Bhramayugam : You Can Checkout Anytime You Like, But You Can Never Leave.

Bhramayugam is groundbreaking Cinema in more ways than one, for Malayalam Cinema. But so were Boothakalam and Red Rain, if you had cared to notice. Rahul Sadavisan ups his game with none other than Mammootty this time around to ensure that his skills as a filmmaker gets the attention it deserves, with Bhramayugam. All credit definitely goes to Rahul Sadavisan for envisioning this piece of uncompromising Cinema and managing to impress his audience and deliver the promise too. I might be assumptive when I say that Rahul Sadasivan is probably the only academically trained filmmaker amongst the new crop out there and it shows, especially in his aesthetic sensibilities as a director, probably his schooling overseas adds to this too. This was again evident in Bhoothakalam. Bringing the director’s vision to life is Shehad Jalal whose cinematography is key to the narrative and the aesthetics again. Jothish Shankar seems to be the go to person for films that demand active contribution from the art department, in Malayalam cinema these days. His filmography speaks for itself and again he aids Rahul Sadasivan in bringing his ideas to life on screen. Just the shots of the kitchen and the cooking scenes should bring him an award. The single metaphor where Sidharth Bharatan’s character compares time to a river tells us why Rahul Sadasivan entrusted T.D Ramakrishan with the dialogues. The special effects were right on the money and the efforts to deliver a fresh visual experience to the viewer was evident. Had me wondering if the director consulted Jijo Punnoose for the centrifuge scene. Rumor has it that we will be watching something similar in Barroz too.

Okay, now this is as meta as it gets. To take a leaf out the book of metaphors that Bhramayugam is, when Rahul Sadasivan sets the board of imagination and rolls the dice along with his finest crew behind the camera, the onus is on the actors before the camera to play the director’s game. Now who plays it best? Is it an unleashed Mammooty? Or is it an unrestrained Arjun Asokan who is discovering himself? Or is it a restrained yet effective Siddarrh Bharathan? Manikandan Achari and Amalda Liz do their bit too. I had look to up Wiki for the “bhavas” defined in the Indian treatise of dance, Natyashasthra because I felt that Rahul Sadasivan managed to extract all eight emotions at some point from two of the three main protagonists, in the film – or is one an antagonist(?) . Bharata in his Natya Shastra mentions eight Sthayibhavas: (i) Rati (Love), (ii) Hasa (Mirth), (iii) Krodha (Anger), (iv) Utsaha (Courage), (v) Bhaya (Fear), (vi) Jugupsa (Aversion), (vii) Vismaya (Wonder), and (viii), and Soka (Sorrow) each corresponding to eight Rasas, says Wiki. While Mammootty turns Goliath with each of these emotions, reinventing himself like we have never seen him before on the screen, Arjun Ashokan is David when holds his own before the legendary thespian. Siddharth Bharathan plays pivotal role in engaging the viewer, it’s how the character was conceived too, probably, in terms of purpose. On a closing note, have to say that just because this film is released in black and white, it’s not experimental. It plays out like a tale out of Aithihyamala, with an edge of darkness. This is not parallel cinema, it’s unparalleled cinema, at least for Malayalam Cinema.

Premalu : As Breezy As It Gets.

Gireesh AD creates a world that you want to be part of and doesn’t want to leave, again after taking the audience of a multitude of Malayali generations back to their school days with his stellar debut, Thanneer Mathan Dinangal in 2019. It’s one of those movies that you do not want to end. In an industry where half of the films try to live up to the brand of “serious” cinema that Malayalam is supposedly famous for and the other half is about what filmmakers perceive as fan service, Gireesh is probably the only filmmaker who talks to the target audience in the age group of most of the cast of Premalu.
When you look at it now, it makes sense why a movie like Love Action Drama fills the halls or why people throng to watch Hridayam – a film that I felt Gireesh takes a dig at early on, in Premalu. I can’t but help thinking that Hridayam to Gireesh is probably the CBSE version of campus life as opposed to the State syllabus version that he is evidently a proponet of, in all glee too, if you know what I’m talking about.

Had Gireesh decided to make this film right after Thanneer Mathan, it would have been an interesting upgrade in terms of sequence as he has retained two of the most popular faces from that film here, one playing lead again, a literal reversal of roles too, if you consider. Naslen is the mainstay of the film but some well rounded characters around him in the film are brought to life by a bunch of talented actors, namely Sangeeth Prathap whom I took note of in Pathrosinte Padappukal as the tattoo guy (been searching for that scene forever on YouTube), Shyam Mohan who plays rival to Naslen’s Sachin and giving them tough competition in winning the affections of the audience during their time on screen are Mamitha Baiju, Akhila Bhargavan and an unhinged Meenakshi Raveendran. Mathew Thomas plays an extended cameo. Mamitha elevates scenes on more occasions than one and holds fort for Gireesh during the climax, especially.

Giving company to the director in the writing department is Kiran Josey, in a premise that reminds one of Dhanush’s and Nitya Menen’s Tirichithrambalam on more occasions than one. A fair share of the humor in Premalu rides on the antics and expressions of the actors on screen. The exchanges between Naslen and Sangeeth in the film played out like an extended version of that scene from Godfather where Kanaka visits Mukesh and Jagadeesh in their hostel room, and Jagadeesh has a hard time hiding his amusement without offending his mate. Premalu strikes the perfect balance in the narrative where it lives up to the romcom tag. It is loud without being crass and subtle and sensitive without being cringey. Premalu is not just the film Malayali cinemagoers deserve but the one it needs right now too. Gireesh AD is indeed a watchful entertainer !

Jeethu Joseph Shones The Light As Mohanlal Returns To A Shadow Of His Actor Self.

Very mild #spoiler ?

The reaction and responses in the theatre to lines and scenes that would pass off as run of the mill, compared to what the Malayali audience have witnessed over the years in the body of his work as an actor and a star, is proof that with a decent performance and film, Mohanlal can set the registers ringing and leave hearts filled like no one else can. Call him old school but much of the credit goes to Jeethu Joseph who puts his unique insight into the workings of an average moviegoer’s mind, to good use here. Post Drishyam, if you consider Mohanlal’s career a cricket innings, Jeethu Joseph would probably be the one who plays one down and Antony Perumbavoor knows this more than anyone, apparently. Here he delivers again after a string of mediocre films from Mohanlal.

A movie very close to Drishyam 2 in tone and tempo, Neru is not without minor flaws, mostly in characterization, that of the antagonist in particular. Mohanlal and Jeethu Joseph are in good company when veterans like Siddique and Jagadeesh turn in their best and budding actors like Anashwara Rajan almost steals the thunder from the big names around her. Neru is probably the beginning of Mohanlal’s return to box office glory when he ends the year with a bang and gears up for the big bang in Jan’24 that’s Malaikottai Vaaliban and then the afterglow in the making, Barroz. If the positivity on display in the recent flurry of promotions with active participation from Mohanlal and crew are anything to go by, the man is in all likelihood, on a roll.

PS: Couldn’t help wondering if Jeethu Joseph has a thing against young adult males though.

#NeruMovie

In Retrospect : Steve Lopez and Kannan.

