Nanpakal Nerathu Mayakkam : Lucid Filming.

നന്പകൽ നേരത്തു മാത്രമല്ല പല നേരത്തും പല സന്ദർഭങ്ങളിലും മയങ്ങി പോയിട്ടുള്ള എനിക്ക് ഈ പേര് കേട്ടപ്പോൾ ആദ്യം ഓർമ വന്നത് എന്റെ തന്നെ ഒരു നൻപകൽ നേരത്തെ പഴയ ഒരു മയക്കമാണ്. ഇത് പോലാരു നൻപകൽ നേരത്ത് മയക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടി ഉണരുമ്പോൾ കൈയിൽ ഒരു വണ്ടിയുടെ സ്റ്റിയറിങ്. മുന്നിലൊരു റോഡ്. വീണ്ടും ഞെട്ടിയത് സൈഡിൽ ഇരുന്നു മയങ്ങുന്ന ഡ്രൈവിങ് ആശാനെ കണ്ടപ്പോഴാണ്. നൻപകൽ നേരമായതു കൊണ്ടും റോഡ് വിജനമായിരുന്നു എന്നത് കൊണ്ടും വീണ്ടും ഞെട്ടേണ്ടി വന്നില്ല. പ്രായം ചെന്ന മനുഷ്യൻ അല്ലേന്ന് കരുതി ഞാനും പുള്ളിടെ മയക്കത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്താൻ പോയില്ല. അതിപ്പോ ഭക്ഷണമൊക്കെ കഴിച്ചു നൻപകൽ നേരത്തു ഒരു വണ്ടീൽ കേറി ഇരുന്നാൽ ഏത് മമ്മൂട്ടി ആയാലും മയങ്ങി പോകും എന്ന് പടം കണ്ടപ്പോ മനസിലായില്ലേ.

മലയാള സിനിമയിലെ സമ്പ്രദായങ്ങൾക്ക് വിപരീതമായി പ്രചോദനമാവാൻ കാരണമായ ഒരു സൃഷ്ടിയെ പരാമർശിച്ചു കൊണ്ടാണ് സിനിമ തുടങ്ങുന്നത്. ആമേനിൽ കാണാഞ്ഞ ഒരു കുമ്പസാരം. അതിൽ തന്നെ ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരി സിനിമയെ കുറിച്ചു പറയാനുള്ളതെല്ലാം പറയുന്നുണ്ട്. ആ പരസ്യവും പിന്നെ പുള്ളി കണ്ട കഥാപത്രങ്ങളും ജീവിതങ്ങളും.പിന്നെ ഒരു തിരുക്കുറലും ഒടുവിൽ അല്പം ചുരുളിയും. ഒരു വിഭാഗം മലയാള സിനിമാ പ്രേക്ഷകരെയെങ്കിലും ആസ്വാദനത്തിന്റെ മറ്റൊരു തലത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ലിജോ ജോസിനും എസ് ഹരീഷിനും ഇത് തന്നെ ധാരാളം. പിന്നെ മമ്മൂട്ടി എന്ന പേരും. ആ പരസ്യം കണ്ടില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ പൂർണമായും പുതുമയുള്ള അനുഭവമായിരുന്നേനെ. ലിജോയുടെ തന്നെ നാടക പശ്ചാത്തലവും സിനിമയിൽ ശക്തമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുണ്ട്. തിലകൻ ചേട്ടനെ വിളിച്ചറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്‌ എന്ന് ഡ്രൈവർ പറയുമ്പോഴും വണ്ടിയിലെ ബോർഡിലെ നാടകത്തിൽ തിലകൻ എന്ന പേരിന്റെ സാന്നിധ്യവും കണ്ടപ്പോൾ തോന്നിയത് ഇതൊരുപക്ഷേ ലിജോയുടെ ഒരു ഇത് വരെയുള്ള സൃഷ്ടികളിൽ പുള്ളിയുടെ ജീവിതത്തിനോട് ഏറ്റവും അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന ചിത്രവും ആയിരിക്കാം എന്നാണ് .വിപിൻ അറ്റ്ലിയുടെ കഥാപാത്രം ലിജോ തന്നെയാണോ എന്നുമൊരു ചിന്ത വരാതെയിരുന്നില്ല. അങ്കമാലി ഡയറീസ് തൊട്ടു ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന ലിജോയുടെ സിനിമകളിലെ ഫ്രെയിമുകളെയും ക്യാമെറയയെയും തേനി ഈശ്വറിനെ കൂട്ടുപിടിച്ചു തളച്ചിടാൻ ഒരു ബോധ പൂർവമായ ശ്രെമം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ലിജോ ഒരു അഭിമുഖത്തിൽ തമാശ രൂപേണ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും ഈ സിനിമയ്ക്ക് ഏറ്റവും യോജിച്ച ചലച്ചിത്ര ഭാഷയാണ് ഇവിടെ അവർ സാത്‌ഷാകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പോസ്റ്റ് പ്രൊഡക്ഷൻ നീണ്ടു പോകാനുള്ള കാരണം ഒരുപക്ഷെ സിനിമയുടെ പശ്ചാത്തല ശബ്ദങ്ങൾ ആയിരിക്കാം എന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു. സന്ദര്ഭങ്ങൾക്കു ചേർന്ന പഴയ തമിഴ് സിനിമ സംഭാഷണങ്ങളും ഗാനങ്ങളും കണ്ടു പിടിക്കാൻ തന്നെ ഒരു വൻ പരിശ്രമം ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം എന്ന് സിനിമ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തോന്നുന്നു.കഥയിൽ കാണുന്നത് പോലെ ഭാഷയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയുമൊക്ക അതിർവരമ്പുകളെ ഭേദിച്ചു ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ പരസ്പരം സഹായിക്കുന്ന പോലെയായിരിക്കാം ഈ പശചാത്തല ശബ്‍ദവും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത്.

ചുരുളി പോലെയൊരു തുറന്ന, പ്രേക്ഷകരുടെ മനോധര്മത്തിനു വിട്ടുകൊടുത്ത ഒരു ക്ളൈമാക്സ് ആണ് ഇതിന്റെയും എന്ന് തോന്നുന്നു. ഇതിനെ കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകളിൽ പ്രേക്ഷകർ അവരുടേതായ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ അവതർപ്പിക്കുമ്പോഴും ചർച്ച ചെയുമ്പോഴുമാണ് എഴുത്തുകാരനും സംവിധകായനും വിജയിക്കുന്നത്. വീട്ടിലിരുന്നു അവസാനമായി ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന സുന്ദരത്തെ കാണിച്ച ശേഷം ലിജോ നമ്മളെ കാണിക്കുന്നത് കുറെ കാക്കളെയാണ്. ബലി തർപ്പണം ചെയുമ്പോൾ കൈ കൊട്ടി വിളിക്കുന്ന കാക്കകൾ ആത്മാക്കളാണെന്നാണല്ലോ വിശ്വാസം. തനിക്കു ആ വീട്ടിലും നാട്ടിലും ഇനി ഒരു സ്ഥാനമില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന സുന്ദരത്തിന്റെ ആത്മാവ് ബലിച്ചോറു കഴിച്ചു യാത്രയാവുകയാണ് ചെയ്തതെന്ന് വേണമെങ്കിൽ കരുതാം. അമ്മയോടൊപ്പം അവസാനമായി ഇരിക്കുമ്പോൾ ടീവിയിൽ കേൾക്കുന്ന സംഭാഷണം സുന്ദരത്തിന്റെ ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും സൂചനകൾ നൽകുന്നതാണ്. ടിവിയിലെ സിനിമയിലെ കഥാപാത്രം തന്നെ ചതിച്ച അമ്മാവന്റെയും അച്ഛന്റെയും കാര്യവും മറ്റൊരു കഥാപാത്രം ആദ്യ കഥാപാത്രത്തിന്റെ മരുമകനും സഹോദരനും തമ്മിൽ സംസാരിച്ച ഒരു വിവാഹത്തിന്റെയും കാര്യം പറയുന്നുണ്ട്. സുന്ദരത്തിന്റെ സഹോദര കഥാപത്രത്തിന്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടപ്പോൾ സുന്ദരത്തിന്റെ തിരോധാനത്തിന് പിന്നിൽ ഒരുപക്ഷെ അയാൾ ആയിരിക്കാം എന്ന് തോന്നി.അയാൾക്ക്‌ മാത്രമല്ല ഒരു പക്ഷെ സുന്ദരത്തിന്റെ ഭാര്യ ഉൾപ്പടെ ആ വീട്ടിലെ പലർക്കും അതിൽ പങ്കുണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം എന്നും ചില സംഭാഷണങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ തോന്നി പോവുന്നുണ്ട്.

