Bhramayugam : You Can Checkout Anytime You Like, But You Can Never Leave.

Bhramayugam is groundbreaking Cinema in more ways than one, for Malayalam Cinema. But so were Boothakalam and Red Rain, if you had cared to notice. Rahul Sadavisan ups his game with none other than Mammootty this time around to ensure that his skills as a filmmaker gets the attention it deserves, with Bhramayugam. All credit definitely goes to Rahul Sadavisan for envisioning this piece of uncompromising Cinema and managing to impress his audience and deliver the promise too. I might be assumptive when I say that Rahul Sadasivan is probably the only academically trained filmmaker amongst the new crop out there and it shows, especially in his aesthetic sensibilities as a director, probably his schooling overseas adds to this too. This was again evident in Bhoothakalam. Bringing the director’s vision to life is Shehad Jalal whose cinematography is key to the narrative and the aesthetics again. Jothish Shankar seems to be the go to person for films that demand active contribution from the art department, in Malayalam cinema these days. His filmography speaks for itself and again he aids Rahul Sadasivan in bringing his ideas to life on screen. Just the shots of the kitchen and the cooking scenes should bring him an award. The single metaphor where Sidharth Bharatan’s character compares time to a river tells us why Rahul Sadasivan entrusted T.D Ramakrishan with the dialogues. The special effects were right on the money and the efforts to deliver a fresh visual experience to the viewer was evident. Had me wondering if the director consulted Jijo Punnoose for the centrifuge scene. Rumor has it that we will be watching something similar in Barroz too.

Okay, now this is as meta as it gets. To take a leaf out the book of metaphors that Bhramayugam is, when Rahul Sadasivan sets the board of imagination and rolls the dice along with his finest crew behind the camera, the onus is on the actors before the camera to play the director’s game. Now who plays it best? Is it an unleashed Mammooty? Or is it an unrestrained Arjun Asokan who is discovering himself? Or is it a restrained yet effective Siddarrh Bharathan? Manikandan Achari and Amalda Liz do their bit too. I had look to up Wiki for the “bhavas” defined in the Indian treatise of dance, Natyashasthra because I felt that Rahul Sadasivan managed to extract all eight emotions at some point from two of the three main protagonists, in the film – or is one an antagonist(?) . Bharata in his Natya Shastra mentions eight Sthayibhavas: (i) Rati (Love), (ii) Hasa (Mirth), (iii) Krodha (Anger), (iv) Utsaha (Courage), (v) Bhaya (Fear), (vi) Jugupsa (Aversion), (vii) Vismaya (Wonder), and (viii), and Soka (Sorrow) each corresponding to eight Rasas, says Wiki. While Mammootty turns Goliath with each of these emotions, reinventing himself like we have never seen him before on the screen, Arjun Ashokan is David when holds his own before the legendary thespian. Siddharth Bharathan plays pivotal role in engaging the viewer, it’s how the character was conceived too, probably, in terms of purpose. On a closing note, have to say that just because this film is released in black and white, it’s not experimental. It plays out like a tale out of Aithihyamala, with an edge of darkness. This is not parallel cinema, it’s unparalleled cinema, at least for Malayalam Cinema.

Premalu : As Breezy As It Gets.

Gireesh AD creates a world that you want to be part of and doesn’t want to leave, again after taking the audience of a multitude of Malayali generations back to their school days with his stellar debut, Thanneer Mathan Dinangal in 2019. It’s one of those movies that you do not want to end. In an industry where half of the films try to live up to the brand of “serious” cinema that Malayalam is supposedly famous for and the other half is about what filmmakers perceive as fan service, Gireesh is probably the only filmmaker who talks to the target audience in the age group of most of the cast of Premalu.
When you look at it now, it makes sense why a movie like Love Action Drama fills the halls or why people throng to watch Hridayam – a film that I felt Gireesh takes a dig at early on, in Premalu. I can’t but help thinking that Hridayam to Gireesh is probably the CBSE version of campus life as opposed to the State syllabus version that he is evidently a proponet of, in all glee too, if you know what I’m talking about.

Had Gireesh decided to make this film right after Thanneer Mathan, it would have been an interesting upgrade in terms of sequence as he has retained two of the most popular faces from that film here, one playing lead again, a literal reversal of roles too, if you consider. Naslen is the mainstay of the film but some well rounded characters around him in the film are brought to life by a bunch of talented actors, namely Sangeeth Prathap whom I took note of in Pathrosinte Padappukal as the tattoo guy (been searching for that scene forever on YouTube), Shyam Mohan who plays rival to Naslen’s Sachin and giving them tough competition in winning the affections of the audience during their time on screen are Mamitha Baiju, Akhila Bhargavan and an unhinged Meenakshi Raveendran. Mathew Thomas plays an extended cameo. Mamitha elevates scenes on more occasions than one and holds fort for Gireesh during the climax, especially.

Giving company to the director in the writing department is Kiran Josey, in a premise that reminds one of Dhanush’s and Nitya Menen’s Tirichithrambalam on more occasions than one. A fair share of the humor in Premalu rides on the antics and expressions of the actors on screen. The exchanges between Naslen and Sangeeth in the film played out like an extended version of that scene from Godfather where Kanaka visits Mukesh and Jagadeesh in their hostel room, and Jagadeesh has a hard time hiding his amusement without offending his mate. Premalu strikes the perfect balance in the narrative where it lives up to the romcom tag. It is loud without being crass and subtle and sensitive without being cringey. Premalu is not just the film Malayali cinemagoers deserve but the one it needs right now too. Gireesh AD is indeed a watchful entertainer !

Leo : When A Universe Expands Into Emptiness.