It’s not the mere presence of the name Faasil in the titles of the movies Njan Steve Lopez and Ennennum Kannettante that makes it impossible for me to think of either of them without a thought about the other tagging along. Maybe it’s that theme of unrequited love that runs in both of them, though I’m not quite sure if unrequited is actually the term that fits here. In Ennennum Kannetante, feelings are reciprocated ultimately but remain unfulfilled while when Steve finally opens up and confesses his love, it’s almost too late too. Both films deal with end of innocence and the angst and the struggles of coming to terms with the world of adults in dissimilar ways but the emotional journey of the young lead protagonists and that of the audience are not too distinct in either.

Kannan returns to his ancestral home to spend the vacation from Trivandrum of yore while Steve’s abode is Thiruvanthapuram. They might be from different eras and generations but they’re almost the same person. It’s his extended family and the dynamics of it’s rustic ecosystem that controls the fate of Kannan. Steve on the other hand thrives in the urban community where it’s mostly friends,
neighbors and the society at large that writes his destiny. At the fag end of adolescence and the cusp of adulthood, it’s naivety and pure passion that drives Kannan while it’s his idealistic yet naive world view that motivates Steve.

It was never my intention to turn this into a character study but it seems I’ve digressed and done exactly that. Ennennum Kannetante is a coming of age story and Njan Steve Lopez is a social commentary, two distinct genres while not without it’s parallels. All this said and reminisced it’s that sense of loss and longing and perhaps angst to an extent, that connects both films for me as a viewer. Perhaps maybe it’s the fact that all of us have been a Kannan or a Steve at some point in our lives.

EnnennumKannetante #NjanSteveLopez

Nanpakal Nerathu Mayakkam : Lucid Filming.

നന്പകൽ നേരത്തു മാത്രമല്ല പല നേരത്തും പല സന്ദർഭങ്ങളിലും മയങ്ങി പോയിട്ടുള്ള എനിക്ക് ഈ പേര് കേട്ടപ്പോൾ ആദ്യം ഓർമ വന്നത് എന്റെ തന്നെ ഒരു നൻപകൽ നേരത്തെ പഴയ ഒരു മയക്കമാണ്. ഇത് പോലാരു നൻപകൽ നേരത്ത് മയക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടി ഉണരുമ്പോൾ കൈയിൽ ഒരു വണ്ടിയുടെ സ്റ്റിയറിങ്. മുന്നിലൊരു റോഡ്. വീണ്ടും ഞെട്ടിയത് സൈഡിൽ ഇരുന്നു മയങ്ങുന്ന ഡ്രൈവിങ് ആശാനെ കണ്ടപ്പോഴാണ്. നൻപകൽ നേരമായതു കൊണ്ടും റോഡ് വിജനമായിരുന്നു എന്നത് കൊണ്ടും വീണ്ടും ഞെട്ടേണ്ടി വന്നില്ല. പ്രായം ചെന്ന മനുഷ്യൻ അല്ലേന്ന് കരുതി ഞാനും പുള്ളിടെ മയക്കത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്താൻ പോയില്ല. അതിപ്പോ ഭക്ഷണമൊക്കെ കഴിച്ചു നൻപകൽ നേരത്തു ഒരു വണ്ടീൽ കേറി ഇരുന്നാൽ ഏത് മമ്മൂട്ടി ആയാലും മയങ്ങി പോകും എന്ന് പടം കണ്ടപ്പോ മനസിലായില്ലേ.

മലയാള സിനിമയിലെ സമ്പ്രദായങ്ങൾക്ക് വിപരീതമായി പ്രചോദനമാവാൻ കാരണമായ ഒരു സൃഷ്ടിയെ പരാമർശിച്ചു കൊണ്ടാണ് സിനിമ തുടങ്ങുന്നത്. ആമേനിൽ കാണാഞ്ഞ ഒരു കുമ്പസാരം. അതിൽ തന്നെ ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരി സിനിമയെ കുറിച്ചു പറയാനുള്ളതെല്ലാം പറയുന്നുണ്ട്. ആ പരസ്യവും പിന്നെ പുള്ളി കണ്ട കഥാപത്രങ്ങളും ജീവിതങ്ങളും.പിന്നെ ഒരു തിരുക്കുറലും ഒടുവിൽ അല്പം ചുരുളിയും. ഒരു വിഭാഗം മലയാള സിനിമാ പ്രേക്ഷകരെയെങ്കിലും ആസ്വാദനത്തിന്റെ മറ്റൊരു തലത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ലിജോ ജോസിനും എസ് ഹരീഷിനും ഇത് തന്നെ ധാരാളം. പിന്നെ മമ്മൂട്ടി എന്ന പേരും. ആ പരസ്യം കണ്ടില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ പൂർണമായും പുതുമയുള്ള അനുഭവമായിരുന്നേനെ. ലിജോയുടെ തന്നെ നാടക പശ്ചാത്തലവും സിനിമയിൽ ശക്തമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുണ്ട്. തിലകൻ ചേട്ടനെ വിളിച്ചറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്‌ എന്ന് ഡ്രൈവർ പറയുമ്പോഴും വണ്ടിയിലെ ബോർഡിലെ നാടകത്തിൽ തിലകൻ എന്ന പേരിന്റെ സാന്നിധ്യവും കണ്ടപ്പോൾ തോന്നിയത് ഇതൊരുപക്ഷേ ലിജോയുടെ ഒരു ഇത് വരെയുള്ള സൃഷ്ടികളിൽ പുള്ളിയുടെ ജീവിതത്തിനോട് ഏറ്റവും അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന ചിത്രവും ആയിരിക്കാം എന്നാണ് .വിപിൻ അറ്റ്ലിയുടെ കഥാപാത്രം ലിജോ തന്നെയാണോ എന്നുമൊരു ചിന്ത വരാതെയിരുന്നില്ല. അങ്കമാലി ഡയറീസ് തൊട്ടു ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന ലിജോയുടെ സിനിമകളിലെ ഫ്രെയിമുകളെയും ക്യാമെറയയെയും തേനി ഈശ്വറിനെ കൂട്ടുപിടിച്ചു തളച്ചിടാൻ ഒരു ബോധ പൂർവമായ ശ്രെമം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ലിജോ ഒരു അഭിമുഖത്തിൽ തമാശ രൂപേണ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും ഈ സിനിമയ്ക്ക് ഏറ്റവും യോജിച്ച ചലച്ചിത്ര ഭാഷയാണ് ഇവിടെ അവർ സാത്‌ഷാകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പോസ്റ്റ് പ്രൊഡക്ഷൻ നീണ്ടു പോകാനുള്ള കാരണം ഒരുപക്ഷെ സിനിമയുടെ പശ്ചാത്തല ശബ്ദങ്ങൾ ആയിരിക്കാം എന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു. സന്ദര്ഭങ്ങൾക്കു ചേർന്ന പഴയ തമിഴ് സിനിമ സംഭാഷണങ്ങളും ഗാനങ്ങളും കണ്ടു പിടിക്കാൻ തന്നെ ഒരു വൻ പരിശ്രമം ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം എന്ന് സിനിമ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തോന്നുന്നു.കഥയിൽ കാണുന്നത് പോലെ ഭാഷയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയുമൊക്ക അതിർവരമ്പുകളെ ഭേദിച്ചു ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ പരസ്പരം സഹായിക്കുന്ന പോലെയായിരിക്കാം ഈ പശചാത്തല ശബ്‍ദവും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത്.