തികച്ചും ഡി -ഗ്ളാമറൈസ് ചെയ്ത ഒരു മമ്മൂട്ടിയെ ആണ് ചിത്രത്തിൽ കാണുന്നത്. ക്രിസ്റ്റഫറിൽ കണ്ട മമ്മൂട്ടി അല്ല ഇത്. കാതലിൽ കാണാൻ പോകുന്ന മമ്മൂട്ടിയും അല്ല. ഡി എയ്‌ജിങ്‌ ചെയ്‌തിട്ടും എഴുപത് വയസുള്ള ഡി നീറോ നിലത്തു കിടക്കുന്ന ഒരാളെ തൊഴിക്കാൻ കഷ്ടപെടുന്നത് ദി ഐറിഷ്മാനിൽ കണ്ടതാണ്.അതേ പ്രായമുള്ള മമ്മൂട്ടി ക്രിസ്‌റ്റഫറിലും ഭീഷമയിലുമൊക്കെ കാണിച്ച ശാരീരികമായ പ്രകടനം കാണുമ്പോളാണ് ഒരു നടൻ എന്ന നിലയിൽ ആഗോളതലത്തിൽ തന്നെ പുള്ളി എവിടെ നില്കുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടാവുന്നത്. നാൻ ഇന്ത ഊരുക്കാരൻ താൻ എന്ന് ആണയിടുന്ന രംഗങ്ങളിലും ഒടുവിൽ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലുമൊക്കെ മമ്മൂട്ടി എന്ന നടനിൽ നിന്ന് നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന വികാര പ്രകടനങ്ങൾ കാണാമെങ്കിലും എന്റെ ശ്രെദ്ധ ആകർഷിച്ചത് നാൻ ഇന്ത ഊരുക്കാരൻ എന്ന് ആണയിട്ടു പറഞ്ഞിട്ട് നാട്ടുകാരെ വെല്ലുവിളിക്കുമ്പോൾ പുള്ളി കൊണ്ട് വരുന്ന തീവ്രതയാണ്. ആവനാഴി തൊട്ടു ബെസ്റ്റ് ആക്ടറിലെ ക്ളൈമാക്സിൽ വരെ കണ്ട ആ തീവ്രത. ഇത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് മമ്മൂട്ടി എന്ന നടന്റെ സിനിമകൾ പുള്ളിയുടെ മക്കളുടെ പ്രായമുള്ള നടന്മാരുടെ സിനിമകൾക്കിടയിലും പ്രസക്തമാവുന്നത്.
ഒരു പരിപൂര്ണത ഇത് വരെയുള്ള പുള്ളിയുടെ എല്ലാ സിനിമകളിലെയും അഭിനയ രംഗങ്ങളിൽ കണ്ടു ശീലിച്ചത് കൊണ്ടായിരിക്കാം ബസ് ഊണ് കഴിക്കാൻ നിർത്തി ആണുങ്ങളെല്ലാം വെള്ളമടിക്കുമ്പോൾ തമാശ പറയുന്ന ജെയ്മസ് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ഏകാഗ്രത തെറ്റി ഫോർത്ത് വോൾ ബ്രേക്ക് ചെയ്തോ എന്ന സംശയം വന്നത്. മാറിയ കാലഘട്ടത്തിലെ സാങ്കേതിക വിദ്യകളുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ അഭിനേതാവ് എത്രയൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കണം എന്ന് മമ്മൂട്ടി തന്നെ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞാണ്. ഇതിൽ തന്നെ ഒരു എക്സ്ട്രാ നടന് അത് സംഭവിക്കുന്നുണ്ട്.ഒരു പക്ഷെ ആ നാട്ടിലെ തന്നെ ഒരു സാധാരണക്കാരൻ ആയിരുന്നിരിക്കാം അത്.
പിന്നെ മറ്റൊരു പ്രധാന ചോദ്യം കഥയിൽ ചോദ്യമില്ല എന്നിരിക്കെ തന്നെ സ്വന്തം ശബ്ദവും കൈകാലുകളും ശരീരവും കണ്ടാൽ സുന്ദരത്തിന് താൻ മറ്റൊരാളുടെ ശരീരത്തിലാണെന്നു മനസ്സിലാവില്ലേ എന്നതാണ്. എന്തിനു കണ്ണാടി കാണുന്ന വരെ കാത്തിരിക്കണം. ഇവിടെയാണ് സാമുവൽ ടെയ്‌ലർ കോളറിഡ്ജ് പണ്ട് പറഞ്ഞ സസ്‌പെൻഷൻ ഓഫ് ഡിസബിലിഫിന്റെ പ്രസക്തി. അത്യാവശ്യം ആകർഷകമായ ഒരു കഥ പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ ഏത് പ്രേക്ഷകനും വായനക്കാരനും തന്റെ യുക്തിയേയും ചോദ്യങ്ങളേയും മാറ്റി വെയ്ക്കുമെന്നു. ഈ മ യൗവിനോടൊപ്പം നിൽക്കുന്ന ഒരു ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരി ചിത്രമാണ് നൻപകൽ എന്നതാണ് എൻ്റെ അഭിപ്രായം. ചർച്ചകൾ പക്ഷെ അവസാനിക്കുന്നില്ല.അവിടെയാണ് ലിജോയുടെ വിജയവും.

#NanpakalNerathuMayakkam #LijoJosePellisserry #Mammootty

ഗോൾഡ് : Not Exactly Fool’s Gold, As Social Media Would Have You Believe.

പ്രൈമിൽ ഗോൾഡ് കണ്ട് ആസ്വദിച്ച ശേഷം ജിജ്ഞാസാഭരിതമായ എന്റെ മനസ്സ് പുത്രനോട് മന്ത്രിച്ചു …”മാപ്പ് …മാപ്പ് …മാപ്പ് “

“രണ്ട് മാപ്പ് മതിയടെയ് “…കൂടെയിരുന്നു കണ്ട ഭാര്യ.

പൊതുവെ കണ്ട അഭിപ്രായങ്ങളിലൊക്കെ കണ്ട പടം ഇപ്പോ മോശം ആവും ഇപ്പോ മോശം ആവും എന്നും പറഞ്ഞു കണ്ടു ഒടുവിൽ ഏകദേശം മുക്കാൽ ഭാഗമായപ്പോൾ നമ്മുടെ തന്നെയൊക്കേ ഏകദേശം തരംഗദൈർഖ്യമുള്ള ഒന്ന് രണ്ടു പേരോട് ചോദിച്ചപ്പോ അവർക്കും സമാനാഭിപ്രായം. (no innuendos intended) . ഈ ഡയറക്ർമാർ ഒക്കെ പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ട് എന്ന് അവരിൽ ചിലരൊക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോൾ വിയോജിപ്പ് രേഖപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്‌തെന്ന് ഇവിടെ അറിയിച്ചു കൊള്ളട്ടെ…

പണ്ട് മറ്റേ പുള്ളി പുഴവെള്ളത്തിൽ ചാരം കലക്കുന്നതു ഒന്ന് കണ്ടു കളയാം എന്ന് പറഞ്ഞത് പോലെ ഇത്രേം പോരായ്മകൾ നിറഞ്ഞ പടത്തിൽ എന്തേലും ഗോൾഡ് ഉണ്ടോ എന്ന് തപ്പിക്കളയാം എന്ന ചിന്തയോടെയാണ് പടം കാണാൻ തീരുമാനിച്ചത്. അപ്പൊ പറഞ്ഞ പോലെ ദിപ്പോ മോശമാവും ദിപ്പോ മോശമാവും എന്ന് ഓർത്തോർത്തു ക്ളൈമാക്സ് എത്തി. ദോഷം പറയരുതല്ലോ മോശം ആവും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച ക്ളൈമാക്‌സും എനിക്ക് അത്ര മോശമായി തോന്നിയില്ല.