Leo. ലേശം വൈകി.

If I were to rank Lokesh Kanagaraj movies, Leo would be below Kaithi and above Vikram with Maanagaram leading the list. The first thing that I did after I was done watching the film, defying the age old sacred social media dictum – “thou shalt not seek logic in mass movies” – was to dare to Google if Hyenas were native to the Indian Subcontinent and the average life span of an eagle too, while I was at it. Posted a joke on Instagram about calling up my Biology teacher from school about Hyenas and Eagles and got schooled by a friend who shared some Wiki bytes of knowledge about the habitats of Hyenas and life span of eagles. Before you school me again, it was all in good fun. Now, I can totally enjoy a good “mass” movie with my brain on freeze, tbh almost orgasmed watching the likes of RDX and RRR though having said that, there’s indeed a thin line that separates a run of the mill Telugu or Tamil movie from a Padayappa or a Pokiri too. To put things in perspective, you were probably pretty pleased with the proceedings in Bahubali until Rajamouli decided that bending palm trees would be a good way to breach a fort, and yes it would look plain stupid if they showed that in a Marvel or DC movie too but you would be totally fine if it was the Looney Tunes show or the Kung Fu Hustle movie. I mean, some things just doesn’t fit. You’re not looking for logic here, either. And when it comes to Leo, it’s not the Hyena or the Eagle that I had an issue with, in fact the movie worked largely for me too.

Lokesh Kangaraj movies since Kaithi have demanded more than a fair share of suspension of disbelief on the part of the viewer, I think. In Kaithi it was the premise that in this connected day and age, a gang of criminals could lay siege to the Commissioner’s office for a whole night, no less, but you didn’t mind because Dilli pushed all the right buttons on you the viewer [ though you probably felt that the gang wasn’t as motivated as they should be when it came to breaking down a few doors and windows – an “അയ്യോ ഭിത്തിക്ക് നോവും” kind of effort I mean. ] When it came to Vikram, the opening sequence where Karnan’s brutally “murdered”with a knife thrust deep into his chest was a letdown and everything else that happened after that didn’t really work for me. Lokesh with all his armory of skills as a director par excellence somehow manages to infuse some downright silly moments into his films, in Vikram it was those “blind spots” and the elaboration involved. Then the masked vigilantes crashing everything from weddings to gang meet ups. And streaming is a thing ever since Money Heist made it look cool, I guess. Personally I felt that the climactic showdown of Vikram had an eerie similarity to that of Nobody, the Bob Odenkirk action vehicle but the timelines are a bit hazy. Come to think of it, Leo is almost Nobody. In Master Lokesh went against type boldly when the hero couldn’t save those kids but then he had to go make Andrea do the archery thing in the middle of a car chase. Siddique got trolled for the night vision in prison bit but VSP punching walls and turning Mike Tyson of sorts not so much, just saying, again. Had to get that out of my system.

Circling back to Leo, I would say Lokesh has pulled off a Cinematic miracle in the second half where he compensates for non-existent writing with pace and craft. Lokesh comes across as a guy who thinks on his feet and if you have watched his interviews, he never pauses or falters or searches for an answer. He’s almost immediately ready with a detailed descriptive response even before the interviewer has finished the question. It’s probably this frantic thinking that goes into his process as a filmmaker who pulls off a film like Leo shot on location in a place like Kashmir against a deadline and still manages to deliver. For me Lokesh showed the tendency to slip into in his almost childlike indulgences of the silly kind for the first time in this movie when Leo asks his son to run home and grab his spear, in a moment of crisis. Then later on he switches from History of Violence to Home Alone in terms of inspiration or tribute, again at a crucial juncture in the plot(?). He might be building a Universe but doesn’t necessarily mean that every character has to have a weapon of choice like a GI Joe action figure. Gautham Menon appears with a tranquilizer gun here again, much like Andrea with the archery kit in Master. All of this is executed and presented in style but again it’s the palm-bend moment to the average viewer. Then you have the rescued animal turning rescuer. I can totally see where Lokesh is coming from, being a fan of 80s and 90s commercial films myself where dogs, horses and elephants did everything except speak lines in Tamil and Hindi movies back then. These absurd moments switch between some real grounded ones between the protagonist and his family too, almost
like it was conceived in different films entirely and then edited together. It’s ironic that as an audience we find the cause of the conflict between Leo and his kin hard to digest even though we have seen such extreme unfathomable acts by seemingly sensible and educated individuals in real life, driven by blind faith and superstition.
But then it’s again about fitting all of that into a storyline that belongs to a different genre altogether. Lokesh Kangaraj, if indeed intends to quit the industry after ten films, would probably want to slow down a bit and draw from his core strengths before he gets sucked into the eye of the tornado that LCU seems to be shaping into.

Jeethu Joseph Shones The Light As Mohanlal Returns To A Shadow Of His Actor Self.

Very mild #spoiler ?

The reaction and responses in the theatre to lines and scenes that would pass off as run of the mill, compared to what the Malayali audience have witnessed over the years in the body of his work as an actor and a star, is proof that with a decent performance and film, Mohanlal can set the registers ringing and leave hearts filled like no one else can. Call him old school but much of the credit goes to Jeethu Joseph who puts his unique insight into the workings of an average moviegoer’s mind, to good use here. Post Drishyam, if you consider Mohanlal’s career a cricket innings, Jeethu Joseph would probably be the one who plays one down and Antony Perumbavoor knows this more than anyone, apparently. Here he delivers again after a string of mediocre films from Mohanlal.

