s Bollywood movies. But I’m willing to indulge here considering the fact that even Spielberg chose to portray Indians in a rather bad light in his films, in the past. The monkey brain delicacy from Temple of doom found a joke reference in one of the Office episodes, over two decades later. That’s how pop culture works I guess, leaving lasting impressions. Alison Doody who played his wife is an ex Bond-girl and her reaction when the tiger tore up the guard was particularly impressive, perfectly accentuating the horror of the scene. Olivia Morris had a bit more to do than Alia Bhatt and Sriya Saran wouldn’t be complaining considering the screen time Ajay Devgan got, I think. But then again, in a Rajamouli film, when he is at his best, screen time is not exactly a measure of the impression that you leave on the viewers, as an actor. It’s Rajamouli’s intuitive writing again that elevates the scenes with Devgan and Sriya. It’s all about striving to churn something new out of every cliched situation in the script when it comes to mainstream commercial Indian films and you win some, you lose some in the process as a filmmaker. But when it’s Rajamouli, it’s more wins than losses, I think. But it’s also not to say that the film is without flaws, fundamentally. One being the depiction of the two real life historical figures in a setting sold as a historical fantasy, where Rajamouli decided to infuse a hierarchical structure into the dynamics of the relationship between those two characters. The politics in a more contemporary context, of the film, is evident when icons from Sardar Patel to Pazhassi finds a spot in the closing song finale but Gandhiji or Nehru doesn’t. Incidentally the flag that features in the final song and the bridge scene was the Flag of Indian Independence raised by Bhikaji Cama in 1907, at the International Socialist Conference in Stuttgart, Germany. If the argument is that the Rajamouli intended to showcase the armed revolutionaries of the Freedom Struggle, a figure conspicuous by absence is Tipu Sultan. Sardar Patel wouldn’t make the list by that logic either. Revolution is not always about taking up arms and despite his means, Gandhiji was silenced in the most violent of ways. I don’t intend to digress here and it’s not a perfect world either and all things said, RRR is indeed mainstream cinema at it’s best and I have to add though, that I’m relieved that Rajamouli decided against bending palm trees this time around, in the climatic showdown.

Salute : Good Thrills, Bad Drama.

Salute is a bit like a sandwich where the bread’s gone stale but the filling’s great and you didn’t know it until you’d taken a bite and you’re mad at the people who made it and ruined what should have been a real tasty meal for you. And watching a Malayalam movie and speaking your mind on it these days is a bit like getting married, the arranged marriage way, in Kerala. Apparently it’s all about setting your expectations right, for starters. If you air your honest opinion you’re probably going to end up being schooled and gaslighted by everyone from your family and friends to the neighbor’s child’s mother in-law’s in-laws. People are peddling lessons on social media on how a movie should be watched and why and by whom. Or to put a spin on that line from The Dark Knight, you’re the viewer Malayalam cinema deserves, but not the one that it needs right now. Dulquer Salman films are not there yet maybe, but yeah soon. So I think it’s safe to talk about Salute just yet, or is it? Guess I’m finding out soon.

The title had me wondering early on, I mean why was it called Salute and then a few minutes into it, there’s everyone in the frame saluting DQ and later he gets his share of some pretty cool saluting to do too. In fact he gets to respond to some dialogues with a salute. That’s one box checked already and there’s one content movie buff and pretty creative writing too. The film did take me into a weird zone mentally. I kept getting vibes of a number of films, it was almost Deja Vu. Now, don’t get me wrong here, I can explain 🖐.

The elite cop family, the brothers who are working the same case in their own ways reminded me of the Jayaram – Indrajit starrer, Fingerprint. Here too the cop is someone who has the luxury of hopping at whim between college, jobs and could always go back to farming on his inherited land. This is one cop who hasn’t watched any of those Tamil films about the plight of farmers. But that’s what it takes to be an honest cop, immense wealth and apparently character and integrity are bound to it in the Bobby- Sanjay multi-verse, where politicians are the root of all evil, except for Kadakkal Chandran. It’s a recurring simplistic worldview and you almost want to pull the cheeks of the writers and make noises people make when they’re around babies.
Policemen are helpless souls here who are forced to manufacture evidence and frame the innocent because they just don’t know any better. Maybe they should do binge watch parties of CSI? Hell, they looked pretty skilled when it came to planting evidence, problem is only in finding it I guess. Then of course, the Kurup Deja Vu, replete with the looks. I couldn’t help thinking that maybe Dulqeur had a hard time choosing between two screenplays about an elusive criminal and then decided to do both anyway, with different perspectives of course.