നേരം പോലെ serendipity തന്നെ ഇവിടെയും പുത്രൻ വിഷയമാക്കിയിരിക്കുന്നത്. നേരം തമിഴ് നാട്ടിൽ നടക്കുന്നത് കൊണ്ടാണോ അതിലെ പല കാരിക്കേച്ചർ സ്വഭാവമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങളെയും മലയാളികളായ നമ്മൾ സ്വീകരിച്ചത് ? നേരം കേരളത്തിലായിരുന്നെങ്കിൽ സംഭവങ്ങളും കഥാപാത്രങ്ങളും പൂർണമായി യുക്തിയിലൂന്നിയിരിക്കണം എന്ന് നമ്മൾ വാശിപിടിക്കുമായിരുന്നോ ? ഏയ് .. നമ്പ്യാരെയും പാവനായിയെയും ഒക്കെ സ്വീകരിച്ചവരാണല്ലോ നമ്മൾ . അവിടെ ഇത് പോലെ പെട്ടിയിയും കൊണ്ടാണോ പ്രൊഫെഷണൽ കില്ലർ വരുന്നതെന്ന് ആരും ചോദിച്ചില്ലല്ലോ… ചിലപ്പോ അന്ന് ചോദിച്ചു കാണും. അന്ദാസ് അപ്‌നാ അപ്‌നാ കണ്ടാസ്വദിച്ച ഞാൻ ഗോൾഡ് കണ്ടാസ്വദിക്കാതിരിക്കാനുള്ള സാധ്യതയും കുറവാണ് എന്നതും ഒരു സത്യമാണ്. ടെനട് കണ്ടു നോളന്റടത്തു ആരും ലോജിക് ചോദിച്ചു പോയതായി കണ്ടില്ല. ഇനി അഥവാ മെമെന്റോയും പ്രെസ്റ്റിജ്ഉം ബാറ്റ്മാൻ ട്രിലോജിയും ഒക്കെ ചെയ്‌തു ടെനെട്ടും ഇൻസെപ്‌ഷനും പോലുള്ള ഹൈ കൺസപ്റ്റ് പടങ്ങൾ ഒക്കെ ചെയ്യാനുള്ള അവകാശം നോളൻ നേടിയെടുത്തെങ്കിൽ ഈ കൊച്ചു കേരളത്തിൽ നേരവും പ്രേമവും എടുത്ത പുത്രന് ഗോൾഡുമെടുക്കാം.
നോളനേയും പുത്രനേയും താരതമ്യം ചെയരുതെന്നാണെങ്കിൽ ഡമ്പ് ആൻഡ് ഡമ്പർ തൊട്ടു ഇങ്ങോട്ടുള്ളതും അതിനു മുന്നെയുള്ളതുമായ സകല നോ ബ്രെയിനർ കോമഡികളെയും ഇവിടെ തള്ളിപറയേണ്ടിവരും. ഒരു diluted, no blood – no gore take, on the lines of vintage Guy Ritchie or Tarantino themes പോലെ തോന്നി ഗോൾഡ്. ലോക്ക് സ്റ്റോക്ക് – ട്രൂ റൊമാൻസ് – പൾപ് ഫിക്ഷൻ… chance… serendipity…ഒക്കെ മുന്നോട്ടു കൊണ്ട് പോകുന്ന കഥകൾ.

ആദ്യത്തെ കുറച്ച് സീനുകളിൽ വണ്ടി ഹാൻഡ്ബ്രേക്ക് ഇടാത്തതാണോ അതോ തല കറങ്ങുന്നതാണോ എന്ന ഒരു ചെറിയ ആശയകുഴപ്പം ഉണ്ടായതോഴിച് മറ്റ് കുഴപ്പങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായതുമില്ല. താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചതാവാം.ആവാം.
കണ്ട അഭിപ്രായങ്ങൾ കാരണമായിരിക്കാം ജോഷി പോലീസുകാർ വീട്ടിലെത്തുന്ന മുന്നേ ആദ്യമെടുത്ത സ്പീക്കർ തിരിച്ചു വെക്കാൻ വ്യഗ്രതപ്പെടുന്ന രംഗം പൂർണമായി ആസ്വദിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എന്നെ പിന്നോട്ട് വലിക്കുന്നത് പോലെ ഒരു തോന്നൽ ഉണ്ടായിരിന്നു. തീരെ നിസ്സാരമായ സംഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് drama അല്ലെങ്കിൽ ഉദ്വോഗം ജനിപ്പിക്കാൻ ഉള്ള പുത്രന്റെ കഴിവാണ് അവിടെ ഞാൻ കണ്ടതും അറിയാതെ ആസ്വദിച്ചതും. വീട്ടുകാർ കേറി വരുമ്പോ പുസ്തകം ഒളിപ്പിക്കുന്നതും ചാനൽ മാറ്റുന്നതും ഒരു പക്ഷെ ഓർമ്മ വന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കാം.
സിനിമ മൊത്തത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നതും പുത്രന്റെ ഈ കഴിവിൽ തന്നെയാണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഈ സിനിമക്ക് ലഭിച്ച പ്രതികരണങ്ങൾ ഒരു ഫിലിംമേക്കർ എന്ന നിലയിൽ പുള്ളിയുടെ കഴിവുകൾക്ക് ഒരു അളവുകോലേ അല്ല.
തന്നെ തന്നെ പാട്ടിൽ ശ്രെദ്ധിച്ചത് വളരെ സാധരണമായ പശ്ചാത്തലത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ച ആകർഷകമായ വേഷങ്ങളും ചുവടുകളുമാണ്. കോവിഡ് നിയന്ത്രണങ്ങൾ നിലനിൽക്കുമ്പോൾ ചിത്രീകരിച്ച ഒരു ഓടിടി ലക്ഷ്യം വെച്ച ഒരു ചിത്രം പോലെയും തോന്നി. പിഴവുകൾ ഇല്ലാ എന്നല്ല. റോഷാക്കിൽ കണ്ട ഗൗരവക്കാരൻ ജഗദിഷ് തുടക്കത്തിൽ ഗോൾഡിൽ ഇരുന്ന് പറഞ്ഞത് തന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും പറയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അല്പം അരോചകമായി തോന്നിയിരുന്നു. കൃത്യമായി പറയാൻ പറ്റാത്ത എന്തോ ഒരു കുഴപ്പം മല്ലിക സുകുമാരന്റെ കഥാപാത്രം പോലീസുകാർക്ക് ചായയും ഉപ്പേരിയും വടയും കൊടുക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലെ സംഭാഷണങ്ങളിൽ തോന്നി. പക്ഷെ പ്രിത്വിരാജിന് പുട്ടും കടലയും കൊടുക്കുന്ന സീനിലോ ട്രെഷറിനെ കുറിച്ച് ഉപദേശിക്കുന്ന സീനിലോ അത് തോന്നിയതുമില്ല. ഇതേ കുഴപ്പം ശാന്തി കൃഷ്ണയുടെ സീനുകളിലും തോന്നിയിരുന്നു. ലാലു അലെക്സിന്റെയോ ഷമ്മി തിലകന്റെയോ ചെമ്പന്റെയോ ബാബുരാജിന്റെയോ സുധീഷിന്റെയോ പ്രേംകുമാറിന്റെയോ സുരേഷ് കൃഷ്ണയുടെയോ സൈജു കുറിപ്പിന്റെയോ ഷറഫുദ്ദിന്റെയോ എന്തിന് അജ്മലിന്റെയോ റോഷന്റേയോ പുത്രന്റെയോ സീനുകളിൽ പോലും ഈ പറഞ്ഞ കുഴപ്പം തോന്നിയില്ല. ഇപ്പോ ഏകദേശം പടം മൊത്തം ആയില്ലേ ? ഏറ്റവും ചിരിച്ചത് വിനയ് ഫോർട്ടിന്റെ ഫോൺ വാങ്ങലിനു തന്നെ.
പടം കണ്ടു ഇഷ്ടപെട്ടില്ലെന്നും ഇതെന്ത് കോപ്പെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞ പോലെ ഇതും ഒരു അഭിപ്രായം മാത്രമായി കണ്ടാൽ മതി. ഭരണഘടന മാറ്റി എഴുതിയത്‌ ഒന്നുമല്ലലോ.