A movie very close to Drishyam 2 in tone and tempo, Neru is not without minor flaws, mostly in characterization, that of the antagonist in particular. Mohanlal and Jeethu Joseph are in good company when veterans like Siddique and Jagadeesh turn in their best and budding actors like Anashwara Rajan almost steals the thunder from the big names around her. Neru is probably the beginning of Mohanlal’s return to box office glory when he ends the year with a bang and gears up for the big bang in Jan’24 that’s Malaikottai Vaaliban and then the afterglow in the making, Barroz. If the positivity on display in the recent flurry of promotions with active participation from Mohanlal and crew are anything to go by, the man is in all likelihood, on a roll.

PS: Couldn’t help wondering if Jeethu Joseph has a thing against young adult males though.

#NeruMovie

In Retrospect : Steve Lopez and Kannan.

It’s not the mere presence of the name Faasil in the titles of the movies Njan Steve Lopez and Ennennum Kannettante that makes it impossible for me to think of either of them without a thought about the other tagging along. Maybe it’s that theme of unrequited love that runs in both of them, though I’m not quite sure if unrequited is actually the term that fits here. In Ennennum Kannetante, feelings are reciprocated ultimately but remain unfulfilled while when Steve finally opens up and confesses his love, it’s almost too late too. Both films deal with end of innocence and the angst and the struggles of coming to terms with the world of adults in dissimilar ways but the emotional journey of the young lead protagonists and that of the audience are not too distinct in either.

Kannan returns to his ancestral home to spend the vacation from Trivandrum of yore while Steve’s abode is Thiruvanthapuram. They might be from different eras and generations but they’re almost the same person. It’s his extended family and the dynamics of it’s rustic ecosystem that controls the fate of Kannan. Steve on the other hand thrives in the urban community where it’s mostly friends,
neighbors and the society at large that writes his destiny. At the fag end of adolescence and the cusp of adulthood, it’s naivety and pure passion that drives Kannan while it’s his idealistic yet naive world view that motivates Steve.

It was never my intention to turn this into a character study but it seems I’ve digressed and done exactly that. Ennennum Kannetante is a coming of age story and Njan Steve Lopez is a social commentary, two distinct genres while not without it’s parallels. All this said and reminisced it’s that sense of loss and longing and perhaps angst to an extent, that connects both films for me as a viewer. Perhaps maybe it’s the fact that all of us have been a Kannan or a Steve at some point in our lives.

EnnennumKannetante #NjanSteveLopez

RDX : Throws A Hefty Punch At The Box Office!

Spoilers (?)

To say RDX is the Malayalam movie I’ve been waiting for, wouldn’t be an exaggeration. Haven’t had this fun an experience since Thaneer Mathan Dinangal, watching a movie in the theatre. Different movie and genre, yes. Brought back memories of watching Rajamanikyam all those years back in a packed theatre in Thiruvananthapuram. Personally, I felt that it was a much wholesome and engaging outing compared to some of the films from other languages, sold as mass masala entertainers in recent times. In the news for wrong reasons early on, RDX erases all blemishes and emerges at the box office in all glory, literally set to blow it up this festival season.

The leading men of RDX haven’t had a pleasant time off screen of late thanks to incessant social and news media scrutiny and the accolades and the love they’ve been receiving from the audience since the movie debuted is almost poetic. Pepe was a revelation, in a movie branded as an out and out actioner, you didn’t expect him to up the ante as an actor with capabilities to emote like the best out there. To me the most special Pepe moment was the emotional breakdown outside the ICU. I hope filmmakers have noticed this too. Then there’s Shane Nigam who was almost ostracized by the who’s who of the film fraternity, proving that talent prevails over everything. He gets a character that has an arc and does full justice here and goes a notch above with some stellar action scenes. The boat fight is a YouTube search tag in waiting. Watching him dance made me realize that it was probably the first time he was doing that in a film and nothing less than a criminal waste it is that no filmmaker out there explored this talent of his yet, on screen. And of course Neeraj Madhav, he fights with the nunchak like he raps and had more goosebump moments on screen than his peers I think. He sure has come a long way from that cable guy in Drishyam, and how ! Reminds me of the headline for The Hindu review of Jackie Chan’s “Rumble in the Bronx” – A Pint Sized Dynamo . If i have to pick a scene, it would be the one where the kids yell, “master”.

The film also puts the nostalgic element that us Malayalis devour and still thirst for, to good use. The love story had all the feels of one from the 90s, with a slight dash or modernism, I felt. Mahima Nambiar impressed, playing the role that was written for her. The surprising factor was the comedy and there was a moment where I had this thought that this could almost be In Harihar Nagar directed by Shaji Kailas. Blame it on the bikes and the Kochi backdrop. Nahas Hidayath takes his sweet time to pay tribute to you-know-who and that was the moment when the theatre truly erupted. He works this film like a seasoned practitioner of the genre and it’s hard to believe that it’s his debut as a director. The work of Action choreographers AnbArivu speaks for itself and is the soul of the film. Aiding them is some rigorous editing by Chaman Chacko and nimble cinematography by Alex J. Pulickal. The score by Sam C.S rises up to every occasion that the movie demands. What works most for the film is the emotional core that Nahas and his writers Adarsh Sukumaran and Shabas Rasheed build. Makes you root for the characters from the word go and makes all the difference. The bad guys led by Vishnu Agasthya help with their intense and earnest performances too. After the Hotstar series Kerala Crime Files, Harishankar Rajendran makes an impression again. Lal fits the bill in the role of a father to two hot headed youngsters and the scene where he loses it in the kitchen is probably the makers telling us where the kids got the bad temper from.
The film is not without flaws though and I had an issue with the way life in a colony was portrayed, especially the way the wedding scene was envisioned. Made me wonder about the thought process that went into the construction of the scene. But then, it’s not a perfect world and as they say, you love things for their flaws.

