Tag: Malayalm movies

Salute : Good Thrills, Bad Drama.

Salute is a bit like a sandwich where the bread’s gone stale but the filling’s great and you didn’t know it until you’d taken a bite and you’re mad at the people who made it and ruined what should have been a real tasty meal for you. And watching a Malayalam movie and speaking your mind on it these days is a bit like getting married, the arranged marriage way, in Kerala. Apparently it’s all about setting your expectations right, for starters. If you air your honest opinion you’re probably going to end up being schooled and gaslighted by everyone from your family and friends to the neighbor’s child’s mother in-law’s in-laws. People are peddling lessons on social media on how a movie should be watched and why and by whom. Or to put a spin on that line from The Dark Knight, you’re the viewer Malayalam cinema deserves, but not the one that it needs right now. Dulquer Salman films are not there yet maybe, but yeah soon. So I think it’s safe to talk about Salute just yet, or is it? Guess I’m finding out soon.

The title had me wondering early on, I mean why was it called Salute and then a few minutes into it, there’s everyone in the frame saluting DQ and later he gets his share of some pretty cool saluting to do too. In fact he gets to respond to some dialogues with a salute. That’s one box checked already and there’s one content movie buff and pretty creative writing too. The film did take me into a weird zone mentally. I kept getting vibes of a number of films, it was almost Deja Vu. Now, don’t get me wrong here, I can explain 🖐.

The elite cop family, the brothers who are working the same case in their own ways reminded me of the Jayaram – Indrajit starrer, Fingerprint. Here too the cop is someone who has the luxury of hopping at whim between college, jobs and could always go back to farming on his inherited land. This is one cop who hasn’t watched any of those Tamil films about the plight of farmers. But that’s what it takes to be an honest cop, immense wealth and apparently character and integrity are bound to it in the Bobby- Sanjay multi-verse, where politicians are the root of all evil, except for Kadakkal Chandran. It’s a recurring simplistic worldview and you almost want to pull the cheeks of the writers and make noises people make when they’re around babies.
Policemen are helpless souls here who are forced to manufacture evidence and frame the innocent because they just don’t know any better. Maybe they should do binge watch parties of CSI? Hell, they looked pretty skilled when it came to planting evidence, problem is only in finding it I guess. Then of course, the Kurup Deja Vu, replete with the looks. I couldn’t help thinking that maybe Dulqeur had a hard time choosing between two screenplays about an elusive criminal and then decided to do both anyway, with different perspectives of course.

All things said and layers peeled off, it is still a decent watch. I’m no expert on editing and I’ve no idea how hard it’s to edit a 24fps frame so I’ll just limit my opinion to the writing department here when I say that I wish that they’d done away with the regular tropes and had focused on the core narrative. Roshan Andrews like his contemporary Blessy spent a long part of their careers assisting some past masters and when they went independent the language and geography of Malayalam Cinema changed beyond recognition. The movie strangely works best when it’s an old school police procedural. It’s also one of those films that leave a nagging feeling behind because there’s no real closure for the viewer but that’s part of the fun too. And what is a good Malayalam thriller worth without a coincidence, and here you have a bunch too, just in case you were bored with one. Personally I thought that the character the average viewer would relate to most is that of Diana Penty’s. She appears out of the blue and she’s there and then she’s not. She looks interested and involved one moment and she’s gone in the next. Salute is good thrills being sunk by bad drama but hey you’re going to watch it anyway too.

Sudani From Nigeria : The Review.

When Aamir Khan made a movie on wrestling, he told the unconventional tale of a father in the heartland of patriarchy, who chose to defy the norms and went on train his daughters as champion wrestlers. Anurag Kashyap made a movie on boxing and chose to tell his story against the backdrop of the rampant castesim and jingoism in his home state,UP. And then you have Zakariya Mohammed, the debutant director who has gone ahead and made a movie based on the football frenzy in Kerala, reflecting the culture of brotherhood and love across borders, ethnicities and identities that has always stood the state apart from the rest of the world.My personal theory about this inclusive culture and general lack of animosity of the people in the region is that, we have been exposed to outsiders through centuries of trade rather than invasions.I have always believed that Cinema is a universal language which transcends the barriers of the mind and lands reiterating the fact that the human condition is the same, everywhere.Sudani From Nigeria reinforces that belief.