All said and done and watched,
Gold certainly didn’t deserve the backlash it received and the fact remains that Alphone Puthren was, is and will remain the original disruptor in the Malayalam film industry.

#Gold

കളിഗെമിനാറിലെ കുറ്റവാളികളും ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരിയുടെ പ്രേക്ഷകരും.

Spoilers !!!

നിങ്ങളിൽ തെറി പറയാത്തവർ കല്ലെറിയട്ടെ. ഇനി ആരെ എറിയണം എന്നാണെങ്കിൽ അത് വിനോയ് തോമസിനെ തന്നെ. കളിഗെമിനാറിലെ കുറ്റവാളികളിലെ തെറികൾ എല്ലാം ഏതാണ്ട് അത് പോലെ തന്നെ സിനിമയിലേക്ക് പകർത്തിയിട്ടുണ്ട് ലിജോയും ഹരീഷും. കഥയിലില്ലാത്തതും സിനിമയിൽ ലിജോയും ഹരീഷും കൂട്ടിച്ചേർത്തതും ഫാന്റസി – സൈ -ഫൈ എലെമെന്റ്സ് മാത്രമാണ്. കഥയിലെ പോലീസുകാർ തങ്ങൾ തേടി വന്ന കുറ്റവാളി ചെയ്ത കുറ്റകൃത്യങ്ങളെല്ലാം അവരുടെ കളിഗെമിനാറിലെ താമസത്തിനിടയ്ക്ക് ചെയ്യുന്നു. ഒടുവിൽ കൃത്യനിർവഹണത്തിന്റെ സമയം അടുക്കുമ്പോൾ അവർ വീണ്ടും പോലീസുകാർ ആവുകയും ചെയുന്നു. കഥയിൽ പെങ്ങടെ വീട്ടിൽ നടക്കുന്ന സംഭവങ്ങൾ സിനിമയിലെ പോലെ ഷാജീവൻ നിഷേധിക്കുന്നില്ല.കഥയിൽ പാലം കടക്കുമ്പോൾ നാട്ടുകാരുടെ സ്വഭാവം മാറുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഇടയ്ക്കു കുർബാനക്ക് അച്ഛൻ വരുമ്പോൾ അവർ വീണ്ടും മാന്യന്മാരാവുന്നുണ്ട്. നിയമ വ്യവസ്ഥകളും മത വിശ്വാസങ്ങളും മനുഷ്യരുടെ അടിസ്ഥാന ചേതനകളെ എങ്ങനെ കൂച്ചു വിലങ്ങിട്ടു നിർത്തുന്നു എന്നും അവയുടെ അസ്സാന്നിധ്യത്തിൽ മനുഷ്യർ എങ്ങനെ പെരുമാറുന്നു എന്നൊക്കെയുള്ള പ്രേമേയങ്ങളും ആശയങ്ങളും സിനിമയിലും സാഹിത്യത്തിലും പുതിയതല്ല. സിനിമയിൽ ഫാന്റസി കടന്നു വരുമ്പോൾ കഥാപരിസരം വീണ്ടും സങ്കീർണമാവുന്നു. വിനോയ് തോമസ് ചിന്തിച്ചു നിർത്തിയടത്തു നിന്നാണ് ലിജോയും ഹരീഷും ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങിയത്. അവര് ചിന്തിച്ചു നിർത്തിയടത്തു നിന്ന് ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങാൻ പ്രേക്ഷകൻ നിര്ബന്ധിതൻ ആവുന്നു. ഇതാണ് യഥാർഥ ചുരുളി. “ലിറ്ററലീ”.

ബജറ്റ് പരിധികൾക്കുള്ളിലും ഭാവന കൊണ്ട് മാത്രം മികച്ച ഫാന്റസി രംഗങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാം എന്ന് പദ്മരാജൻ പണ്ടേ തെളിയിച്ചതാണ്. ലിജോയും അതേ പാതയാണ് പിന്തുടരുന്നത്. അന്യഗ്രഹ ജീവികളും പറക്കും തളികകളും മോശമല്ലാത്ത രീതിയിൽ തന്നെ ലിജോ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഹോളിവുഡിൽ പോലും മിക്കപ്പോഴും വലിയ കണ്ണും തലയും ഉള്ള രൂപത്തിന്റെ ടെംപ്ളേറ്റ് ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ അല്പം വത്യസ്തമായ ഒരു അവതരണം ഇവിടെ കാണാൻ സാധിച്ചു. പശ്ചാത്തല സംഗീതവും ഇവിടെ നിർണായകമായ പങ്ക് വഹിക്കുന്നുണ്ട്. ക്ളൈമാക്സിൽ ചന്ദ്രൻ വന്നതും വണ്ടി പറന്നതും കണ്ടപ്പോൾ പക്ഷെ E.T ആണ് ഓർമ വന്നത്. ഒരു പക്ഷെ ഇന്നും എല്ലാവർക്കും വിഷ്വൽ റഫറൻസ് E.T യും Close Encountersഉം തന്നെ ആയിരിക്കാം ഈ പ്രമേയത്തെ സമീപിക്കുമ്പോൾ. ഈ മാ യൗയിൽ ഫാന്റസി അല്ലെങ്കിൽ കാല്പനികത സൗമ്യമായി കടന്നു വരുമ്പോൾ ജെല്ലിക്കെട്ടിലും ചുരുളിയിലും
ക്രിയേറ്റിവിറ്റിയുടെ ഒരു ഉന്മാദാവസ്ഥയിൽ നിന്ന് ചുരുളിയുടെ തന്നെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ നീയൊക്കെ വേണേ കണ്ടു മനസിലാക്ക് @*#%%>> ളെ എന്ന് പ്രേക്ഷകരോട് ആക്രോശിക്കുന്ന ലിജോയെ ആണ് എനിക്ക് കാണാൻ സാധിക്കുന്നത്.
കമേഴ്ഷ്യൽ സിനിമയുടെ ടാഗ് ഉള്ള ഒരു സംവിധായകൻ ഇങ്ങനെ ഒരു high concept സിനിമ പൊതുപ്രേക്ഷകസമൂഹത്തിന് മുന്നിൽ അവതരിപ്പിക്കുമ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും ഒരു പറ്റം പ്രേക്ഷകർ എലിയനെറ്റ്‌ഡ് ആയേക്കാം. ഒരു സാധാരണ സിനിമ പോലെ മുന്നോട്ട് പോകുന്ന ജെല്ലിക്കെട്ടിന്റെ സ്വഭാവം വളരെ പെട്ടന്നാണ് ക്ളൈമാക്സില് മാറുന്നത്. ചുരുളിയിൽ തുടക്കം മുതൽ ഒരു നിഗൂഢതയും ഫാന്റസിയും നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ക്ളൈമാക്സിൽ വീണ്ടും വിഷ്വൽസിന്റെ സ്വഭാവം മാറുന്നു. റിപ്പിൾ എഫക്റ്റും പിന്നെ ലൈറ്റ് സോഴ്‌സും ഇരുട്ടിൽ നടന്നു നീങ്ങുന്ന രൂപങ്ങളും ഒക്കെ സൃഷ്ടിക്കുന്ന subtle ആയ അന്തരീക്ഷത്തിന് വിപരീതമായി ജീപ്പ് ചന്ദ്രനിലേക്ക് പറക്കുമ്പോൾ പക്ഷെ മറ്റൊരു സിനിമ പോലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്നു. ചുരുളിയുടെ നടുവിലേക്ക് കറങ്ങിയെത്തുന്ന പ്രകാശ ബിന്ദുക്കളും (ജീപ്പ്?) നടുവിലെ പ്രകാശ വിസ്ഫോടനവും കൊണ്ട് നിർത്തിയിരുന്നേൽ മുൻപ് പറഞ്ഞ നിഗൂഢത നിലനിന്നേനെ. ലിജോ നോ പ്ലാൻസ് ടു ചേഞ്ച് എന്ന് പറയുന്നത് മനസിലാക്കാം പക്ഷെ സിനിമാ പോലൊരു മാധ്യമത്തിൽ പ്രവൃത്തിച്ചുകൊണ്ടു വിമർശനം ഉയരുമ്പോൾ നോ പ്ലാൻസ് ട്ടു ഇമ്പ്രെസ്സ് എന്ന് പറയുന്നതിന്റെ ലോജിക് ഏകദേശം ചുരുളിയുടെ ക്ളൈമാക്സ് പോലെയാണ്. വ്യക്തിപരമായി ലിജോയുടെ ഇഷ്ടപെട്ട സിനിമകൾ അങ്കമാലിയും ഈ മാ യൗവും സിറ്റി ഓഫ് ഗോഡും പിന്നെ ഇപ്പോൾ ചുരുളിയുമാണ്.