Indiana Jones and The Dial of Destiny : It’s been a bumpy fun ride, Indy, So long.

This is a very quick take. Like that masala dosa that you order every time from an Indian Coffee House though you know exactly how it’s going to taste like, this farewell to the Harrison Ford Indiana Jones is exactly what it’s supposed to be, just another Indiana Jones movie. ( Masala dosa is a pan cake that’s fried crisp and stuffed with potatoes cooked with spicy masala and Indian Coffee Houses are a chain of restaurants across run by a cooperative of workers and they serve the very same menu with the very same taste all over.) There’s a de-aged Ford for that extra dose of nostalgia and some decent action sequences. I liked the one with the horse, though Schwarzenneger has been there and done it too. Ford still throws a very hefty punch.

Phoebe Waller-Bridge is no Angelina Jolie when it comes to raiding tombs. She has little to do here and for some reason you expect her to break the fourth wall any moment when she’s on the screen. After 2020’s Another Round, it’s hard to see Mads Mikkelsen as a bad guy. Nazis in Hollywood movies these days are more practical and they apparently serve their own purposes rather than that of you know who. The regular Indiana Jones entourage shows up too, given it’s a farewell. I watched it for Ford. That’s just me, though.

Triangle of Sadness : Everything Everywhere All at Once

Parasite on the high seas. That’s how I would describe the multi-Oscar nominated movie, Triangle of Sadness. Personally I have my differences with Parasite and have always felt that it was almost ironically hailed and hyped by the very same crowd it tried to critique. But though it has been a festival circuit favorite, the western media hasn’t been too kind to Triangle of Sadness. The movie interestingly has more than just themes and characters in common with some of the other critic’s favorites of the year namely The Menu and Glass Onion. Must be a post-covid era thing. It’s also worth noting that while Glass Onion slipped through and Triangle of Sadness turned out a darling of the Academy from the nominations at least, The Menu received a total snub. Apparently it was a bit too hard to digest or maybe the menu was already served, in terms of themes by the other films.

The director does try too many things in the movie that’s more than two hours long and literally loses the plot literally in the “third act”, there’s only so much philosophy a viewer can deal with, even the festival circuit aficionados. Ruben Östlund takes aim at everything from the fashion industry to the military industrial complex to tech startups to social hierarchies and does throw in some interesting scenes in the process, the best ones being the exchanges between the drunk socialist-Marxist American captain and the capitalist Russian billionaire and then the Captain’s dinner. Before it literally switched to toilet humor, the dinner scene definitely had some of the funniest moments in modern Cinema, if you ask me. With the number of themes and issues the director tries to address in this film the title of the other Oscar contender, Everything Everywhere All at Once would suit this film just fine too.

Nanpakal Nerathu Mayakkam : Lucid Filming.

നന്പകൽ നേരത്തു മാത്രമല്ല പല നേരത്തും പല സന്ദർഭങ്ങളിലും മയങ്ങി പോയിട്ടുള്ള എനിക്ക് ഈ പേര് കേട്ടപ്പോൾ ആദ്യം ഓർമ വന്നത് എന്റെ തന്നെ ഒരു നൻപകൽ നേരത്തെ പഴയ ഒരു മയക്കമാണ്. ഇത് പോലാരു നൻപകൽ നേരത്ത് മയക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടി ഉണരുമ്പോൾ കൈയിൽ ഒരു വണ്ടിയുടെ സ്റ്റിയറിങ്. മുന്നിലൊരു റോഡ്. വീണ്ടും ഞെട്ടിയത് സൈഡിൽ ഇരുന്നു മയങ്ങുന്ന ഡ്രൈവിങ് ആശാനെ കണ്ടപ്പോഴാണ്. നൻപകൽ നേരമായതു കൊണ്ടും റോഡ് വിജനമായിരുന്നു എന്നത് കൊണ്ടും വീണ്ടും ഞെട്ടേണ്ടി വന്നില്ല. പ്രായം ചെന്ന മനുഷ്യൻ അല്ലേന്ന് കരുതി ഞാനും പുള്ളിടെ മയക്കത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്താൻ പോയില്ല. അതിപ്പോ ഭക്ഷണമൊക്കെ കഴിച്ചു നൻപകൽ നേരത്തു ഒരു വണ്ടീൽ കേറി ഇരുന്നാൽ ഏത് മമ്മൂട്ടി ആയാലും മയങ്ങി പോകും എന്ന് പടം കണ്ടപ്പോ മനസിലായില്ലേ.