ചുരുളി പോലെയൊരു തുറന്ന, പ്രേക്ഷകരുടെ മനോധര്മത്തിനു വിട്ടുകൊടുത്ത ഒരു ക്ളൈമാക്സ് ആണ് ഇതിന്റെയും എന്ന് തോന്നുന്നു. ഇതിനെ കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകളിൽ പ്രേക്ഷകർ അവരുടേതായ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ അവതർപ്പിക്കുമ്പോഴും ചർച്ച ചെയുമ്പോഴുമാണ് എഴുത്തുകാരനും സംവിധകായനും വിജയിക്കുന്നത്. വീട്ടിലിരുന്നു അവസാനമായി ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന സുന്ദരത്തെ കാണിച്ച ശേഷം ലിജോ നമ്മളെ കാണിക്കുന്നത് കുറെ കാക്കളെയാണ്. ബലി തർപ്പണം ചെയുമ്പോൾ കൈ കൊട്ടി വിളിക്കുന്ന കാക്കകൾ ആത്മാക്കളാണെന്നാണല്ലോ വിശ്വാസം. തനിക്കു ആ വീട്ടിലും നാട്ടിലും ഇനി ഒരു സ്ഥാനമില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന സുന്ദരത്തിന്റെ ആത്മാവ് ബലിച്ചോറു കഴിച്ചു യാത്രയാവുകയാണ് ചെയ്തതെന്ന് വേണമെങ്കിൽ കരുതാം. അമ്മയോടൊപ്പം അവസാനമായി ഇരിക്കുമ്പോൾ ടീവിയിൽ കേൾക്കുന്ന സംഭാഷണം സുന്ദരത്തിന്റെ ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും സൂചനകൾ നൽകുന്നതാണ്. ടിവിയിലെ സിനിമയിലെ കഥാപാത്രം തന്നെ ചതിച്ച അമ്മാവന്റെയും അച്ഛന്റെയും കാര്യവും മറ്റൊരു കഥാപാത്രം ആദ്യ കഥാപാത്രത്തിന്റെ മരുമകനും സഹോദരനും തമ്മിൽ സംസാരിച്ച ഒരു വിവാഹത്തിന്റെയും കാര്യം പറയുന്നുണ്ട്. സുന്ദരത്തിന്റെ സഹോദര കഥാപത്രത്തിന്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടപ്പോൾ സുന്ദരത്തിന്റെ തിരോധാനത്തിന് പിന്നിൽ ഒരുപക്ഷെ അയാൾ ആയിരിക്കാം എന്ന് തോന്നി.അയാൾക്ക്‌ മാത്രമല്ല ഒരു പക്ഷെ സുന്ദരത്തിന്റെ ഭാര്യ ഉൾപ്പടെ ആ വീട്ടിലെ പലർക്കും അതിൽ പങ്കുണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം എന്നും ചില സംഭാഷണങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ തോന്നി പോവുന്നുണ്ട്.

തികച്ചും ഡി -ഗ്ളാമറൈസ് ചെയ്ത ഒരു മമ്മൂട്ടിയെ ആണ് ചിത്രത്തിൽ കാണുന്നത്. ക്രിസ്റ്റഫറിൽ കണ്ട മമ്മൂട്ടി അല്ല ഇത്. കാതലിൽ കാണാൻ പോകുന്ന മമ്മൂട്ടിയും അല്ല. ഡി എയ്‌ജിങ്‌ ചെയ്‌തിട്ടും എഴുപത് വയസുള്ള ഡി നീറോ നിലത്തു കിടക്കുന്ന ഒരാളെ തൊഴിക്കാൻ കഷ്ടപെടുന്നത് ദി ഐറിഷ്മാനിൽ കണ്ടതാണ്.അതേ പ്രായമുള്ള മമ്മൂട്ടി ക്രിസ്‌റ്റഫറിലും ഭീഷമയിലുമൊക്കെ കാണിച്ച ശാരീരികമായ പ്രകടനം കാണുമ്പോളാണ് ഒരു നടൻ എന്ന നിലയിൽ ആഗോളതലത്തിൽ തന്നെ പുള്ളി എവിടെ നില്കുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടാവുന്നത്. നാൻ ഇന്ത ഊരുക്കാരൻ താൻ എന്ന് ആണയിടുന്ന രംഗങ്ങളിലും ഒടുവിൽ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലുമൊക്കെ മമ്മൂട്ടി എന്ന നടനിൽ നിന്ന് നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന വികാര പ്രകടനങ്ങൾ കാണാമെങ്കിലും എന്റെ ശ്രെദ്ധ ആകർഷിച്ചത് നാൻ ഇന്ത ഊരുക്കാരൻ എന്ന് ആണയിട്ടു പറഞ്ഞിട്ട് നാട്ടുകാരെ വെല്ലുവിളിക്കുമ്പോൾ പുള്ളി കൊണ്ട് വരുന്ന തീവ്രതയാണ്. ആവനാഴി തൊട്ടു ബെസ്റ്റ് ആക്ടറിലെ ക്ളൈമാക്സിൽ വരെ കണ്ട ആ തീവ്രത. ഇത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് മമ്മൂട്ടി എന്ന നടന്റെ സിനിമകൾ പുള്ളിയുടെ മക്കളുടെ പ്രായമുള്ള നടന്മാരുടെ സിനിമകൾക്കിടയിലും പ്രസക്തമാവുന്നത്.
ഒരു പരിപൂര്ണത ഇത് വരെയുള്ള പുള്ളിയുടെ എല്ലാ സിനിമകളിലെയും അഭിനയ രംഗങ്ങളിൽ കണ്ടു ശീലിച്ചത് കൊണ്ടായിരിക്കാം ബസ് ഊണ് കഴിക്കാൻ നിർത്തി ആണുങ്ങളെല്ലാം വെള്ളമടിക്കുമ്പോൾ തമാശ പറയുന്ന ജെയ്മസ് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ഏകാഗ്രത തെറ്റി ഫോർത്ത് വോൾ ബ്രേക്ക് ചെയ്തോ എന്ന സംശയം വന്നത്. മാറിയ കാലഘട്ടത്തിലെ സാങ്കേതിക വിദ്യകളുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ അഭിനേതാവ് എത്രയൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കണം എന്ന് മമ്മൂട്ടി തന്നെ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞാണ്. ഇതിൽ തന്നെ ഒരു എക്സ്ട്രാ നടന് അത് സംഭവിക്കുന്നുണ്ട്.ഒരു പക്ഷെ ആ നാട്ടിലെ തന്നെ ഒരു സാധാരണക്കാരൻ ആയിരുന്നിരിക്കാം അത്.
പിന്നെ മറ്റൊരു പ്രധാന ചോദ്യം കഥയിൽ ചോദ്യമില്ല എന്നിരിക്കെ തന്നെ സ്വന്തം ശബ്ദവും കൈകാലുകളും ശരീരവും കണ്ടാൽ സുന്ദരത്തിന് താൻ മറ്റൊരാളുടെ ശരീരത്തിലാണെന്നു മനസ്സിലാവില്ലേ എന്നതാണ്. എന്തിനു കണ്ണാടി കാണുന്ന വരെ കാത്തിരിക്കണം. ഇവിടെയാണ് സാമുവൽ ടെയ്‌ലർ കോളറിഡ്ജ് പണ്ട് പറഞ്ഞ സസ്‌പെൻഷൻ ഓഫ് ഡിസബിലിഫിന്റെ പ്രസക്തി. അത്യാവശ്യം ആകർഷകമായ ഒരു കഥ പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ ഏത് പ്രേക്ഷകനും വായനക്കാരനും തന്റെ യുക്തിയേയും ചോദ്യങ്ങളേയും മാറ്റി വെയ്ക്കുമെന്നു. ഈ മ യൗവിനോടൊപ്പം നിൽക്കുന്ന ഒരു ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരി ചിത്രമാണ് നൻപകൽ എന്നതാണ് എൻ്റെ അഭിപ്രായം. ചർച്ചകൾ പക്ഷെ അവസാനിക്കുന്നില്ല.അവിടെയാണ് ലിജോയുടെ വിജയവും.