PS : For a second I thought Joju was breaking the fourth wall here almost,he wasn’t really looking at the camera really but definitely he lost focus there for a split second.

Malik : Once Upon A Time In Trivandrum.

To be compared to all the gangster saga epics that came before it, Malik was always destined to be. From the mother of all, The Godfather to Once Upon a time in America to the most recent Scorcese homage to himself, The Irishman. Then we have the Indian tributes to The Godfather from Nayagan to Sarkar. Mahesh Narayan has went on record that he had confided in none other than Kamal Hassan that he was mulling over his own version of The Godfather.Interestingly Kamal Hassan has to be the only actor to appear in two adaptations of the Coppola classic, Nayagan and Thevar Magan. Mahesh hasn’t shied away from talking about the influence of Nayagan either. It’s evident that more than anyone Mahesh Narayan himself would have been aware of the burdens his film was ultimately destined to carry. It doesn’t help a filmmaker’s cause these days that most people respond to the responses to a film rather than the film itself. As if these crocodiles in the proverbial moat weren’t good enough to lose his sleep over, the writer-director chose to set the story against the backdrop of an incident in the history of the state that even the government doesn’t want to remember. This could only be one of these two things, sheer courage or plain stupidity. The jury is still out it seems, if Mahesh Narayanan ended up making a Quixote or a Lancelot of himself.

Like Take Off, Malik too is a sound film technically. Mahesh Narayanan belongs to the Joshy-I.V Sasi school of filmmaking where scale and ensemble cast are the norm, within the constraints of Malayalam Cinema of course. The film is closer in structure to Godfather Part II where there are two parallel narratives though it pays more tributes than one to Godfather I and also borrows heavily from Nayagan when it comes to some aspects of the plot. For instance, I was wondering why the assassination of Chandran was so elaborately staged when I was watching it, it was only later that I realised that it was a direct reference to the scene from Part II where Vito Corleone chases and Don Fanucci over rooftops. The feast in the opening scene and the retaliation during the funeral are allusions to scenes from Godfather I. Presuming that the title of the film is a reference to the stature of the main protagonist in his immediate soical surroundings, the writer fails to capture the growth of that very character from a small time smuggler to the revered figure I felt. Maybe instead of focusing on the mechanisations of Suleiman’s trade the film should have spent time on his growing influence in the community and present the audience with a more credible reason for his falling out with the State too. From his initial exchanges with his wife we get to know that the ultimate sacrifice he made, that of his son’s life played a role crucial in cementing his position as a leader of the people. In Godfather I while on exile in a town in Sicily, when Michael Corleone asks about the men of the town, he’s told that all of them died in vendettas. The Godfather saga is basically about that culture of vengeance within an ethnic group who are almost tribalistic when it comes to their rituals. It’s not a story for the modern ages and despite it’s cinematic aesthetics, remains a regressive tale. Coppola may have been aware of this and this could be the reason why he chose to close Godfather I with the shot of Micheal Corleone shutting the doors of his office to his wife. Mahesh Narayanan on the other hand has brought in the perspectives of a mother, a wife and that of a daughter in an attempt to sensitise the film for a contemporary audience. Personally, I felt that the film should have explored Roselyn’s perspective as a mother a bit more. But then, to pack all of these themes into a film under three hours is quite an asking task too. Adding to the complexity is the fact that the film was being woven around a real life incident which involved tensions of the communal kind. Mahesh Narayanan indeed turned Lancelot when he presented Suleiman Ali as an unapologetic believer of a leader, a rarity in these times.

Fahad’s portrayal of the older Suleiman Ali was a bit too verbose for my liking but that’s again on the writer I guess. They should have probably gone with a rather quieter, contemplative Suleiman Ali like Amitabh’s Subhash Nagre in Sarkar. Fahad has had four major OTT releases since the pandemic wreaked havoc and he has played four distinct characters in each of these films. So the attention he grabs on a platform with a global reach at a time when even critics are running out of films is rather expected and well deserved too, I’d say. Nimisha pitches in with an earnest performance and I wished that her character had more to do with the narrative that it meets the eye, once I was done watching the film. Vinay Fort as the friend turned foe was functional but there was no real chemistry between him and Fahad but here again the writer is to be blamed. Jalaja returned to the screen after almost two decades and was totally at ease and what I took note of was her voice. She has to be one of the very few actors from that era who didn’t speak on screen in Anandavally’s voice. Interestingly, the younger version of her character was played by her daugher and Mahesh Narayan also got Salim Kumar’s son to play the younger Moosakka. Joju has been spending a lot of time inside police stations and government offices these days and here again his character was under written I felt.. If Indrans had walked off the sets into any police station in Kerala, he would have fit in right away and no one would have raised a brow. Chandunath who played the younger police officer is an actor to look forward to. So is Sanal who played Freddy. Dileesh Pothan again delivers precisely what the role demands of him. Parvathy Krishna was impressive and the scene where she makes a hurried entrance at her workplace reminded me that acting is not just about emoting but also about blending into the surroundings effortlessly. She was a natural there. Malik is not a perfect film or even a great film but it has it’s moments. It’s not an easy film to write or make. There are some real neat instances of filmmaking unlike anything that we have seen before in Malayalam Cinema. The execution of the assassin before the prison and the other long take where Suleiman goes in search of his son were remarkable . Malik may have turned into an indulgence in the excercise of filmmaking at some point, to the makers. Despite Mahesh Narayan’s justifications there are views from serious students of Cinema that the opening long shot was a bit too forced. Malik is indeed an engaging watch at the end of the day and a sea apart from the usual fare in Malayalam Cinema. Of course you could debate the politics of the film till kingdom come. History I think, would be kinder to Malik.

malik #AmazonPrimeVideo

മാലിക് : റമദാ പള്ളിയിലെ യഥാർഥ ഇര ആരാണ്?

Spoilers! Quite a bunch of ‘em!