Like how every Malayali in the Middle East is a Malabari, every African player in the fiercely competitive Sevens football scene in the state is a Sudani to the locals, hence the title of the movie. Though there’s isn’t much of actual football in the movie, it’s an indispensable part of the story here and revolves around it, much akin to the life of the team manager Majeed played by Soubin Shahir. He’s no Arsene Wenger though, and splits the prize money between his players per game and sleeps with them on the floor of the one room atop a building which passes for the players’ accommodation, when he can’t find peace at home.The player who is the focus of the tale is Samuel Abiola Robinson, a Nigerian actor. The crux of the tale is the bond that develops between Samuel’s eponymous character and the people in Majeed’s life which ultimately transforms him as a person too. It was not enough it seems, that the Nigerian’s addressed a Sudani, he’s sudu to Majeed’s mother and neighbors, in true Malayali tradition. No one goes without a pet name here.

The characters who will actually blow you away are played by three, elderly actors who are not exactly familiar faces in  Malayalam cinema.Savithri Sreedharan as Majeed’s mother has successfully translated the six decades of her experience as an award winning theatre artiste onto the silver screen.She is in fact a representative of the unconditionally loving mothers of the world, here.Sarasa Balussery, another award winning drama actor who’s making her mark in this movie plays the wisecracking ,tough neighbor who competes with Majeed’s mother to take care of Samuel.She’s no different from those tough as nails aunts and neighbor ladies in our own lives who have showered us with affection.Delivering the most moving performance of the three is another veteran stage artiste, KTC Abdullah as Majeed’s step-father. It’s a role and performance that would leave Stone Cold Steve Austin teary eyed. It would be unfair not to mention Muhsin Perari’s writing, which i suspect has contributed heavily in capturing the charms of life in the small towns and villages of Malappuram.One can’t but help feeling that a film as unique and refreshing as this could have avoided the controversy that was stirred up post release and though any publicity is good publicity these days, the film deserved better.

 

 

 

Adam Joan : The Review

താങ്ക് ഗോഡ്.എല്ലാ മലയാളം പടങ്ങളും ഈ ഇടെ ആയി തുടങ്ങുന്നത് ഇങ്ങനെ ആണ്.എന്റെ അറിവിൽ അതൊരു പ്രാർത്ഥനയോ ദൈവത്തിനോടുള്ള നന്ദി പ്രകടനമോ അല്ല മറിച്ചു ഒരു ദീർഘനിശ്വാസമാണ്, എന്തോ ആപത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപെട്ടവരുടെ വികാരപ്രകടനം.
ഓണത്തിന് ഇറങ്ങിയ പടങ്ങളിൽ കൂട്ടത്തിൽ ഭേദം ആണെന്ന് കേട്ടിരുന്നു ആദം ജോൻ.എല്ലാ പടങ്ങൾക്കും തല വെച്ച് കൊടുക്കുന്ന ഞാൻ ഇതിനും വെച്ചില്ലേൽ ശെരി ആവില്ലലോ.അങ്ങനെ കൊണ്ട് വെച്ച് കൊടുത്തതിനു ശേഷം ഉണ്ടായ ചില ജല്പനങ്ങൾ ഇവിടെ വന്നു വാരി വിതറാൻ ഉള്ള ത്വര അടക്കാൻ ഒരു ദിവസം ഫുൾ ശ്രെമിച്ചു പക്ഷെ നടന്നില്ല. കർമ്മണ്യേ വാധികാരസ്തേ എന്നാണല്ലോ.
പടം ഹോളിവുഡ് നിലവാരത്തിൽ ആണെന്ന് ആണ് വെപ്പ്. എഴുതി പിടിപ്പിക്കുന്നത് പതിവ് പോലെ ഇംഗ്ലീഷിൽ വേണ്ട മലയാളത്തിൽ തന്നെ ആയേക്കാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചത് കൂടുതൽ ലൈക്ക് കിട്ടുമല്ലോ എന്ന ദുരാഗ്രഹം ഒന്ന് കൊണ്ട് മാത്രമാണ്.അല്ലേൽ കുറെ ലവന്മാര് കേറി വരും മനുഷ്യൻ ഉണ്ടായ കാലം തൊട്ടു അടിക്കുന്ന കുറെ ഡയലോഗുമായി .പണ്ട് കുറച്ചു ഇംഗ്ലീഷ് പറഞ്ഞു പോയെൻറെ പേരിൽ നാട്ടുകാര് സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ കേറി നിരങ്ങിയ ഒരു നടന്റെ പടം ആണ് ഇത് എന്നത് തികച്ചും യാദൃശ്ചികം മാത്രം.