#NanpakalNerathuMayakkam #LijoJosePellisserry #Mammootty

ഗോൾഡ് : Not Exactly Fool’s Gold, As Social Media Would Have You Believe.

പ്രൈമിൽ ഗോൾഡ് കണ്ട് ആസ്വദിച്ച ശേഷം ജിജ്ഞാസാഭരിതമായ എന്റെ മനസ്സ് പുത്രനോട് മന്ത്രിച്ചു …”മാപ്പ് …മാപ്പ് …മാപ്പ് “

“രണ്ട് മാപ്പ് മതിയടെയ് “…കൂടെയിരുന്നു കണ്ട ഭാര്യ.

പൊതുവെ കണ്ട അഭിപ്രായങ്ങളിലൊക്കെ കണ്ട പടം ഇപ്പോ മോശം ആവും ഇപ്പോ മോശം ആവും എന്നും പറഞ്ഞു കണ്ടു ഒടുവിൽ ഏകദേശം മുക്കാൽ ഭാഗമായപ്പോൾ നമ്മുടെ തന്നെയൊക്കേ ഏകദേശം തരംഗദൈർഖ്യമുള്ള ഒന്ന് രണ്ടു പേരോട് ചോദിച്ചപ്പോ അവർക്കും സമാനാഭിപ്രായം. (no innuendos intended) . ഈ ഡയറക്ർമാർ ഒക്കെ പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ട് എന്ന് അവരിൽ ചിലരൊക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോൾ വിയോജിപ്പ് രേഖപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്‌തെന്ന് ഇവിടെ അറിയിച്ചു കൊള്ളട്ടെ…

പണ്ട് മറ്റേ പുള്ളി പുഴവെള്ളത്തിൽ ചാരം കലക്കുന്നതു ഒന്ന് കണ്ടു കളയാം എന്ന് പറഞ്ഞത് പോലെ ഇത്രേം പോരായ്മകൾ നിറഞ്ഞ പടത്തിൽ എന്തേലും ഗോൾഡ് ഉണ്ടോ എന്ന് തപ്പിക്കളയാം എന്ന ചിന്തയോടെയാണ് പടം കാണാൻ തീരുമാനിച്ചത്. അപ്പൊ പറഞ്ഞ പോലെ ദിപ്പോ മോശമാവും ദിപ്പോ മോശമാവും എന്ന് ഓർത്തോർത്തു ക്ളൈമാക്സ് എത്തി. ദോഷം പറയരുതല്ലോ മോശം ആവും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച ക്ളൈമാക്‌സും എനിക്ക് അത്ര മോശമായി തോന്നിയില്ല.

നേരം പോലെ serendipity തന്നെ ഇവിടെയും പുത്രൻ വിഷയമാക്കിയിരിക്കുന്നത്. നേരം തമിഴ് നാട്ടിൽ നടക്കുന്നത് കൊണ്ടാണോ അതിലെ പല കാരിക്കേച്ചർ സ്വഭാവമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങളെയും മലയാളികളായ നമ്മൾ സ്വീകരിച്ചത് ? നേരം കേരളത്തിലായിരുന്നെങ്കിൽ സംഭവങ്ങളും കഥാപാത്രങ്ങളും പൂർണമായി യുക്തിയിലൂന്നിയിരിക്കണം എന്ന് നമ്മൾ വാശിപിടിക്കുമായിരുന്നോ ? ഏയ് .. നമ്പ്യാരെയും പാവനായിയെയും ഒക്കെ സ്വീകരിച്ചവരാണല്ലോ നമ്മൾ . അവിടെ ഇത് പോലെ പെട്ടിയിയും കൊണ്ടാണോ പ്രൊഫെഷണൽ കില്ലർ വരുന്നതെന്ന് ആരും ചോദിച്ചില്ലല്ലോ… ചിലപ്പോ അന്ന് ചോദിച്ചു കാണും. അന്ദാസ് അപ്‌നാ അപ്‌നാ കണ്ടാസ്വദിച്ച ഞാൻ ഗോൾഡ് കണ്ടാസ്വദിക്കാതിരിക്കാനുള്ള സാധ്യതയും കുറവാണ് എന്നതും ഒരു സത്യമാണ്. ടെനട് കണ്ടു നോളന്റടത്തു ആരും ലോജിക് ചോദിച്ചു പോയതായി കണ്ടില്ല. ഇനി അഥവാ മെമെന്റോയും പ്രെസ്റ്റിജ്ഉം ബാറ്റ്മാൻ ട്രിലോജിയും ഒക്കെ ചെയ്‌തു ടെനെട്ടും ഇൻസെപ്‌ഷനും പോലുള്ള ഹൈ കൺസപ്റ്റ് പടങ്ങൾ ഒക്കെ ചെയ്യാനുള്ള അവകാശം നോളൻ നേടിയെടുത്തെങ്കിൽ ഈ കൊച്ചു കേരളത്തിൽ നേരവും പ്രേമവും എടുത്ത പുത്രന് ഗോൾഡുമെടുക്കാം.
നോളനേയും പുത്രനേയും താരതമ്യം ചെയരുതെന്നാണെങ്കിൽ ഡമ്പ് ആൻഡ് ഡമ്പർ തൊട്ടു ഇങ്ങോട്ടുള്ളതും അതിനു മുന്നെയുള്ളതുമായ സകല നോ ബ്രെയിനർ കോമഡികളെയും ഇവിടെ തള്ളിപറയേണ്ടിവരും. ഒരു diluted, no blood – no gore take, on the lines of vintage Guy Ritchie or Tarantino themes പോലെ തോന്നി ഗോൾഡ്. ലോക്ക് സ്റ്റോക്ക് – ട്രൂ റൊമാൻസ് – പൾപ് ഫിക്ഷൻ… chance… serendipity…ഒക്കെ മുന്നോട്ടു കൊണ്ട് പോകുന്ന കഥകൾ.