മകളെ അടിക്കുമ്പോൾ റോസ്‌ലിൻ പറയുന്നുണ്ട് നിനക്ക് വേണ്ടിട്ടാടി ഞാൻ ഈ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നത് എന്ന്. പാസ്പോർട്ട് കൊടുക്കുമ്പോൾ സുലൈമാനോട് പറയുന്നത് അമീറിനെ കരുതി പോയിട്ട് വരാനാണ്. എല്ലാം നിർത്താൻ റോസ്‌ലിൻ നിർബന്ധിക്കുമ്പോൾ അബുവിനെ പോലുള്ളവർ നാട്ടുകാരോട് എന്താണ് ചെയുന്നത് കാണുന്നുണ്ടല്ലോ എന്നും റമദാ പള്ളിക്കാർ തന്നെ വിശ്വസിച്ചാണ് ജീവിക്കുന്നതും എന്നും സുലൈമാൻ പറയുന്നുണ്ട്. അപ്പോൾ റോസ്‌ലിൻ തിരിച്ചു ചോദിക്കുന്നത് നമ്മുടെ മകനെ കൊടുത്തിട്ടല്ലേ ആൾക്കാർക്കു വിശ്വാസം ഉണ്ടായതു എന്നാണ്. ഒരു പത്തു ദിവസം മകനെയോർത്തു പോയിട്ടു വരാൻ റോസ്‌ലിൻ അപേക്ഷിക്കുന്നു. വിശ്വാസമാണ് സുലൈമാനെ നയിക്കുന്നത് എന്ന് മറ്റാരേക്കാളും നന്നായിട്ടു അറിയാം റോസിലിന്. അതേ വിശ്വാസം സുലൈമാനെ കാത്തു രക്ഷിക്കുമെന്നും ഒറ്റയ്ക്ക് ബസിൽ പോകുന്നതാണ് കൂടുതൽ സുരക്ഷിതമെന്നും സുലൈമാന്റെ സഹചാരികളോട് റോസ്‌ലിൻ പറയുന്നുണ്ട്. ഒരു പക്ഷെ ആ വിശ്വാസം മാത്രമേ സുലൈമാനെ നേർവഴിക്കു കൊണ്ടു വരു എന്ന ചിന്തയും റോസിലിനെ നയിച്ചതാവാം എന്നും ന്യായമായി ഇവിടെ ചിന്തിക്കാം. റോസിലിനെ പ്രേക്ഷകർ ആദ്യം കാണുമ്പോൾ തന്റെ മകളെ നോക്കി ഉത്കണ്ഠയോടെ നിൽക്കുകയാണ് അവർ. ഇവൻ ചതിച്ചിരിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞു ഡേവിഡ് പള്ളിയിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപോകുമ്പോഴും പള്ളിയിൽ നിന്ന് തന്റെ കുട്ടിയെയും കൊണ്ടു സുലൈമാന്റെ കൂടെ കുടുംബത്തെ ഉപേക്ഷിച്ചു ഇറങ്ങുമ്പോഴും അതേ ഭാവമാണ് റോസിലിന്. മകനെ അടക്കി കഴിഞ്ഞു വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തുന്ന സുലൈമാൻ മകളെ എടുത്തു അകത്തേക്കു പോകുമ്പോഴും സമാന ഭാവമാണ് റോസിലിന്. തനിക്കു തന്റെ അച്ഛനെയും മകനെയും ഒരേ ദിവസമാണ് നഷ്ടമായതെന്നും സുലൈമാന്റെ കൈയിൽ ചോര മണക്കുന്നു എന്നും റോസ്‌ലിൻ തേങ്ങുന്നു. മറ്റൊരു റോസിലിനെ കാണാൻ ആവുന്നത് മിനിക്കോയിൽ മണിയറയിലേക്ക് കേറുന്ന നിമിഷത്തിലാണ്. അത് വരെ പുഞ്ചിരി തൂകി നിൽക്കുന്ന റോസ്‌ലിൻ പെട്ടന്ന് പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നു. എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു സുലൈമാന്റെ കൂടെ ഇറങ്ങി വരുന്ന റോസിലിനെ കാത്തിരിക്കുന്നത് വീണ്ടും നഷ്ടങ്ങളാണ്. തന്റെ അപ്പന്റെ മൃതശരീരം കാണാൻ വരുമ്പോൾ അവർ തന്റെ മകനെ ഒരു നോക്ക് കാണാൻ അനുവദിച്ചില്ല എന്നും റോസ്‌ലിൻ പറയുന്നുണ്ട്
സ്വന്തം മകന്റെ മരണം പോലും ഒരു ഘട്ടത്തിൽ പള്ളിമുറ്റത്ത് തോക്കെടുക്കുന്ന സുലൈമാന് ഒരു നേട്ടമായിരുന്നു എന്ന ചിന്ത റോസിലിന്റെയുള്ളിൽ ഉണ്ടെന്നു അവർ തമ്മിലുള്ള ആദ്യ സംഭാഷണത്തിൽ വ്യക്തമാണ്.
തന്റെ മകളുടെ കൂട്ടുകെട്ട് കാണുമ്പോൾ എന്ത് ചിന്തകളാണ് റോസിലിന്റെ മനസ്സിൽ ഉരുത്തിരിഞ്ഞത്? സുലൈമാൻ റമദാ പള്ളിയിൽ ഉള്ളടത്തോളം കാലം കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കും എന്ന് റോസിലിനു അറിയാം. പുറത്തിറങ്ങിയാൽ അറെസ്റ് ഉണ്ടാവും എന്നും റോസിലിനു അറിയാമായിരുന്നു എന്നതും ഒരു സാധ്യതയാണ്. സ്റ്റേറ്റിനെയും ഡേവിഡിനെയും ഫ്രഡിയെയും ഡോക്ടറെയും പോലെ സുലൈമാന്റെ മരണം അല്ലെങ്കിൽ അസാന്നിധ്യം ആഗ്രഹിച്ച മറ്റൊരു വ്യക്തി ഒരു പക്ഷേ റോസിലിനും ആയിരിക്കാം. ഒരർത്ഥത്തിൽ റോസിലിന് അതൊരു ആവശ്യമായിരുന്നു.സുലൈമാന്റെ ഉമ്മയും അങ്ങനെ ആയിരുന്നു എന്ന ധാരണ മാറുന്നുണ്ട്. ക്ളൈമാക്സിൽ ഫ്രഡിയെ നാട്ടുകാർ കൈകാര്യം
ചെയുമ്പോൾ കബറിടത്തിനു പുറത്തു നിന്ന് മുകളിലേക്ക് നോക്കുന്നുണ്ട് റോസ്‌ലിൻ. അവിടെയാണ് ഞാൻ ആശയകുഴപ്പത്തിലായത് .

Hell hath no fury like a woman scorned എന്ന പ്രയോഗം പൂർണമായും ഇവിടെ ഉചിതമല്ലായിരിക്കാം പക്ഷെ അത് കൂടെ ചേർക്കാതെ ഈ ചിന്ത പൂർണമല്ല. ഒരു പക്ഷെ woman എന്ന വാക്കിന് പകരം mother എന്നോ daughter എന്നോ പറയാം ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ. ഒരു വ്യക്തിയുടെയും ഒരു സമൂഹത്തിന്റെയും കഥക്കപ്പുറം ഒരു അമ്മയുടെയും ഭാര്യയുടെയും മകളുടെയും കഥയാണ് മാലിക്.

malik #amazonprime

Cold Case : Lost Opportunity .

spoilers !

Given Prithviraj’s obsession with all
things occult, the supernatural element was hardly surprising. He can deny it all he wants but from Christopher Moriarty to Illuminati, the recurring themes in his films tells us that he’s no different from any other 90s kid who’s read his share of popular english fiction or watched TV shows and movies from the Cable TV era. The trailer looked like the film was trying too many things, at least to me and that is exactly how it turned out to be too. They should have stuck to the police procedural genre and would have maybe even made a worthy successor to Yavanika, though even the very mention of these two films in a single sentence could be considered blasphemy.

The only time Prithviraj lost his scorn on screen was when he was around Alencier, I felt. Except for Lakshmipriya Chandramouli, everyone else looked totally out of their elements, especially when it came to lip synch. Aditi Balan behaved around the child like she was adopted, I thought, chemistry was non existent. The pandemic must have definitely contributed to the disintegration of the director’s original vision and design for the film I presume and he deserves the benefit of the doubt here. The movie did come into its own when it got to the forensic scenes and it sounded like the makers had done their bit of research. I was particularly impressed by the detailing into the DNA test types, something that I had taken note of in that stellar procedural on Netflix, Unbelievable.

Coming to the “pièce de résistance” of the film, if you were okay with Johnny Depp transferring his conscience onto a mainframe, what’s a refrigerator anyway. But have to admit that the climax was unintentionally funny too. And why do high ranking police officers on screen throw about fancy phrases like “ pandoras box” totally out of context, just for the heck of it. Looks like Prithviraj still has a hangover of his “Fountainhead” days, if you know what I’m talking about. And who makes these fancy PowerPoint presentations in the police station, I’m curious. Another lost opportunity and this article about the incident that most probably served as an inspiration might drive home that point.

https://www.onmanorama.com/news/kerala/2018/03/22/how-kochis-holmes-nailed-concrete-barrel-murderer-with-screw.html

And personally i feel that everything that went wrong with Adam Joan is what went wrong with Cold Case too. Tracing back my thoughts on Adam Joan here, and I’ve been rather vicious I admit.

https://gopakumarpurushothaman.com/2017/09/16/adam-joan-the-review/

coldcase

Halal Love Story : The Ele-friend In The Room.