സെവൻത് ഡേ ഇസ്‌റ ആദം ജോൻ ഇതിൽ മൂന്നിലും പൃഥ്വിരാജ് ആണ് ഹീറോ.സംവിധായകർ പുതുമുഖങ്ങളും.യു സീ ദി അയണി ഡോണ്ട് യു ?ഇങ്ങനെയുള്ള പടങ്ങളിൽ ഗോസ്റ് ഡയറക്ഷൻ പൃഥ്‌വിരാജിന്റെ വക നടക്കുന്നു എന്ന ഒരു അർബൻ ലെജൻഡ് കുറച്ചു നാളായി വട്ടം കറങ്ങുന്നുണ്ടെങ്കിലും അത് ശെരി ആയിരിക്കാം എന്നും ഇതൊക്കെ ലൂസിഫർ എന്ന മോഹൻലാൽ പ്രോജെക്ടിലേക്കുള്ള പിച്ച വെപ്പുകൾ ആണ് എന്ന് ആദം ജോൻ കൂടെ കണ്ടപ്പോൾ തോന്നാതിരുന്നില്ല.പുള്ളി ഇടപെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതൊക്കെ ആ പടങ്ങളെ സഹായിച്ചിട്ടേ ഉള്ളു എന്നും ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.നോയർ, ഒകൾട്ട് തീമുകളോട് പുള്ളിക് ഒരു അഭിനിവേശം ഉണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു .ചിലപ്പോൾ സ്ക്കൂളിൽ പഠിക്കുമ്പോ വായിച്ചു കൂട്ടിയ മിസ്റ്ററി നോവെൽസിന്റെ സ്വാധീനം ആയിരിക്കാം.ഈ പടത്തിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞാൽ ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും ഉള്ള പ്രശ്നബാധിത പ്രദേശങ്ങളിൽ കുട്ടികളുടെ മരണങ്ങൾ നിത്യസംഭവങ്ങൾ ആവുകയും അതിനെ collateral damage ആയി കാണുന്ന ഭരണകൂടങ്ങളും ഭരണാധികാരികളും രാഷ്ട്രീയക്കാരും നിഷ്പക്ഷ നിരീക്ഷകരും മാധ്യമങ്ങളൂം നയിക്കുന്ന ഈ കാലത്തു കുറച്ചു സാത്താൻ ആരാധകരെ ഭീകരന്മാരായി ചിത്രീകരിച്ചു പ്രേക്ഷകരെ ആകാംഷയുടെ മുൾമുനയിൽ നിർത്താം എന്ന ചിന്ത തികച്ചും ബാലിശമായി തോന്നുന്നു എനിക്ക്.രാവിലെ ന്യൂസ് വെച്ചാൽ കാണാം ഇതിലും ഭീകരത നിറഞ്ഞ സംഭവങ്ങൾ .അതൊക്കെ കണ്ടു പതം വന്നു ഇരിക്കുമ്പോളാണു കുങ് ഫു പഠിച്ച കുറെ ഹൈ പ്രീസ്റ്റുകൾ അന്തി കുർബാനേം കൊണ്ട് കെട്ടി എടുത്തിരിക്കുന്നത്.