ആദ്യത്തെ കുറച്ച് സീനുകളിൽ വണ്ടി ഹാൻഡ്ബ്രേക്ക് ഇടാത്തതാണോ അതോ തല കറങ്ങുന്നതാണോ എന്ന ഒരു ചെറിയ ആശയകുഴപ്പം ഉണ്ടായതോഴിച് മറ്റ് കുഴപ്പങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായതുമില്ല. താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചതാവാം.ആവാം.
കണ്ട അഭിപ്രായങ്ങൾ കാരണമായിരിക്കാം ജോഷി പോലീസുകാർ വീട്ടിലെത്തുന്ന മുന്നേ ആദ്യമെടുത്ത സ്പീക്കർ തിരിച്ചു വെക്കാൻ വ്യഗ്രതപ്പെടുന്ന രംഗം പൂർണമായി ആസ്വദിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എന്നെ പിന്നോട്ട് വലിക്കുന്നത് പോലെ ഒരു തോന്നൽ ഉണ്ടായിരിന്നു. തീരെ നിസ്സാരമായ സംഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് drama അല്ലെങ്കിൽ ഉദ്വോഗം ജനിപ്പിക്കാൻ ഉള്ള പുത്രന്റെ കഴിവാണ് അവിടെ ഞാൻ കണ്ടതും അറിയാതെ ആസ്വദിച്ചതും. വീട്ടുകാർ കേറി വരുമ്പോ പുസ്തകം ഒളിപ്പിക്കുന്നതും ചാനൽ മാറ്റുന്നതും ഒരു പക്ഷെ ഓർമ്മ വന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കാം.
സിനിമ മൊത്തത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നതും പുത്രന്റെ ഈ കഴിവിൽ തന്നെയാണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഈ സിനിമക്ക് ലഭിച്ച പ്രതികരണങ്ങൾ ഒരു ഫിലിംമേക്കർ എന്ന നിലയിൽ പുള്ളിയുടെ കഴിവുകൾക്ക് ഒരു അളവുകോലേ അല്ല.
തന്നെ തന്നെ പാട്ടിൽ ശ്രെദ്ധിച്ചത് വളരെ സാധരണമായ പശ്ചാത്തലത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ച ആകർഷകമായ വേഷങ്ങളും ചുവടുകളുമാണ്. കോവിഡ് നിയന്ത്രണങ്ങൾ നിലനിൽക്കുമ്പോൾ ചിത്രീകരിച്ച ഒരു ഓടിടി ലക്ഷ്യം വെച്ച ഒരു ചിത്രം പോലെയും തോന്നി. പിഴവുകൾ ഇല്ലാ എന്നല്ല. റോഷാക്കിൽ കണ്ട ഗൗരവക്കാരൻ ജഗദിഷ് തുടക്കത്തിൽ ഗോൾഡിൽ ഇരുന്ന് പറഞ്ഞത് തന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും പറയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അല്പം അരോചകമായി തോന്നിയിരുന്നു. കൃത്യമായി പറയാൻ പറ്റാത്ത എന്തോ ഒരു കുഴപ്പം മല്ലിക സുകുമാരന്റെ കഥാപാത്രം പോലീസുകാർക്ക് ചായയും ഉപ്പേരിയും വടയും കൊടുക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലെ സംഭാഷണങ്ങളിൽ തോന്നി. പക്ഷെ പ്രിത്വിരാജിന് പുട്ടും കടലയും കൊടുക്കുന്ന സീനിലോ ട്രെഷറിനെ കുറിച്ച് ഉപദേശിക്കുന്ന സീനിലോ അത് തോന്നിയതുമില്ല. ഇതേ കുഴപ്പം ശാന്തി കൃഷ്ണയുടെ സീനുകളിലും തോന്നിയിരുന്നു. ലാലു അലെക്സിന്റെയോ ഷമ്മി തിലകന്റെയോ ചെമ്പന്റെയോ ബാബുരാജിന്റെയോ സുധീഷിന്റെയോ പ്രേംകുമാറിന്റെയോ സുരേഷ് കൃഷ്ണയുടെയോ സൈജു കുറിപ്പിന്റെയോ ഷറഫുദ്ദിന്റെയോ എന്തിന് അജ്മലിന്റെയോ റോഷന്റേയോ പുത്രന്റെയോ സീനുകളിൽ പോലും ഈ പറഞ്ഞ കുഴപ്പം തോന്നിയില്ല. ഇപ്പോ ഏകദേശം പടം മൊത്തം ആയില്ലേ ? ഏറ്റവും ചിരിച്ചത് വിനയ് ഫോർട്ടിന്റെ ഫോൺ വാങ്ങലിനു തന്നെ.
പടം കണ്ടു ഇഷ്ടപെട്ടില്ലെന്നും ഇതെന്ത് കോപ്പെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞ പോലെ ഇതും ഒരു അഭിപ്രായം മാത്രമായി കണ്ടാൽ മതി. ഭരണഘടന മാറ്റി എഴുതിയത്‌ ഒന്നുമല്ലലോ.

All said and done and watched,
Gold certainly didn’t deserve the backlash it received and the fact remains that Alphone Puthren was, is and will remain the original disruptor in the Malayalam film industry.

#Gold

കളിഗെമിനാറിലെ കുറ്റവാളികളും ലിജോ ജോസ് പെല്ലിശ്ശേരിയുടെ പ്രേക്ഷകരും.

Spoilers !!!

നിങ്ങളിൽ തെറി പറയാത്തവർ കല്ലെറിയട്ടെ. ഇനി ആരെ എറിയണം എന്നാണെങ്കിൽ അത് വിനോയ് തോമസിനെ തന്നെ. കളിഗെമിനാറിലെ കുറ്റവാളികളിലെ തെറികൾ എല്ലാം ഏതാണ്ട് അത് പോലെ തന്നെ സിനിമയിലേക്ക് പകർത്തിയിട്ടുണ്ട് ലിജോയും ഹരീഷും. കഥയിലില്ലാത്തതും സിനിമയിൽ ലിജോയും ഹരീഷും കൂട്ടിച്ചേർത്തതും ഫാന്റസി – സൈ -ഫൈ എലെമെന്റ്സ് മാത്രമാണ്. കഥയിലെ പോലീസുകാർ തങ്ങൾ തേടി വന്ന കുറ്റവാളി ചെയ്ത കുറ്റകൃത്യങ്ങളെല്ലാം അവരുടെ കളിഗെമിനാറിലെ താമസത്തിനിടയ്ക്ക് ചെയ്യുന്നു. ഒടുവിൽ കൃത്യനിർവഹണത്തിന്റെ സമയം അടുക്കുമ്പോൾ അവർ വീണ്ടും പോലീസുകാർ ആവുകയും ചെയുന്നു. കഥയിൽ പെങ്ങടെ വീട്ടിൽ നടക്കുന്ന സംഭവങ്ങൾ സിനിമയിലെ പോലെ ഷാജീവൻ നിഷേധിക്കുന്നില്ല.കഥയിൽ പാലം കടക്കുമ്പോൾ നാട്ടുകാരുടെ സ്വഭാവം മാറുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഇടയ്ക്കു കുർബാനക്ക് അച്ഛൻ വരുമ്പോൾ അവർ വീണ്ടും മാന്യന്മാരാവുന്നുണ്ട്. നിയമ വ്യവസ്ഥകളും മത വിശ്വാസങ്ങളും മനുഷ്യരുടെ അടിസ്ഥാന ചേതനകളെ എങ്ങനെ കൂച്ചു വിലങ്ങിട്ടു നിർത്തുന്നു എന്നും അവയുടെ അസ്സാന്നിധ്യത്തിൽ മനുഷ്യർ എങ്ങനെ പെരുമാറുന്നു എന്നൊക്കെയുള്ള പ്രേമേയങ്ങളും ആശയങ്ങളും സിനിമയിലും സാഹിത്യത്തിലും പുതിയതല്ല. സിനിമയിൽ ഫാന്റസി കടന്നു വരുമ്പോൾ കഥാപരിസരം വീണ്ടും സങ്കീർണമാവുന്നു. വിനോയ് തോമസ് ചിന്തിച്ചു നിർത്തിയടത്തു നിന്നാണ് ലിജോയും ഹരീഷും ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങിയത്. അവര് ചിന്തിച്ചു നിർത്തിയടത്തു നിന്ന് ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങാൻ പ്രേക്ഷകൻ നിര്ബന്ധിതൻ ആവുന്നു. ഇതാണ് യഥാർഥ ചുരുളി. “ലിറ്ററലീ”.