All things said and layers peeled off, it is still a decent watch. I’m no expert on editing and I’ve no idea how hard it’s to edit a 24fps frame so I’ll just limit my opinion to the writing department here when I say that I wish that they’d done away with the regular tropes and had focused on the core narrative. Roshan Andrews like his contemporary Blessy spent a long part of their careers assisting some past masters and when they went independent the language and geography of Malayalam Cinema changed beyond recognition. The movie strangely works best when it’s an old school police procedural. It’s also one of those films that leave a nagging feeling behind because there’s no real closure for the viewer but that’s part of the fun too. And what is a good Malayalam thriller worth without a coincidence, and here you have a bunch too, just in case you were bored with one. Personally I thought that the character the average viewer would relate to most is that of Diana Penty’s. She appears out of the blue and she’s there and then she’s not. She looks interested and involved one moment and she’s gone in the next. Salute is good thrills being sunk by bad drama but hey you’re going to watch it anyway too.

Bhonsle : Bleak Realities

Big cities can be intimidating, not just emotionally but physically too. It hits you the most when you’re a stranger to the land you set foot in. Mumbai is one such city. If the vastness of the Universe and the insignificance of our planet and the organisms that throng it’s surfaces and depths, in the grand scheme of things were concepts that you read somewhere but failed to quite fathom in their true sense, Mumbai can change that for you in the blink of an eye. Add to this a dash of alienation and a scoop of xenophobia and you have the perfect recipe for a miserable nightmare of an existence where the system doesn’t make any distinction between it’s less fortunate natives and even more unfortunate immigrants. It’s this nightmare that Devashish Makhija invites the viewer to be a part of in his feature Bhonsle.

There are filmmakers who use the latest advancements in audiovisual engineering and technology to bring about an immersive experience for their viewers and then there’s Makhija. He doesn’t need IMAX or 3D to do this. With basic visuals and sound and extraordinary diligence he recreates the life in the ramshackle chawls of Mumbai to such an extent that by the time he’s done, the viewer is a character too, a resident of the very same chawl, mentally. And he does take his sweet time to do this, in a cinematic process that’s organic to the core in execution and writing. There’s almost a rhythm to the frame progression and sequence, albeit melancholic. Makhija reminds you of that teacher from school who repeated that formula again and again, and again till as they say in our part of the world, “thorough”. At the core of the narrative is plight of the average human being, the insignificant lots of this world who are in significant numbers. There are actually no antagonists or protagonists in this film which is ironically eponymously titled after it’s protagonist, only victims. Churchill Chawl is that backyard of every affluent city in every corner of the world where neither dreams nor ambitions thrive and only survival matters. Human beings will always find reasons to divide themselves and when politics is a business where conflict is currency, situations like the one depicted in Bhonsle arise.

Manoj Bajpai in his National Award winning turn transforms himself physically into the frail yet stoic Bhonsle. While there isn’t much scope for emoting here in this role and even fewer spoken lines, Bajpai uses his body, posture and gait to express the thoughts of the character. Santosh Juvekar plays the bad guy you end up feeling sorry for almost, Vilas. It’s his have-nots that drive him and politics is his ticket out of his miserable, marginalised existence. Ipsita Chakraborty is Sita who for no fault of her own, like millions of helpless individuals out there in the real world, finds herself at the receiving end of hatred fuelled by xenophobia spawned by men in high castles and finds a father figure in Bhonsle. Her younger brother Lalu is played by Virat Vaibhav and Makhija uses him to drive the narrative on more occasions than one. Makhija’s surreal quirky sense of humor comes to the fore in the scene where Lalu finds a passed out Bhonsle when the residents of the chawl are engrossed in the Ganesh Chathurthi celebrations. Abhishek Banerjee gets to channel his creepy vibes yet again as Rajendra. These characters may have been placed in a chawl in Mumbai by Makhija but their plight and conflicts resonate beyond the barriers of language and geography. Bhonsle is not cinema, it is the grim reality that’s around us.

Bhonsle #SonyLiv

Sardar Udham : Sircar’s Uncompromising Vision

When the end credits rolled, the only UK credits were for casting and the rest of the location credits were for the Indian and the Russian crew. Sircar explains his decision to shoot in Russia and also talks about the conscious effort on his part to make sure that his English speaking actors didn’t sound and “act” like the regular “Bollywoodish Britishers” we are used to as viewers. This is where the casting becomes significant for the film which also has the production design team to thank.

Sircar’s eye for detail was evident in Madras Cafe and here when he says that Attenborough’s Gandhi was a major inspiration, it’s obvious that he’s talking about the most significant part of the film, the massacre. It’s almost a replica of Attenborough’s shots, including ones of the hearings of Dyer and Dwyer but it’s with the immediate aftermath that Sircar hits hard. Sircar also speaks about a Kurosawa feature, The Hunter which served as an inspiration and is almost a perfect analogy for the story being told here.

A textbook character study more than anything else, ultimately it’s the writing that keeps the film afloat where Ritesh Shah and Shubendu Bhattacharya compliment each other like a vintage Sachin – Dravid duo at the crease. Avik Mukhophadyay who helms the camera has worked with some of the leading filmmakers in the country and has three National Awards for Cinematography to his name reunites with Sircar after October here to deliver some signature frames again.