മലയാള സിനിമയിലെ സമ്പ്രദായങ്ങൾക്ക് വിപരീതമായി പ്രചോദനമാവാൻ കാരണമായ ഒരു സൃഷ്ടിയെ പരാമർശിച്ചു കൊണ്ടാണ് സിനിമ തുടങ്ങുന്നത്. ആമേനിൽ കാണാഞ്ഞ ഒരു കുമ്പസാരം. അതിൽ തന്നെ ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരി സിനിമയെ കുറിച്ചു പറയാനുള്ളതെല്ലാം പറയുന്നുണ്ട്. ആ പരസ്യവും പിന്നെ പുള്ളി കണ്ട കഥാപത്രങ്ങളും ജീവിതങ്ങളും.പിന്നെ ഒരു തിരുക്കുറലും ഒടുവിൽ അല്പം ചുരുളിയും. ഒരു വിഭാഗം മലയാള സിനിമാ പ്രേക്ഷകരെയെങ്കിലും ആസ്വാദനത്തിന്റെ മറ്റൊരു തലത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ലിജോ ജോസിനും എസ് ഹരീഷിനും ഇത് തന്നെ ധാരാളം. പിന്നെ മമ്മൂട്ടി എന്ന പേരും. ആ പരസ്യം കണ്ടില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ പൂർണമായും പുതുമയുള്ള അനുഭവമായിരുന്നേനെ. ലിജോയുടെ തന്നെ നാടക പശ്ചാത്തലവും സിനിമയിൽ ശക്തമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുണ്ട്. തിലകൻ ചേട്ടനെ വിളിച്ചറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്‌ എന്ന് ഡ്രൈവർ പറയുമ്പോഴും വണ്ടിയിലെ ബോർഡിലെ നാടകത്തിൽ തിലകൻ എന്ന പേരിന്റെ സാന്നിധ്യവും കണ്ടപ്പോൾ തോന്നിയത് ഇതൊരുപക്ഷേ ലിജോയുടെ ഒരു ഇത് വരെയുള്ള സൃഷ്ടികളിൽ പുള്ളിയുടെ ജീവിതത്തിനോട് ഏറ്റവും അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന ചിത്രവും ആയിരിക്കാം എന്നാണ് .വിപിൻ അറ്റ്ലിയുടെ കഥാപാത്രം ലിജോ തന്നെയാണോ എന്നുമൊരു ചിന്ത വരാതെയിരുന്നില്ല. അങ്കമാലി ഡയറീസ് തൊട്ടു ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന ലിജോയുടെ സിനിമകളിലെ ഫ്രെയിമുകളെയും ക്യാമെറയയെയും തേനി ഈശ്വറിനെ കൂട്ടുപിടിച്ചു തളച്ചിടാൻ ഒരു ബോധ പൂർവമായ ശ്രെമം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ലിജോ ഒരു അഭിമുഖത്തിൽ തമാശ രൂപേണ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും ഈ സിനിമയ്ക്ക് ഏറ്റവും യോജിച്ച ചലച്ചിത്ര ഭാഷയാണ് ഇവിടെ അവർ സാത്‌ഷാകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പോസ്റ്റ് പ്രൊഡക്ഷൻ നീണ്ടു പോകാനുള്ള കാരണം ഒരുപക്ഷെ സിനിമയുടെ പശ്ചാത്തല ശബ്ദങ്ങൾ ആയിരിക്കാം എന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു. സന്ദര്ഭങ്ങൾക്കു ചേർന്ന പഴയ തമിഴ് സിനിമ സംഭാഷണങ്ങളും ഗാനങ്ങളും കണ്ടു പിടിക്കാൻ തന്നെ ഒരു വൻ പരിശ്രമം ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം എന്ന് സിനിമ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തോന്നുന്നു.കഥയിൽ കാണുന്നത് പോലെ ഭാഷയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയുമൊക്ക അതിർവരമ്പുകളെ ഭേദിച്ചു ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ പരസ്പരം സഹായിക്കുന്ന പോലെയായിരിക്കാം ഈ പശചാത്തല ശബ്‍ദവും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത്.

ചുരുളി പോലെയൊരു തുറന്ന, പ്രേക്ഷകരുടെ മനോധര്മത്തിനു വിട്ടുകൊടുത്ത ഒരു ക്ളൈമാക്സ് ആണ് ഇതിന്റെയും എന്ന് തോന്നുന്നു. ഇതിനെ കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകളിൽ പ്രേക്ഷകർ അവരുടേതായ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ അവതർപ്പിക്കുമ്പോഴും ചർച്ച ചെയുമ്പോഴുമാണ് എഴുത്തുകാരനും സംവിധകായനും വിജയിക്കുന്നത്. വീട്ടിലിരുന്നു അവസാനമായി ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന സുന്ദരത്തെ കാണിച്ച ശേഷം ലിജോ നമ്മളെ കാണിക്കുന്നത് കുറെ കാക്കളെയാണ്. ബലി തർപ്പണം ചെയുമ്പോൾ കൈ കൊട്ടി വിളിക്കുന്ന കാക്കകൾ ആത്മാക്കളാണെന്നാണല്ലോ വിശ്വാസം. തനിക്കു ആ വീട്ടിലും നാട്ടിലും ഇനി ഒരു സ്ഥാനമില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന സുന്ദരത്തിന്റെ ആത്മാവ് ബലിച്ചോറു കഴിച്ചു യാത്രയാവുകയാണ് ചെയ്തതെന്ന് വേണമെങ്കിൽ കരുതാം. അമ്മയോടൊപ്പം അവസാനമായി ഇരിക്കുമ്പോൾ ടീവിയിൽ കേൾക്കുന്ന സംഭാഷണം സുന്ദരത്തിന്റെ ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും സൂചനകൾ നൽകുന്നതാണ്. ടിവിയിലെ സിനിമയിലെ കഥാപാത്രം തന്നെ ചതിച്ച അമ്മാവന്റെയും അച്ഛന്റെയും കാര്യവും മറ്റൊരു കഥാപാത്രം ആദ്യ കഥാപാത്രത്തിന്റെ മരുമകനും സഹോദരനും തമ്മിൽ സംസാരിച്ച ഒരു വിവാഹത്തിന്റെയും കാര്യം പറയുന്നുണ്ട്. സുന്ദരത്തിന്റെ സഹോദര കഥാപത്രത്തിന്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടപ്പോൾ സുന്ദരത്തിന്റെ തിരോധാനത്തിന് പിന്നിൽ ഒരുപക്ഷെ അയാൾ ആയിരിക്കാം എന്ന് തോന്നി.അയാൾക്ക്‌ മാത്രമല്ല ഒരു പക്ഷെ സുന്ദരത്തിന്റെ ഭാര്യ ഉൾപ്പടെ ആ വീട്ടിലെ പലർക്കും അതിൽ പങ്കുണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം എന്നും ചില സംഭാഷണങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ തോന്നി പോവുന്നുണ്ട്.