All of us must have had that one particular friend in school, who was nice to us and cordial but never really got down to roll in the mud with us, so to speak. This person was most likely a stickler for rules while we we were completely oblivious of the existence of these very rules, we rather chose to stick to the bare minimum that was necessary to keep us away from any punitive action from the teachers. This also made that person a “model student “ before the teachers and we distrusted or for that matter even disliked this person. These circumstances prevented us from getting close to this person beyond a point and to be fair to us, it was exactly how that person wanted it to be too. It was just how things were, you didn’t bother as long as they didn’t bother you. Growing up and turning an adult in India exposes you to the society as a whole like in any other country but here we also get to learn to navigate the invisible cultural boundaries set not just by religions but also by the complex dynamics of caste. Despite the inherent pluralistic nature of the dominant religion, it’s a fact that the practice of caste made sure that an individual who belonged to that community was no different from someone from any of the other religions that practiced exclusivity and the rules that came with it. Halal Love Story if you ask me is the cinematic avatar of that student from school whom I talked about initially. The movie, to it’s credit is as real as it is honest. It’s not a bold statement, rather it’s a gentle affirmation of the status quo. Every thought needs to be voiced at some point, just as every story needs to be told and that’s where dialogue, conversations start in any sphere of human interaction. Zakaria has started one in Malayalam Cinema. And why should he not? It’s the reactions to the film rather than the film itself that prompted me to sit down and write what I have, to be honest.

Halal Love Story produced by Aashiq Abu’s OPM and released on Amazon Prime opens to TV footage of an event from two decades back that changed the world as we know it and the ramifications of which are felt even today and very well maybe the reason why the movie exists too, if you think about it. Halal Love Story is told against the same idyllic backdrop that we have come to associate with Zakaria since his debut as a director in Sudani From Nigeria or with Muhsin Prari the writer in KL10. If in Sudani the writer and the director told you the tale that you, the audience wanted to hear, here in Halal, they are telling you the tale that they want you to hear. Ultimately this movie is about making a movie but it’s not exactly Bowfinger and neither is it The Aviator. It’s not a spoof of anything either. Basically it’s about the efforts of a bunch of aspiring artists who are part of a religious organisation bound by the decrees of that particular religion, to make a feature film. They call themselves a progressive organisation and the movie appears to hold the view that the stances the organisation have taken on major events and issues in the recent past were not different from that of the Left Front in the State, politically. That’s where the movie provokes ever too subtly if you ask me. While one significant scene in this context has the members of the organisation at a recital of poet Murugan Kattakada’s “Baghdad” which was used by the Left front as an anti – imperialist anthem back then, another has the organisation’s office walls adorned with calls for Coca Cola boycott as backdrop, another anti – capitalist campaign entirely associated with the Left again, in the State. That in fact is a recurring “motif” almost, you even have a scene where the members refuse the Cola used as prop -on screen alcohol – in a shot for the movie within the movie. One is tempted to speculate if the writers were taking a dig at someone or indulging in a proud display of core ethics, here. The characters who set out with the initiative, to make a movie on behalf of the organisation they’re a part of, in keeping with the sensibilities and norms that they strive to uphold in every aspect of their lives, look up to Iranian Cinema as a source of inspiration. For the makers, but a classic from another cultural setting is apparently problematic, as depicted in a scene that looks contrived to say the least, the sole purpose of which, it seems is to establish a rather simplistic, unidimensional, moralistic perspective of a highly contextual and complex art form like Cinema.

The titular love story between a husband and a wife as they discover certain aspects about each other through the course of the making of the film within the film, is as halal as it gets and to the credit of the writers they have managed to hold the average OTT viewer’s attention with whatever little drama they could manage to generate considering the limitations of the plot, while getting their point across too. The pre -mobile- internet- social media era setting helps the writers here, while it could disconnect an entire generation of viewers. Indrajit is at home as the unassuming husband and Grace Antony ups her game here as the wife who is a loyal member of the organisation. The writers also set a rather suggestive and contentious premise with a subplot involving another couple who in fact have no love lost between them because the husband chose to walk a path that’s not halal, to sum up. Joju Joseph is in his elements as the husband who also happens to be the director roped in by the organisation to helm their movie venture. Unnimaya Prasad is the estranged wife. Sharafudeen impresses again as the young blood in the organisation, the fixer with practical solutions to instances that present a crisis of faith to the novice filmmakers. He is the one who navigates the big bad world out there armed with his beliefs.Though younger in age, he is the one whom Nazar Karuhedath’s character turns to, to get the ball rolling for the movie venture. The major conflict in the plot as the the movie and the movie within the movie draws to an end, revolves around the shooting of an act as simple as a hug between the married couple. If that sounds absurd, consider this, Valsalyam, the gold standard for “family drama” in malayalam cinema does not have a scene where the lead actor, presented as an epitome of character and values, shares a romantic moment with his wife. That’s the sort of unrealistic normalcy our movie makers have infused into our collective psyches over the years. Yes, Bharathan and Padmarajan have been honorable exceptions and they are revered precisely because of that too. Come to think of it, our movies have always been halal, whether you like it or not, thanks to the efforts of makers from Balachandra Menon to Sathyan Anthikad, the stalwarts of family dramas in Malayalam Cinema. To put things in perspective, this is why a Nayanthara donns a bikini in Billa and a sari in Bhaskar the Rascal. Forget movies, us Malayalis as a whole, across communities, are not a people who believe in open display of affection. It’s simply not part of our culture. So to raise red flags when a Zakaria comes along with a counter narrative of a movie is hypocrisy, to put it mildly. John Cassavetes apparently asked Martin Scorcese to make films about things he knew about, and he ended up chronicling the life of Italian Americans in the United States. Zakaria and Parari are doing just that, if you ask me. If it’s the politics of the organisation that the movie rather flaunts with a calm assurance that bothers us, it wouldnt be too far fetched a thought if I were to say that an iteration of scenes as the ones we see in this movie would be present in a movie about a movie venture by any of the two leading political parties in Kerala. Again on a closing note, I’m not quite sure why we should have a problem with Thoufeeq that we didn’t have with Baputty, who chose to stay outside the gates for the sake of sanctity.

Trance : Complex Questions, Simple Answers And Everything In Between.

Trance. Brings blinding lights and electronic music to my mind, and the viva voce sessions from my final semester at the University. Anwar Rasheed’s much anticipated film definitely has the former elements but if you ask me if there’s more to it , I might as well go into a Trance. This is the second Fahadh Faasil film that I have had a hard time figuring out, in fact I haven’t .This is also without doubt Anwar Rasheed’s most complex film to date and the most ambitious in terms of content. Anwar Rasheed turned legend from a promising mainstream director with just one film, Ustad Hotel. My personal favorite remains his debut though. Then he turned producer for another millenial sensation, Bangalore Days. Trance had big names associated with all departments of filmmaking from the production to the cast to the technicians. The only novice was the writer. The most exciting factor was that Fahadh Fasil was teaming up with Anwar Rasheed. You don’t need more reasons to be entranced as a viewer, considering they didn’t take you for granted. Did they ?

It’s a bold film, someone told me, when I asked for an initial response. Indeed it is. It attacks the many evangelical churches who have turned belief into business without mincing rather beeping words. But if the film hoped to turn controversy into business and do another Padmavat, the people on whom the cameras are trained here have turned out to be a bit smarter than their counterparts up North. It has to be the shrewd Malayali mind at work here when the film is being greeted with a rather cold response in terms of the blowback it expected to trigger. But then, these organisations have always operated incognito.Personally, to me, the movie was a visual and auditory experience that left much to be desired in terms of writing and content. In fact it looked like a derived version of Bradley Cooper’s Limitless. No, it’s not just the pill-popping that makes me feel this way. The protagonists may be totally different in their professions but the themes and the arc of the storylines and the fates of the main protagonists are indeed very similar. Then there was that scene right out of Dirty Rotten Scoundrels, which had a Malayalam version already with Dileep and Jagathy doing the honors.The film primes the audience with some complex questions and situations for most of its running time and then settles for some real simple cliched answers. Now I may have missed something too, but Anwar Rasheed is not that kind of a filmmaker, who is into ambiguous endings and storylines, which brings me to the writer again, of whom I know nothing about. There are questions that remain unanswered for the average audience when the movie endd and it shows on the rather empty halls, considering it’s a Fahadh Fasil vehicle.