ടി ഡി രാമകൃഷ്ണന്റെ ഫ്രാൻസിസ് ഇട്ടിക്കോര വായിച്ചിട്ടു ഇൻസ്പയർ ആയി എഴുതിയ കഥ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.പടത്തിൽ ഏറ്റവും താല്പര്യം തോന്നിയത് ഇട്ടിക്കോരയിൽ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള പോലുള്ള കേരളത്തിലെ ചില കുടുംബങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള ചില പരാമർശങ്ങളാണ് .പക്ഷെ ഹോളിവുഡ് നിലവാരത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ഉള്ള പടം ആയ കൊണ്ട് അതിന്റെ ഒന്നും പുറകെ അധികം പോവാതെ ബെൻസും റേഞ്ച് റോവറും മാസ്റ്റങ്ങും ഹാർലി ഡേവിഡ്സണും അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടിക്കാനും ഒരു സ്ലോ മോഷൻ ഫയിറ്റ് നടത്തി കുറച്ചു മനുഷ്യന്റെ ക്ഷമ പരീക്ഷിക്കാനും ആണ് ഡയറക്ടർ തീരുമാനിച്ചത് .പൂർണമായും ഒരു ഹോളിവുഡ് പടം ആയി മാറി മലയാളി പ്രേക്ഷകരെ alienate ചെയ്യാതിരിക്കാൻ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ഇടക്ക് ഒരു കൊച്ചി ഫ്ലാഷ്ബാക്ക്.കാമറയും കളർ ഗ്രേഡിങ്ങും കൊണ്ട് ഒരു സ്വീഡിഷ് അല്ലെങ്കിൽ ഡച്ച് ത്രില്ലറിന്റെ ലുക്ക് പടത്തിനു ഉണ്ടാക്കിട്ടുണ്ട് എന്നത് ശെരി തന്നെ.കഥയും ലൊകേഷനും ബ്രോഡ്‍ചർച് തൊട്ടു ഹിന്റർലാൻഡ് വരെ ഉള്ള യൂറോപ്യൻ ഷോസിനെയും ഓർമിപ്പിച്ചു.അകിര കുറൊസാവ ലോക നിലവാരം ഉള്ള പടങ്ങൾ എടുത്തത് ജപ്പാൻകാരെ യൂറോപ്പ്പിലും അമേരിക്കയിലും കൊണ്ട് പോയി പടം എടുത്തിട്ടില്ല എന്ന് കൂടി ഇവിടെ വെറുതെ പറയാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.ഫോർ ഹൊറർ.

നായകൻ വില്ലനെ അവസാനം ഇടിച്ചു ഒതുക്കണം എന്ന കൺസെപ്റ്റ് ഇവിടെ വിട്ടു കളഞ്ഞിട്ടല്ല എന്നത് ഈ “ക്ലാസ്” പടത്തിന്റെ മറ്റൊരു പ്രത്യേകത ആണ്.ഈ കലാരൂപത്തെ അന്യം നിന്ന് പോകാതെ കാത്തു സൂക്ഷിച്ച അണിയറ പ്രവർത്തകരെ നന്ദിയോടെ സ്മരിക്കുന്നു.ലൂസിഫറിന് കാസനോവയുടെ അവസ്ഥ വരരുത് എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ എന്റെ വാക്കുകൾ ഉപസംഹരികുന്നു.നന്ദി,സർകാസം.

Manichitrathazhu: In retrospect.

Flipping through channels on TV is a ritual that’s being seriously threatened by the arrival of binge watching and i was honoring this time old tradition the other day when the sight Mohanlal,Thilakan,Innocent and Nedumudi in a single frame made me stop and put the remote down.Manichitrathazhu was playing on Asianet,for the umpteenth time but i didn’t find myself complaining, rather was only too happy to sit back and watch though the film was almost close to its ending.The fear of ghosts and darkness i had outgrown as a kid, when I realized that the living were far more sinister and dangerous but Manichitrathazhu managed to stir up my fears of the unknown every time I watched it, especially the scenes where Nagavalli starts making her presence felt.I can’t decide if it’s just the visuals or the background music, maybe bit of both, in fact I’ve been told that the makers researched raagas that invoked fear for the haunting BGM that has attained cult status today.

The film needs no introduction and it has been remade in all the major regional languages but the original remains a class apart, the fact that the best minds in the Malayalam film industry came together behind and in front of the camera, being just one of the reasons why. Manichithrathazhu is what happens when a Malayali filmmaker sets his mind on making a horror-thriller for a Malayali audience, that is to just say, a thinking man’s horror film. You could rightly debate that the film is a psychological thriller and not a horror film in the true sense but then again, you didn’t know that until the end credits had rolled.

While even the most celebrated Hollywood horror movies have resorted to demonic possessions and supernatural presence to send a chill down the viewers spine, Manichitrathazhu delves into the complexities of the human psyche with a subtlety and realism that is indeed the hallmark of malayalam movies our times ,notwithstanding the fact the protagonist does break into a song at the most crucial of moments in the film, but thats just our way of telling a story and i wouldn’t want it any other way either.