തികച്ചും ഡി -ഗ്ളാമറൈസ് ചെയ്ത ഒരു മമ്മൂട്ടിയെ ആണ് ചിത്രത്തിൽ കാണുന്നത്. ക്രിസ്റ്റഫറിൽ കണ്ട മമ്മൂട്ടി അല്ല ഇത്. കാതലിൽ കാണാൻ പോകുന്ന മമ്മൂട്ടിയും അല്ല. ഡി എയ്‌ജിങ്‌ ചെയ്‌തിട്ടും എഴുപത് വയസുള്ള ഡി നീറോ നിലത്തു കിടക്കുന്ന ഒരാളെ തൊഴിക്കാൻ കഷ്ടപെടുന്നത് ദി ഐറിഷ്മാനിൽ കണ്ടതാണ്.അതേ പ്രായമുള്ള മമ്മൂട്ടി ക്രിസ്‌റ്റഫറിലും ഭീഷമയിലുമൊക്കെ കാണിച്ച ശാരീരികമായ പ്രകടനം കാണുമ്പോളാണ് ഒരു നടൻ എന്ന നിലയിൽ ആഗോളതലത്തിൽ തന്നെ പുള്ളി എവിടെ നില്കുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടാവുന്നത്. നാൻ ഇന്ത ഊരുക്കാരൻ താൻ എന്ന് ആണയിടുന്ന രംഗങ്ങളിലും ഒടുവിൽ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലുമൊക്കെ മമ്മൂട്ടി എന്ന നടനിൽ നിന്ന് നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന വികാര പ്രകടനങ്ങൾ കാണാമെങ്കിലും എന്റെ ശ്രെദ്ധ ആകർഷിച്ചത് നാൻ ഇന്ത ഊരുക്കാരൻ എന്ന് ആണയിട്ടു പറഞ്ഞിട്ട് നാട്ടുകാരെ വെല്ലുവിളിക്കുമ്പോൾ പുള്ളി കൊണ്ട് വരുന്ന തീവ്രതയാണ്. ആവനാഴി തൊട്ടു ബെസ്റ്റ് ആക്ടറിലെ ക്ളൈമാക്സിൽ വരെ കണ്ട ആ തീവ്രത. ഇത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് മമ്മൂട്ടി എന്ന നടന്റെ സിനിമകൾ പുള്ളിയുടെ മക്കളുടെ പ്രായമുള്ള നടന്മാരുടെ സിനിമകൾക്കിടയിലും പ്രസക്തമാവുന്നത്.
ഒരു പരിപൂര്ണത ഇത് വരെയുള്ള പുള്ളിയുടെ എല്ലാ സിനിമകളിലെയും അഭിനയ രംഗങ്ങളിൽ കണ്ടു ശീലിച്ചത് കൊണ്ടായിരിക്കാം ബസ് ഊണ് കഴിക്കാൻ നിർത്തി ആണുങ്ങളെല്ലാം വെള്ളമടിക്കുമ്പോൾ തമാശ പറയുന്ന ജെയ്മസ് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ഏകാഗ്രത തെറ്റി ഫോർത്ത് വോൾ ബ്രേക്ക് ചെയ്തോ എന്ന സംശയം വന്നത്. മാറിയ കാലഘട്ടത്തിലെ സാങ്കേതിക വിദ്യകളുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ അഭിനേതാവ് എത്രയൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കണം എന്ന് മമ്മൂട്ടി തന്നെ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞാണ്. ഇതിൽ തന്നെ ഒരു എക്സ്ട്രാ നടന് അത് സംഭവിക്കുന്നുണ്ട്.ഒരു പക്ഷെ ആ നാട്ടിലെ തന്നെ ഒരു സാധാരണക്കാരൻ ആയിരുന്നിരിക്കാം അത്.
പിന്നെ മറ്റൊരു പ്രധാന ചോദ്യം കഥയിൽ ചോദ്യമില്ല എന്നിരിക്കെ തന്നെ സ്വന്തം ശബ്ദവും കൈകാലുകളും ശരീരവും കണ്ടാൽ സുന്ദരത്തിന് താൻ മറ്റൊരാളുടെ ശരീരത്തിലാണെന്നു മനസ്സിലാവില്ലേ എന്നതാണ്. എന്തിനു കണ്ണാടി കാണുന്ന വരെ കാത്തിരിക്കണം. ഇവിടെയാണ് സാമുവൽ ടെയ്‌ലർ കോളറിഡ്ജ് പണ്ട് പറഞ്ഞ സസ്‌പെൻഷൻ ഓഫ് ഡിസബിലിഫിന്റെ പ്രസക്തി. അത്യാവശ്യം ആകർഷകമായ ഒരു കഥ പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ ഏത് പ്രേക്ഷകനും വായനക്കാരനും തന്റെ യുക്തിയേയും ചോദ്യങ്ങളേയും മാറ്റി വെയ്ക്കുമെന്നു. ഈ മ യൗവിനോടൊപ്പം നിൽക്കുന്ന ഒരു ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരി ചിത്രമാണ് നൻപകൽ എന്നതാണ് എൻ്റെ അഭിപ്രായം. ചർച്ചകൾ പക്ഷെ അവസാനിക്കുന്നില്ല.അവിടെയാണ് ലിജോയുടെ വിജയവും.