Fahadh Fasil holds the film together with his performance and one would be tempted to say that he carries the film almost entirely on his shoulders if it wasn’t for Amal Neeras’s work as DoP and Resul Pookkutty’s immersive work in the sound department. I was curious early on as to what Pookkutty’s association with the film was all about. He more than just does his bit here, even when the writing falters. Aiding the writer also is the background score by Sushin Shyam, though it invoked the James Bond theme and another film which i took a note of can’t recall as I write this. Will save that for another update down the road. Gautam Menon as the baddie makes quite the impression though he fizzles out as if the writer just hit a block with the character. Dileesh Pothan is a changed man here and his character is the only one the audience could relate with, I felt, that of the quintessential middleman. Soubhin as a news show host looked odd early on but he returned to his bumbling on screen self quickly. Nazria remains an enigma, much like the film’s second half. You could always blame the audience for not getting a movie if you are from the Lijo Jose Pellissery school of filmmaking and just say that you have no plans to change and impress, which is an oxymoron if you ask me though. But then yeah Anwar Rasheed produced this film and spent his own money, but so did I when I purchased the ticket. Where’s my closure as a viewer ?

Mamangam: Of Lost Glory, And Opportunity.

The tales around the Mamangam script were as intriguing as the tales of the eponymous historical event on which it was based, right from the day it was announced. Hailed as a once in a lifetime script by the industry insiders associated with the film early on, it was claimed that the writer- director who was making his debut had spent 15 good years researching the tale. This was something rather unheard of in Malayalam or in fact Indian Cinema, for that matter. The announcement that Mammooty was part of the project accompanied by the obvious, unavoidable din on social media, piqued interests. The average cinephile had his doubts, considering the investments in terms of money, creatitivity and collective efforts, in that order, a tale of this scale demanded from the makers. In fact no one, not even that past master of period dramas from Malayalam seemed to be up to the task when you actually thought about it. Pazhassi Raja worked, but to speak of it in the same breath as Oru Vadakkan Veeragadha is nothing less than blasphemy in the tiny world of Malayalam Cinema if you ask me. But that’s another debate for another day. Then came the controversies in the wake of the ouster of the writer-director along with a change in the original cast and crew, and as a viewer you just hoped for the best. The visuals from the songs and the trailers came out eventually and to be fair to the makers, did help set the expecations just right.

Mamangam the movie tries to trace the rather unrecorded history of a period in Kerala, through the story of three warriors from Valluvanad who are destined to fight at the Mamangam which is held every twelve years on the banks of the Bharthapuzha hosting traders, artists, warriors and rulers from across lands. These warrors who are heading to certain death consider the opportunity an honor and their intent is to behead the custodian of the festival, the Samoothiri, the king who in his conquests supposedly took the rights away from the ruler of Valluvanad, the Konathiri. It’s the tale of two nephews and two uncles, with their own reasons and convictions which decide the course of their lives and hence the story itself. To quote the original writer, only two of these characters have a historical reference and the rest are entirely figments of his imagination. Mammooty plays uncle to Unni Mukundan and Unni plays uncle to newbie Achuthan. The script is as much an ode to the lores of courage and battleground feats as much as it’s an introspection into the workings of the complex themes of revenge, honor, sacrifice, loyalty and mindless violence that’s almost always associated with those concepts, in all corners of the world. What holds the film together is indeed the writing despite the mediocre visualisation that’s almost criminal, considering the avenues of exploration the script opened up, for the right creative visionary of course. Historical accuracy goes for a toss here, when it comes to costumes and backdrops, except when lower castes are portrayed on screen, well almost. The makers could have taken a cue from any of the period dramas on the multitude of streaming platforms around. No one’s asking for a Viking or a Last Kingdom, but we almost certainly did not ask for a rerun of Asianet’s Kayamkulam Kochunni serial. And I’m not discussing the action sequences here, No.

Mammooty has little to do in the film but he is indeed the leading light here though the makers have obvoiously overlooked his stature as an actor and a star you can’t but help feel, given the fact that they’re pitching it as a pan Indian movie, as some of the sequences unfold it’s hard not to cringe. Unni Mukundan is an adequate physical presence but it’s the boy Achuthan who surprises you with something that could be labelled a restrained performance, maybe it’s just the Malayalam cinegoer in me who’s used to watching overenthusiastic child actors who almost always speak and behave in ways that defy their biological and on screen age. Siddique is at ease playing Sherlock when the movie goes into Rashomon mode briefly. The debates early on between the matriarchs played by veteran female actors Valsala Menon, Kaviyoor Ponnamma and Nilambur Ayisha set an interesting premise. Kaniha, Anu Sithara, Sajitha Madathil make customary appearances and disappear quickly. Iniya and Prachi Tehlan stay around for a song or two. Sudev Nair is back again in a period drama though he does not exactly get to play a king in exile this time around. And I’m divided when it comes to Manikandan, is he being typecast or is it actually representation? All things said, done and watched, Mamangam is essentially a lost opportunity. A pan Indian film does’nt have to be a Bahubali or a KGF, a Virus can be one too, thanks to streaming platforms, Aashiq Abu would agree if the grapevine is to believed. I hear the original script is out as a novel, maybe I should check that out, for closure.

Thannermathan Dinangal : Pure Gold.

Human creativity knows no bounds I’m convinced without an iota of doubt, now that I have watched this stellar piece of cinema called Thannermathan Dinangal. No matter how hell-bent popular media is at convincing us with everyday news that it’s a depressing and bleak world out there, I now have faith that mankind will find answers for everything that’s wrong with the world ultimately. Except for the producer, the editor and the cinematographers, everyone else involved from the director to the scriptwriter to the actors, all are relatively newcomers, and it doesn’t show one bit. There are no stars in the film, in fact there are exactly three established actors in the film. Thannermathan Dinangal is the new guy at work who’s so good at what he does that he makes his colleagues insecure from the word go, so to speak. Above all, it’s pure bliss. It’s a time machine for the viewer who is instantly transported back in time to his school days. Your cheeks would most probably hurt like hell by the time youre done watching it, because you just couldn’t stop smiling through the entire length of the film.

Gireesh A.D and his writer Dinoy Poulose who proved their mettle in the bustling short film scene before their feature film debut, belong to the same school of new wave filmmaking in Malayalam Cinema as Lijo Jose Pelliserry, Alphonse Puthran,Dileesh Pothan,Shyam Pushkaran and Basil Joseph. In fact the influence of Ljio’s groundbreaking Angamaly Diaries is more than evident in Thannermathan Dinangal on a visual plane and one can’t but help wonder if the title was influenced by another sleeper hit of the year, Kumbalangi Nights. Was one of the houses in this film featured in Premam too? ,I have my suspicions. There are but irrelevant observations and takes nothing away from the originality and creativity that has gone into the conception and execution of this film. The writer plays one of the characters too but the film owes a major part of its success to the charm of another find from Kumbalangi Nights, Mathew Thomas. The boy is on a roll here and carries the film with ease on his scrawny shoulders. Nalsen K.Gafoor’ who plays Melvin, partner in crime to Mathew Thomas’s Jaision plays a significant role in keeping the proceedings on the screen interesting. The talented Anaswra Rajan makes a mark again here.Vineeth Sreenivasan plays another significant character and is one of the three recognised actors apart from Irshad who discovers his funny bone again here and Nisha Sarang who plays a mother who every mother from our part of the world could relate to, though she hardly utters a word. Sabareesh Varma makes a brief appearance The rest of the cast are familiar faces from the writer-director duo’s short films that went viral on social media platforms.

Thannermathan Dinangal is unlike anything that we have seen ever on Indian screens and the only thing thats close in comparision is the American show from yesteryear, The Wonder Years. The film’s charm lies in the fact that it doesn’t try to be a film that’s trying to tell a story about school life in any of the thousands of schools across the State rather it works almost like one of those found footage videos. It’s almost as if a camera was left running at the school. The greatest success of these first time filmmakers is that they have managed to extract some real natural moments from the untrained ensemble cast. This is one of those films that speaks to every single member in the audience and has to be experienced in a theatre too. Cinema, as I’ve reiterated to the poing of being redudant, is ultimately a universal language that’s capable of bringing people together and Thannermathan Dinangal does it with elan. Imagine a process where couple of filmmakers conceive a particular scene that’s performed to perfection by the actors, which elicits the exact same response from a bunch of stangers in a darkened hall. That’s is why cinema exists in this world as an enduring expression of human creativity and gems like Thannermathan Dinangal are amongst the finest examples of this art form. You need to stop everything youre doing and ring up your friends from school and watch it together and trust me, it would be an experience to last a lifetime. This one’s an instant timeless classic, if I’ve ever seen one.