The movie does not attack the customs and traditions of the largely patriarchal community against the backdrop of which the story unfolds, rather it chooses an inclusive narrative, treading a middle ground where scientific methods and cultural symbols find equal footing in the progression and culmination of the tale.That the film successfully managed to scare the living daylights out of the viewers without any special effects sequences speaks volumes of the skills of Madhu Muttam, the reclusive script writer and Fazil the director, though the movie is also known for the collaborative efforts of the most successful filmmakers of the time.

കേട്ടറിവിനേക്കാൾ വലുതാണ് മുരുഗൻ എന്ന സത്യം.സത്യം.

ഇത് വരെ ഒരു മലയാളം സിനിമക്കും കാണാത്ത അഡ്വാൻസ് ബുക്കിംഗ് ഓപ്പണിങ് ആയിരുന്നു പുലിമുരുകന്റേത് ,നവംബർ 3rd റിലീസ് ഡേറ്റ് ഉള്ള പടത്തിനു ഒക്ടോബർ 16നു നോവോ സിനിമാസ് ബുക്കിംഗ് തുടങ്ങി.സാധാരണ വീക്കെൻഡ് മാത്രം സിനിമയ്ക്ക് പോകുന്ന കൊണ്ട് വ്യാഴാച്ചയോ അതോ വെള്ളിയാഴ്ച്ച രാവിലെയോ ആണ് ബുക്ക് ചെയുന്നത്.ടിക്കറ്റ് കിട്ടാത്ത അവസ്ഥ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.പ്രേമത്തിനഉം കബാലിക്കും പോലും രണ്ടു ദിവസം മുന്നെയാണ് ബുക്ക് ചെയ്‌തത്‌.
ഒപ്പം കണ്ടതിന്റെ ഹാങ്ങോവറിൽ ആയിട്ടു പോലും ഇടയ്ക്കു ചില വിമർശകരെ “ഫാൻസ്‌ ” ഓൺലൈൻ കൈകാര്യം ചെയ്‌ത രീതിയും പിന്നെ ഇവമ്മാരുടെ ഒക്കെ മാത്രം ആണ് മോഹൻലാൽ എന്ന “ഫാസിസ്റ്റു” സമീപനവും ഒക്കെ കൊണ്ടു മടുത്തിട്ടു ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ആദ്യത്തെ ആവേശം ഒക്കെ കെട്ടു അടങ്ങിയിരുന്നു.ഇന്ന് വൈകിട്ടു വരെ ബുക്കിംഗ് പേജിൽ കേറി നോക്കിട്ടു പോലും ഇല്ലാരുന്നു.ടിക്കറ്റ് കിട്ടും കിട്ടാതെ എവിടെ പോകാൻ എന്ന ചിന്തയും.ഓഫീസിൽ നിന്ന് വന്നിട്ടു പേജിൽ കേറി നോക്കിയപ്പോ വീക്കെൻഡ് ഷോസ് ഒക്കെ ഏകദേശം ഫുൾ.ടിക്കറ്റ് ഉള്ളത് ഒന്നും രണ്ടും ഒക്കെ മുന്നിലത്തെ വരികളിൽ.വ്യാഴവും വെള്ളിയും ശനിയും ഇത് തന്നെ അവസ്ഥ .ഒരു ഭാഗ്യ പരീക്ഷണം നടത്തിയപ്പോ വെള്ളിയാഴ്ച ഉച്ചക്ക് ഒരു ഷോയ്‌ക്ക്‌ ഏറ്റവും പിന്നിലെ “എഡ്ജ്” റോയിൽ രണ്ടു സീറ്റ് ,സന്തോഷമായി ഗോപിയേട്ടാ.അതോടെ എന്റെ ഉള്ളിലെ ഗാംബ്ലർ ഉണർന്നു.വീണ്ടും ഓരോ ഷോയിൽ കേറി നോക്കി.ഒന്നും നടക്കാതെ തിരിച്ചു വന്നു നോക്കിയപ്പോ നേരത്തെ കണ്ട ഷോയിൽ ടിക്കറ്റ് ഒന്നും കാണുന്നില്ല.അതിന്റെ ഇടയ്ക്കു ആരോ കേറി പണിതു എന്ന് തോന്നുന്നു…പിന്നെ ഒരു ഭ്രാന്തനെ പോലെ ആരും സഞ്ചരിക്കാത്ത വഴികളിലൂടെ ഞാൻ സഞ്ചരിച്ചു…ഐ ബ്രോക്ക് ഓൾ ദി റൂൾസ് ഓഫ് കോൺവെൻഷനൽ ടിക്കറ്റ്‌ ബുക്കിംഗ്.