#NanpakalNerathuMayakkam #LijoJosePellisserry #Mammootty

ഗോൾഡ് : Not Exactly Fool’s Gold, As Social Media Would Have You Believe.

പ്രൈമിൽ ഗോൾഡ് കണ്ട് ആസ്വദിച്ച ശേഷം ജിജ്ഞാസാഭരിതമായ എന്റെ മനസ്സ് പുത്രനോട് മന്ത്രിച്ചു …”മാപ്പ് …മാപ്പ് …മാപ്പ് “

“രണ്ട് മാപ്പ് മതിയടെയ് “…കൂടെയിരുന്നു കണ്ട ഭാര്യ.

പൊതുവെ കണ്ട അഭിപ്രായങ്ങളിലൊക്കെ കണ്ട പടം ഇപ്പോ മോശം ആവും ഇപ്പോ മോശം ആവും എന്നും പറഞ്ഞു കണ്ടു ഒടുവിൽ ഏകദേശം മുക്കാൽ ഭാഗമായപ്പോൾ നമ്മുടെ തന്നെയൊക്കേ ഏകദേശം തരംഗദൈർഖ്യമുള്ള ഒന്ന് രണ്ടു പേരോട് ചോദിച്ചപ്പോ അവർക്കും സമാനാഭിപ്രായം. (no innuendos intended) . ഈ ഡയറക്ർമാർ ഒക്കെ പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ട് എന്ന് അവരിൽ ചിലരൊക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോൾ വിയോജിപ്പ് രേഖപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്‌തെന്ന് ഇവിടെ അറിയിച്ചു കൊള്ളട്ടെ…

പണ്ട് മറ്റേ പുള്ളി പുഴവെള്ളത്തിൽ ചാരം കലക്കുന്നതു ഒന്ന് കണ്ടു കളയാം എന്ന് പറഞ്ഞത് പോലെ ഇത്രേം പോരായ്മകൾ നിറഞ്ഞ പടത്തിൽ എന്തേലും ഗോൾഡ് ഉണ്ടോ എന്ന് തപ്പിക്കളയാം എന്ന ചിന്തയോടെയാണ് പടം കാണാൻ തീരുമാനിച്ചത്. അപ്പൊ പറഞ്ഞ പോലെ ദിപ്പോ മോശമാവും ദിപ്പോ മോശമാവും എന്ന് ഓർത്തോർത്തു ക്ളൈമാക്സ് എത്തി. ദോഷം പറയരുതല്ലോ മോശം ആവും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച ക്ളൈമാക്‌സും എനിക്ക് അത്ര മോശമായി തോന്നിയില്ല.

നേരം പോലെ serendipity തന്നെ ഇവിടെയും പുത്രൻ വിഷയമാക്കിയിരിക്കുന്നത്. നേരം തമിഴ് നാട്ടിൽ നടക്കുന്നത് കൊണ്ടാണോ അതിലെ പല കാരിക്കേച്ചർ സ്വഭാവമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങളെയും മലയാളികളായ നമ്മൾ സ്വീകരിച്ചത് ? നേരം കേരളത്തിലായിരുന്നെങ്കിൽ സംഭവങ്ങളും കഥാപാത്രങ്ങളും പൂർണമായി യുക്തിയിലൂന്നിയിരിക്കണം എന്ന് നമ്മൾ വാശിപിടിക്കുമായിരുന്നോ ? ഏയ് .. നമ്പ്യാരെയും പാവനായിയെയും ഒക്കെ സ്വീകരിച്ചവരാണല്ലോ നമ്മൾ . അവിടെ ഇത് പോലെ പെട്ടിയിയും കൊണ്ടാണോ പ്രൊഫെഷണൽ കില്ലർ വരുന്നതെന്ന് ആരും ചോദിച്ചില്ലല്ലോ… ചിലപ്പോ അന്ന് ചോദിച്ചു കാണും. അന്ദാസ് അപ്‌നാ അപ്‌നാ കണ്ടാസ്വദിച്ച ഞാൻ ഗോൾഡ് കണ്ടാസ്വദിക്കാതിരിക്കാനുള്ള സാധ്യതയും കുറവാണ് എന്നതും ഒരു സത്യമാണ്. ടെനട് കണ്ടു നോളന്റടത്തു ആരും ലോജിക് ചോദിച്ചു പോയതായി കണ്ടില്ല. ഇനി അഥവാ മെമെന്റോയും പ്രെസ്റ്റിജ്ഉം ബാറ്റ്മാൻ ട്രിലോജിയും ഒക്കെ ചെയ്‌തു ടെനെട്ടും ഇൻസെപ്‌ഷനും പോലുള്ള ഹൈ കൺസപ്റ്റ് പടങ്ങൾ ഒക്കെ ചെയ്യാനുള്ള അവകാശം നോളൻ നേടിയെടുത്തെങ്കിൽ ഈ കൊച്ചു കേരളത്തിൽ നേരവും പ്രേമവും എടുത്ത പുത്രന് ഗോൾഡുമെടുക്കാം.
നോളനേയും പുത്രനേയും താരതമ്യം ചെയരുതെന്നാണെങ്കിൽ ഡമ്പ് ആൻഡ് ഡമ്പർ തൊട്ടു ഇങ്ങോട്ടുള്ളതും അതിനു മുന്നെയുള്ളതുമായ സകല നോ ബ്രെയിനർ കോമഡികളെയും ഇവിടെ തള്ളിപറയേണ്ടിവരും. ഒരു diluted, no blood – no gore take, on the lines of vintage Guy Ritchie or Tarantino themes പോലെ തോന്നി ഗോൾഡ്. ലോക്ക് സ്റ്റോക്ക് – ട്രൂ റൊമാൻസ് – പൾപ് ഫിക്ഷൻ… chance… serendipity…ഒക്കെ മുന്നോട്ടു കൊണ്ട് പോകുന്ന കഥകൾ.