ബജറ്റ് പരിധികൾക്കുള്ളിലും ഭാവന കൊണ്ട് മാത്രം മികച്ച ഫാന്റസി രംഗങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാം എന്ന് പദ്മരാജൻ പണ്ടേ തെളിയിച്ചതാണ്. ലിജോയും അതേ പാതയാണ് പിന്തുടരുന്നത്. അന്യഗ്രഹ ജീവികളും പറക്കും തളികകളും മോശമല്ലാത്ത രീതിയിൽ തന്നെ ലിജോ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഹോളിവുഡിൽ പോലും മിക്കപ്പോഴും വലിയ കണ്ണും തലയും ഉള്ള രൂപത്തിന്റെ ടെംപ്ളേറ്റ് ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ അല്പം വത്യസ്തമായ ഒരു അവതരണം ഇവിടെ കാണാൻ സാധിച്ചു. പശ്ചാത്തല സംഗീതവും ഇവിടെ നിർണായകമായ പങ്ക് വഹിക്കുന്നുണ്ട്. ക്ളൈമാക്സിൽ ചന്ദ്രൻ വന്നതും വണ്ടി പറന്നതും കണ്ടപ്പോൾ പക്ഷെ E.T ആണ് ഓർമ വന്നത്. ഒരു പക്ഷെ ഇന്നും എല്ലാവർക്കും വിഷ്വൽ റഫറൻസ് E.T യും Close Encountersഉം തന്നെ ആയിരിക്കാം ഈ പ്രമേയത്തെ സമീപിക്കുമ്പോൾ. ഈ മാ യൗയിൽ ഫാന്റസി അല്ലെങ്കിൽ കാല്പനികത സൗമ്യമായി കടന്നു വരുമ്പോൾ ജെല്ലിക്കെട്ടിലും ചുരുളിയിലും
ക്രിയേറ്റിവിറ്റിയുടെ ഒരു ഉന്മാദാവസ്ഥയിൽ നിന്ന് ചുരുളിയുടെ തന്നെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ നീയൊക്കെ വേണേ കണ്ടു മനസിലാക്ക് @*#%%>> ളെ എന്ന് പ്രേക്ഷകരോട് ആക്രോശിക്കുന്ന ലിജോയെ ആണ് എനിക്ക് കാണാൻ സാധിക്കുന്നത്.
കമേഴ്ഷ്യൽ സിനിമയുടെ ടാഗ് ഉള്ള ഒരു സംവിധായകൻ ഇങ്ങനെ ഒരു high concept സിനിമ പൊതുപ്രേക്ഷകസമൂഹത്തിന് മുന്നിൽ അവതരിപ്പിക്കുമ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും ഒരു പറ്റം പ്രേക്ഷകർ എലിയനെറ്റ്‌ഡ് ആയേക്കാം. ഒരു സാധാരണ സിനിമ പോലെ മുന്നോട്ട് പോകുന്ന ജെല്ലിക്കെട്ടിന്റെ സ്വഭാവം വളരെ പെട്ടന്നാണ് ക്ളൈമാക്സില് മാറുന്നത്. ചുരുളിയിൽ തുടക്കം മുതൽ ഒരു നിഗൂഢതയും ഫാന്റസിയും നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ക്ളൈമാക്സിൽ വീണ്ടും വിഷ്വൽസിന്റെ സ്വഭാവം മാറുന്നു. റിപ്പിൾ എഫക്റ്റും പിന്നെ ലൈറ്റ് സോഴ്‌സും ഇരുട്ടിൽ നടന്നു നീങ്ങുന്ന രൂപങ്ങളും ഒക്കെ സൃഷ്ടിക്കുന്ന subtle ആയ അന്തരീക്ഷത്തിന് വിപരീതമായി ജീപ്പ് ചന്ദ്രനിലേക്ക് പറക്കുമ്പോൾ പക്ഷെ മറ്റൊരു സിനിമ പോലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്നു. ചുരുളിയുടെ നടുവിലേക്ക് കറങ്ങിയെത്തുന്ന പ്രകാശ ബിന്ദുക്കളും (ജീപ്പ്?) നടുവിലെ പ്രകാശ വിസ്ഫോടനവും കൊണ്ട് നിർത്തിയിരുന്നേൽ മുൻപ് പറഞ്ഞ നിഗൂഢത നിലനിന്നേനെ. ലിജോ നോ പ്ലാൻസ് ടു ചേഞ്ച് എന്ന് പറയുന്നത് മനസിലാക്കാം പക്ഷെ സിനിമാ പോലൊരു മാധ്യമത്തിൽ പ്രവൃത്തിച്ചുകൊണ്ടു വിമർശനം ഉയരുമ്പോൾ നോ പ്ലാൻസ് ട്ടു ഇമ്പ്രെസ്സ് എന്ന് പറയുന്നതിന്റെ ലോജിക് ഏകദേശം ചുരുളിയുടെ ക്ളൈമാക്സ് പോലെയാണ്. വ്യക്തിപരമായി ലിജോയുടെ ഇഷ്ടപെട്ട സിനിമകൾ അങ്കമാലിയും ഈ മാ യൗവും സിറ്റി ഓഫ് ഗോഡും പിന്നെ ഇപ്പോൾ ചുരുളിയുമാണ്.

PS : For a second I thought Joju was breaking the fourth wall here almost,he wasn’t really looking at the camera really but definitely he lost focus there for a split second.

Malik : Once Upon A Time In Trivandrum.

To be compared to all the gangster saga epics that came before it, Malik was always destined to be. From the mother of all, The Godfather to Once Upon a time in America to the most recent Scorcese homage to himself, The Irishman. Then we have the Indian tributes to The Godfather from Nayagan to Sarkar. Mahesh Narayan has went on record that he had confided in none other than Kamal Hassan that he was mulling over his own version of The Godfather.Interestingly Kamal Hassan has to be the only actor to appear in two adaptations of the Coppola classic, Nayagan and Thevar Magan. Mahesh hasn’t shied away from talking about the influence of Nayagan either. It’s evident that more than anyone Mahesh Narayan himself would have been aware of the burdens his film was ultimately destined to carry. It doesn’t help a filmmaker’s cause these days that most people respond to the responses to a film rather than the film itself. As if these crocodiles in the proverbial moat weren’t good enough to lose his sleep over, the writer-director chose to set the story against the backdrop of an incident in the history of the state that even the government doesn’t want to remember. This could only be one of these two things, sheer courage or plain stupidity. The jury is still out it seems, if Mahesh Narayanan ended up making a Quixote or a Lancelot of himself.