Courtesy: Film Companion

Basil Joseph Comes of Age.

Spoilers…???

നാട്ടുകാര് ആൾകൂട്ടമാണ് പൊതുവെ നാറികളാണ്. പക്ഷെ നിഷ്കളങ്കതയും നന്മയും മാത്രം തുളുമ്പുന്ന നാട്ടുകാരെയാണ് ഇത് വരെയുള്ള ബേസിൽ ജോസെഫ് സിനിമകളിൽ കണ്ടിട്ടുള്ളത്. പെരുവണ്ണാപുരത്തെ വിശേഷങ്ങളിലും പൊന്മുട്ടയിടുന്ന താറാവിലുമൊക്കെ കണ്ട നാട്ടുകാരും നാടുകളുമാണ് ബേസിൽ ജോസെഫ് എന്ന സംവിധായകന്റെ “റോസ്‌ബഡ്”. അത് നമ്മൾ കുഞ്ഞിരാമായണത്തിലും ഗോദയിലും കണ്ടു. മറുനാടുകളിൽ പോയി ജീവിതം കെട്ടിപടുത്തുന്നവർക്ക് നാട്ടിലെ ചായക്കടയോടും ബാർബർഷോപ്പിനോടും നാട്ടിൽ ജീവിക്കുമ്പോൾ പ്രത്യേകിച്ച് മമത ഒന്നും തോന്നിയില്ലെങ്കിലും സിനിമയിലും ഫേസ്‌ബുക്കിലും ഇൻസ്റ്റാഗ്രാമിലും ഇതൊക്കെ കാണുമ്പോൾ തോന്നുന്ന വികാരങ്ങൾക്കു പിന്നിലും ഇതേ “റോസ്ബഡ്” പ്രതിഭാസമാണ്. അതും മനസ്സിൽ കണ്ടു ഇവിടെയൊക്കെ കേറി ചെല്ലുമ്പോൾ ഉണ്ടാവുന്ന അനുഭവം ചിലപ്പോൾ പക്ഷേ ചുരുളിയിലെ ചാരായക്കടയിലേതു പോലെയായിരിക്കാം. മിന്നൽ മുരളിയിൽ എത്തുമ്പോൾ ബേസിൽ ജോസെഫ് എന്ന സംവിധായകൻ തന്റെ തന്നെ സങ്കല്പങ്ങളെ തകർക്കുന്നതായാണ് കണ്ടത്. ഉഷക്ക് മധുരം കൂട്ടി ചായ പറയുന്ന ചായക്കടക്കാരനിലും ഭാര്യയെ തല്ലുന്ന പോത്തൻ പോലീസുകാരനിലും ഷിബുവിന്റെ അമ്മയെ ഭ്രാന്തിയെന്നു വിളിക്കുന്ന ദാസനിലുമൊക്കെ യാഥാർഥ്യത്തോട് അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന നാട്ടുകാർ എന്ന ആൾക്കൂട്ടത്തെ കാണാം. ഇവിടെ ആരും നിഷ്കളങ്കരല്ല. അതിനോടൊപ്പം തന്നെ മിക്ക കഥാപാത്രങ്ങളും യഥാർത്ഥ മനുഷ്യരെ പോലെ നിസ്സഹായരാണ് പലപ്പോഴും. മിസ്സ്‌കിന്റെയൊക്കെ സിനിമകളിൽ കണ്ടിട്ടുള്ള തീവ്രമായ മനുഷ്യവികാരങ്ങളും അന്തരീക്ഷവുമാണ് മിന്നൽ മുരളിയിൽ പലയിടത്തും കാണാൻ സാധിക്കുന്നത്. മലയാളത്തിലെ ആദ്യ സൂപ്പർഹീറോ സിനിമ എന്നതിനോടൊപ്പം ബേസിൽ ജോസെഫ് ലോഹിതദാസ് ഭരതൻ സിബി മലയിൽ എന്നീ സംവിധായകരുടെയും ശ്രേണിയിലേക്ക് നടന്നു കയറിയ സിനിമ എന്ന് കൂടിയായിരിക്കാം മിന്നൽ മുരളി അറിയപ്പെടുക. ഒരുപക്ഷെ അരുൺ അരവിന്ദിന്റേയും ജസ്റ്റിൻ മാത്യുവിന്റെയും എഴുത്തായിരിക്കാം കാരണം. ബേസിലിന്റെ തന്നെ കഥാപാത്രത്തിന്റെ വാക്കുകൾ കടമെടുക്കുകയാണെങ്കിൽ കുഞ്ഞിരാമായണത്തിലെയും ഗോദയിലെയും നിഷ്കളങ്കതയിലേക്കു ഇനിയൊരു തിരിച്ചുപോക്കുണ്ടാവുമോ ശശിയെ ?

Author: gopakumarpurushothaman