ആദ്യത്തെ കുറച്ച് സീനുകളിൽ വണ്ടി ഹാൻഡ്ബ്രേക്ക് ഇടാത്തതാണോ അതോ തല കറങ്ങുന്നതാണോ എന്ന ഒരു ചെറിയ ആശയകുഴപ്പം ഉണ്ടായതോഴിച് മറ്റ് കുഴപ്പങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായതുമില്ല. താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചതാവാം.ആവാം.
കണ്ട അഭിപ്രായങ്ങൾ കാരണമായിരിക്കാം ജോഷി പോലീസുകാർ വീട്ടിലെത്തുന്ന മുന്നേ ആദ്യമെടുത്ത സ്പീക്കർ തിരിച്ചു വെക്കാൻ വ്യഗ്രതപ്പെടുന്ന രംഗം പൂർണമായി ആസ്വദിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എന്നെ പിന്നോട്ട് വലിക്കുന്നത് പോലെ ഒരു തോന്നൽ ഉണ്ടായിരിന്നു. തീരെ നിസ്സാരമായ സംഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് drama അല്ലെങ്കിൽ ഉദ്വോഗം ജനിപ്പിക്കാൻ ഉള്ള പുത്രന്റെ കഴിവാണ് അവിടെ ഞാൻ കണ്ടതും അറിയാതെ ആസ്വദിച്ചതും. വീട്ടുകാർ കേറി വരുമ്പോ പുസ്തകം ഒളിപ്പിക്കുന്നതും ചാനൽ മാറ്റുന്നതും ഒരു പക്ഷെ ഓർമ്മ വന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കാം.
സിനിമ മൊത്തത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നതും പുത്രന്റെ ഈ കഴിവിൽ തന്നെയാണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഈ സിനിമക്ക് ലഭിച്ച പ്രതികരണങ്ങൾ ഒരു ഫിലിംമേക്കർ എന്ന നിലയിൽ പുള്ളിയുടെ കഴിവുകൾക്ക് ഒരു അളവുകോലേ അല്ല.
തന്നെ തന്നെ പാട്ടിൽ ശ്രെദ്ധിച്ചത് വളരെ സാധരണമായ പശ്ചാത്തലത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ച ആകർഷകമായ വേഷങ്ങളും ചുവടുകളുമാണ്. കോവിഡ് നിയന്ത്രണങ്ങൾ നിലനിൽക്കുമ്പോൾ ചിത്രീകരിച്ച ഒരു ഓടിടി ലക്ഷ്യം വെച്ച ഒരു ചിത്രം പോലെയും തോന്നി. പിഴവുകൾ ഇല്ലാ എന്നല്ല. റോഷാക്കിൽ കണ്ട ഗൗരവക്കാരൻ ജഗദിഷ് തുടക്കത്തിൽ ഗോൾഡിൽ ഇരുന്ന് പറഞ്ഞത് തന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും പറയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അല്പം അരോചകമായി തോന്നിയിരുന്നു. കൃത്യമായി പറയാൻ പറ്റാത്ത എന്തോ ഒരു കുഴപ്പം മല്ലിക സുകുമാരന്റെ കഥാപാത്രം പോലീസുകാർക്ക് ചായയും ഉപ്പേരിയും വടയും കൊടുക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലെ സംഭാഷണങ്ങളിൽ തോന്നി. പക്ഷെ പ്രിത്വിരാജിന് പുട്ടും കടലയും കൊടുക്കുന്ന സീനിലോ ട്രെഷറിനെ കുറിച്ച് ഉപദേശിക്കുന്ന സീനിലോ അത് തോന്നിയതുമില്ല. ഇതേ കുഴപ്പം ശാന്തി കൃഷ്ണയുടെ സീനുകളിലും തോന്നിയിരുന്നു. ലാലു അലെക്സിന്റെയോ ഷമ്മി തിലകന്റെയോ ചെമ്പന്റെയോ ബാബുരാജിന്റെയോ സുധീഷിന്റെയോ പ്രേംകുമാറിന്റെയോ സുരേഷ് കൃഷ്ണയുടെയോ സൈജു കുറിപ്പിന്റെയോ ഷറഫുദ്ദിന്റെയോ എന്തിന് അജ്മലിന്റെയോ റോഷന്റേയോ പുത്രന്റെയോ സീനുകളിൽ പോലും ഈ പറഞ്ഞ കുഴപ്പം തോന്നിയില്ല. ഇപ്പോ ഏകദേശം പടം മൊത്തം ആയില്ലേ ? ഏറ്റവും ചിരിച്ചത് വിനയ് ഫോർട്ടിന്റെ ഫോൺ വാങ്ങലിനു തന്നെ.
പടം കണ്ടു ഇഷ്ടപെട്ടില്ലെന്നും ഇതെന്ത് കോപ്പെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞ പോലെ ഇതും ഒരു അഭിപ്രായം മാത്രമായി കണ്ടാൽ മതി. ഭരണഘടന മാറ്റി എഴുതിയത്‌ ഒന്നുമല്ലലോ.

All said and done and watched,
Gold certainly didn’t deserve the backlash it received and the fact remains that Alphone Puthren was, is and will remain the original disruptor in the Malayalam film industry.

Author: gopakumarpurushothaman