Like Take Off, Malik too is a sound film technically. Mahesh Narayanan belongs to the Joshy-I.V Sasi school of filmmaking where scale and ensemble cast are the norm, within the constraints of Malayalam Cinema of course. The film is closer in structure to Godfather Part II where there are two parallel narratives though it pays more tributes than one to Godfather I and also borrows heavily from Nayagan when it comes to some aspects of the plot. For instance, I was wondering why the assassination of Chandran was so elaborately staged when I was watching it, it was only later that I realised that it was a direct reference to the scene from Part II where Vito Corleone chases and Don Fanucci over rooftops. The feast in the opening scene and the retaliation during the funeral are allusions to scenes from Godfather I. Presuming that the title of the film is a reference to the stature of the main protagonist in his immediate soical surroundings, the writer fails to capture the growth of that very character from a small time smuggler to the revered figure I felt. Maybe instead of focusing on the mechanisations of Suleiman’s trade the film should have spent time on his growing influence in the community and present the audience with a more credible reason for his falling out with the State too. From his initial exchanges with his wife we get to know that the ultimate sacrifice he made, that of his son’s life played a role crucial in cementing his position as a leader of the people. In Godfather I while on exile in a town in Sicily, when Michael Corleone asks about the men of the town, he’s told that all of them died in vendettas. The Godfather saga is basically about that culture of vengeance within an ethnic group who are almost tribalistic when it comes to their rituals. It’s not a story for the modern ages and despite it’s cinematic aesthetics, remains a regressive tale. Coppola may have been aware of this and this could be the reason why he chose to close Godfather I with the shot of Micheal Corleone shutting the doors of his office to his wife. Mahesh Narayanan on the other hand has brought in the perspectives of a mother, a wife and that of a daughter in an attempt to sensitise the film for a contemporary audience. Personally, I felt that the film should have explored Roselyn’s perspective as a mother a bit more. But then, to pack all of these themes into a film under three hours is quite an asking task too. Adding to the complexity is the fact that the film was being woven around a real life incident which involved tensions of the communal kind. Mahesh Narayanan indeed turned Lancelot when he presented Suleiman Ali as an unapologetic believer of a leader, a rarity in these times.

Fahad’s portrayal of the older Suleiman Ali was a bit too verbose for my liking but that’s again on the writer I guess. They should have probably gone with a rather quieter, contemplative Suleiman Ali like Amitabh’s Subhash Nagre in Sarkar. Fahad has had four major OTT releases since the pandemic wreaked havoc and he has played four distinct characters in each of these films. So the attention he grabs on a platform with a global reach at a time when even critics are running out of films is rather expected and well deserved too, I’d say. Nimisha pitches in with an earnest performance and I wished that her character had more to do with the narrative that it meets the eye, once I was done watching the film. Vinay Fort as the friend turned foe was functional but there was no real chemistry between him and Fahad but here again the writer is to be blamed. Jalaja returned to the screen after almost two decades and was totally at ease and what I took note of was her voice. She has to be one of the very few actors from that era who didn’t speak on screen in Anandavally’s voice. Interestingly, the younger version of her character was played by her daugher and Mahesh Narayan also got Salim Kumar’s son to play the younger Moosakka. Joju has been spending a lot of time inside police stations and government offices these days and here again his character was under written I felt.. If Indrans had walked off the sets into any police station in Kerala, he would have fit in right away and no one would have raised a brow. Chandunath who played the younger police officer is an actor to look forward to. So is Sanal who played Freddy. Dileesh Pothan again delivers precisely what the role demands of him. Parvathy Krishna was impressive and the scene where she makes a hurried entrance at her workplace reminded me that acting is not just about emoting but also about blending into the surroundings effortlessly. She was a natural there. Malik is not a perfect film or even a great film but it has it’s moments. It’s not an easy film to write or make. There are some real neat instances of filmmaking unlike anything that we have seen before in Malayalam Cinema. The execution of the assassin before the prison and the other long take where Suleiman goes in search of his son were remarkable . Malik may have turned into an indulgence in the excercise of filmmaking at some point, to the makers. Despite Mahesh Narayan’s justifications there are views from serious students of Cinema that the opening long shot was a bit too forced. Malik is indeed an engaging watch at the end of the day and a sea apart from the usual fare in Malayalam Cinema. Of course you could debate the politics of the film till kingdom come. History I think, would be kinder to Malik.

malik #AmazonPrimeVideo

മാലിക് : റമദാ പള്ളിയിലെ യഥാർഥ ഇര ആരാണ്?

Spoilers! Quite a bunch of ‘em!

മകളെ അടിക്കുമ്പോൾ റോസ്‌ലിൻ പറയുന്നുണ്ട് നിനക്ക് വേണ്ടിട്ടാടി ഞാൻ ഈ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നത് എന്ന്. പാസ്പോർട്ട് കൊടുക്കുമ്പോൾ സുലൈമാനോട് പറയുന്നത് അമീറിനെ കരുതി പോയിട്ട് വരാനാണ്. എല്ലാം നിർത്താൻ റോസ്‌ലിൻ നിർബന്ധിക്കുമ്പോൾ അബുവിനെ പോലുള്ളവർ നാട്ടുകാരോട് എന്താണ് ചെയുന്നത് കാണുന്നുണ്ടല്ലോ എന്നും റമദാ പള്ളിക്കാർ തന്നെ വിശ്വസിച്ചാണ് ജീവിക്കുന്നതും എന്നും സുലൈമാൻ പറയുന്നുണ്ട്. അപ്പോൾ റോസ്‌ലിൻ തിരിച്ചു ചോദിക്കുന്നത് നമ്മുടെ മകനെ കൊടുത്തിട്ടല്ലേ ആൾക്കാർക്കു വിശ്വാസം ഉണ്ടായതു എന്നാണ്. ഒരു പത്തു ദിവസം മകനെയോർത്തു പോയിട്ടു വരാൻ റോസ്‌ലിൻ അപേക്ഷിക്കുന്നു. വിശ്വാസമാണ് സുലൈമാനെ നയിക്കുന്നത് എന്ന് മറ്റാരേക്കാളും നന്നായിട്ടു അറിയാം റോസിലിന്. അതേ വിശ്വാസം സുലൈമാനെ കാത്തു രക്ഷിക്കുമെന്നും ഒറ്റയ്ക്ക് ബസിൽ പോകുന്നതാണ് കൂടുതൽ സുരക്ഷിതമെന്നും സുലൈമാന്റെ സഹചാരികളോട് റോസ്‌ലിൻ പറയുന്നുണ്ട്. ഒരു പക്ഷെ ആ വിശ്വാസം മാത്രമേ സുലൈമാനെ നേർവഴിക്കു കൊണ്ടു വരു എന്ന ചിന്തയും റോസിലിനെ നയിച്ചതാവാം എന്നും ന്യായമായി ഇവിടെ ചിന്തിക്കാം. റോസിലിനെ പ്രേക്ഷകർ ആദ്യം കാണുമ്പോൾ തന്റെ മകളെ നോക്കി ഉത്കണ്ഠയോടെ നിൽക്കുകയാണ് അവർ. ഇവൻ ചതിച്ചിരിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞു ഡേവിഡ് പള്ളിയിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപോകുമ്പോഴും പള്ളിയിൽ നിന്ന് തന്റെ കുട്ടിയെയും കൊണ്ടു സുലൈമാന്റെ കൂടെ കുടുംബത്തെ ഉപേക്ഷിച്ചു ഇറങ്ങുമ്പോഴും അതേ ഭാവമാണ് റോസിലിന്. മകനെ അടക്കി കഴിഞ്ഞു വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തുന്ന സുലൈമാൻ മകളെ എടുത്തു അകത്തേക്കു പോകുമ്പോഴും സമാന ഭാവമാണ് റോസിലിന്. തനിക്കു തന്റെ അച്ഛനെയും മകനെയും ഒരേ ദിവസമാണ് നഷ്ടമായതെന്നും സുലൈമാന്റെ കൈയിൽ ചോര മണക്കുന്നു എന്നും റോസ്‌ലിൻ തേങ്ങുന്നു. മറ്റൊരു റോസിലിനെ കാണാൻ ആവുന്നത് മിനിക്കോയിൽ മണിയറയിലേക്ക് കേറുന്ന നിമിഷത്തിലാണ്. അത് വരെ പുഞ്ചിരി തൂകി നിൽക്കുന്ന റോസ്‌ലിൻ പെട്ടന്ന് പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നു. എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു സുലൈമാന്റെ കൂടെ ഇറങ്ങി വരുന്ന റോസിലിനെ കാത്തിരിക്കുന്നത് വീണ്ടും നഷ്ടങ്ങളാണ്. തന്റെ അപ്പന്റെ മൃതശരീരം കാണാൻ വരുമ്പോൾ അവർ തന്റെ മകനെ ഒരു നോക്ക് കാണാൻ അനുവദിച്ചില്ല എന്നും റോസ്‌ലിൻ പറയുന്നുണ്ട്
സ്വന്തം മകന്റെ മരണം പോലും ഒരു ഘട്ടത്തിൽ പള്ളിമുറ്റത്ത് തോക്കെടുക്കുന്ന സുലൈമാന് ഒരു നേട്ടമായിരുന്നു എന്ന ചിന്ത റോസിലിന്റെയുള്ളിൽ ഉണ്ടെന്നു അവർ തമ്മിലുള്ള ആദ്യ സംഭാഷണത്തിൽ വ്യക്തമാണ്.
തന്റെ മകളുടെ കൂട്ടുകെട്ട് കാണുമ്പോൾ എന്ത് ചിന്തകളാണ് റോസിലിന്റെ മനസ്സിൽ ഉരുത്തിരിഞ്ഞത്? സുലൈമാൻ റമദാ പള്ളിയിൽ ഉള്ളടത്തോളം കാലം കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കും എന്ന് റോസിലിനു അറിയാം. പുറത്തിറങ്ങിയാൽ അറെസ്റ് ഉണ്ടാവും എന്നും റോസിലിനു അറിയാമായിരുന്നു എന്നതും ഒരു സാധ്യതയാണ്. സ്റ്റേറ്റിനെയും ഡേവിഡിനെയും ഫ്രഡിയെയും ഡോക്ടറെയും പോലെ സുലൈമാന്റെ മരണം അല്ലെങ്കിൽ അസാന്നിധ്യം ആഗ്രഹിച്ച മറ്റൊരു വ്യക്തി ഒരു പക്ഷേ റോസിലിനും ആയിരിക്കാം. ഒരർത്ഥത്തിൽ റോസിലിന് അതൊരു ആവശ്യമായിരുന്നു.സുലൈമാന്റെ ഉമ്മയും അങ്ങനെ ആയിരുന്നു എന്ന ധാരണ മാറുന്നുണ്ട്. ക്ളൈമാക്സിൽ ഫ്രഡിയെ നാട്ടുകാർ കൈകാര്യം
ചെയുമ്പോൾ കബറിടത്തിനു പുറത്തു നിന്ന് മുകളിലേക്ക് നോക്കുന്നുണ്ട് റോസ്‌ലിൻ. അവിടെയാണ് ഞാൻ ആശയകുഴപ്പത്തിലായത് .

Hell hath no fury like a woman scorned എന്ന പ്രയോഗം പൂർണമായും ഇവിടെ ഉചിതമല്ലായിരിക്കാം പക്ഷെ അത് കൂടെ ചേർക്കാതെ ഈ ചിന്ത പൂർണമല്ല. ഒരു പക്ഷെ woman എന്ന വാക്കിന് പകരം mother എന്നോ daughter എന്നോ പറയാം ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ. ഒരു വ്യക്തിയുടെയും ഒരു സമൂഹത്തിന്റെയും കഥക്കപ്പുറം ഒരു അമ്മയുടെയും ഭാര്യയുടെയും മകളുടെയും കഥയാണ് മാലിക്.

malik #amazonprime

Cold Case : Lost Opportunity .

spoilers !

Given Prithviraj’s obsession with all
things occult, the supernatural element was hardly surprising. He can deny it all he wants but from Christopher Moriarty to Illuminati, the recurring themes in his films tells us that he’s no different from any other 90s kid who’s read his share of popular english fiction or watched TV shows and movies from the Cable TV era. The trailer looked like the film was trying too many things, at least to me and that is exactly how it turned out to be too. They should have stuck to the police procedural genre and would have maybe even made a worthy successor to Yavanika, though even the very mention of these two films in a single sentence could be considered blasphemy.

The only time Prithviraj lost his scorn on screen was when he was around Alencier, I felt. Except for Lakshmipriya Chandramouli, everyone else looked totally out of their elements, especially when it came to lip synch. Aditi Balan behaved around the child like she was adopted, I thought, chemistry was non existent. The pandemic must have definitely contributed to the disintegration of the director’s original vision and design for the film I presume and he deserves the benefit of the doubt here. The movie did come into its own when it got to the forensic scenes and it sounded like the makers had done their bit of research. I was particularly impressed by the detailing into the DNA test types, something that I had taken note of in that stellar procedural on Netflix, Unbelievable.

Coming to the “pièce de résistance” of the film, if you were okay with Johnny Depp transferring his conscience onto a mainframe, what’s a refrigerator anyway. But have to admit that the climax was unintentionally funny too. And why do high ranking police officers on screen throw about fancy phrases like “ pandoras box” totally out of context, just for the heck of it. Looks like Prithviraj still has a hangover of his “Fountainhead” days, if you know what I’m talking about. And who makes these fancy PowerPoint presentations in the police station, I’m curious. Another lost opportunity and this article about the incident that most probably served as an inspiration might drive home that point.

https://www.onmanorama.com/news/kerala/2018/03/22/how-kochis-holmes-nailed-concrete-barrel-murderer-with-screw.html

And personally i feel that everything that went wrong with Adam Joan is what went wrong with Cold Case too. Tracing back my thoughts on Adam Joan here, and I’ve been rather vicious I admit.

https://gopakumarpurushothaman.com/2017/09/16/adam-joan-the-review/

Category: malayalam cinema