നോവോ ബുക്കിംഗ് പേജ് ഇടക്ക് മിസ്റബിഹേവ് ചെയാറുണ്ട് എന്ന് മുൻ അനുഭവങ്ങൾ ഉള്ളത് കൊണ്ട് ഞാൻ രണ്ടു ടിക്കറ്റിനു പകരം ഒരു ടിക്കറ്റ് നോക്കി.അപ്പൊ ദേ കിടക്കുന്നു നേരത്തെ കണ്ട രണ്ടു സീറ്റുകൾ.രണ്ടു സീറ്റിനായി ബുക്കിംഗ് ഓപ്‌ഷൻ കൊടുത്താൽ ഷോ ഫുൾ എന്നും കാണിക്കുന്നു.മലയാളീടെ അടുത്ത് കളിക്കാൻ ഒരു ബുക്കിംഗ് സൈറ്റോ എന്ന് ഞാൻ.ഓരോ ടിക്കറ്റ് ആയി ബുക്ക് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു ആദ്യത്തെ സീറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തു അടുത്തത് അടിച്ചപ്പോ നീ മൂ…ഡനായി എന്ന് സൈറ്റ് എഴുതി കാണിക്കുന്നു.ഷോ വീണ്ടും ഫുൾ.ഒറ്റക്കു പോയി കാണൽ നടക്കില്ല, ഓൺലൈൻ ക്യാൻസലിങ്ങും ,അത് കൊണ്ട് നേരിട്ടു മൾട്ടിപ്ലെക്സിൽ പോയി ബുക്കിംഗ് രണ്ടു സീറ്റ് ഉള്ള ഏതേലും ദിവസത്തെ ഷോയ്ക്കു റീഷെഡ്യൂൾ ചെയാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു .ബുക്ക് ചെയ്ത മോൾ നടക്കാൻ ഉള്ള ദൂരത്താണ്.ഓരോരോ പണിയേ.

സഹാറ സെന്റർ നോവോയിൽ ചെന്നപ്പോ ഡെസ്കിലെ ഫിലിപ്പിനോ പെണ്ണ് പറഞ്ഞു ക്യാന്സലേഷൻ നടക്കില്ല റീഷെഡ്യൂൾ ചെയാം എന്ന്.ലീവ് നോ സ്റ്റോൺ അൺടേൺഡ് എന്നാണല്ലോ, ആ ലാസ്‌റ് സീറ്റ് ഉണ്ടോന്നു സിസ്റ്റത്തിൽ നോക്കാൻ ഞാൻ.അതെ, ആ സീറ്റ് അവൈലബിൾ ആയിരുന്നു.ബുക്ക് ചെയ്തു മറിക്കാൻ ഞാൻ പറഞ്ഞു.വിചാരിച്ച പോലെ തന്നെ രണ്ടു സീറ്റ് , അതും ലാസ്‌റ് റോയിൽ.പേ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ടിക്കറ്റ് പ്രിന്റ് ചെയ്തു തന്നിട്ട് അവൾ എന്നോട് പറയുവാ ഓൺലൈൻ ബുക്ക് ചെയ്തതും പ്രിന്റ് ചെയ്യട്ടെ എന്ന് …. ഞാൻ പിന്നെ ഓക്കേ എന്ന് പറഞ്ഞു.രണ്ടു ടിക്കറ്റും ഇട്ടിരുന്ന ലോ വേസ്റ്റ് ജീൻസിന്റെ ബാക്ക് പോക്കറ്റിൽ വെച്ചിട്ടു ഞാൻ തിരിച്ചു നടന്നു.മോളിൽ നിന്ന് വെളിയിൽ ഇറങ്ങി റോഡ് കടക്കാൻ ഉള്ള ഓവർപാസ്സ്‌ കേറി അപ്പുറത്തു എത്തിയപോ ഇത്ര കഷ്ടപ്പെട്ട് ടിക്കറ്റ് എടുത്ത കാര്യം ഫിറോസിനേം ശ്രീനാഥിനേയും അറിയിച്ചേക്കാം എന്ന് കരുതി മെസ്സേജ് ചെയ്‌തു.അതിനെ കുറിച്ചു ഒരു പോസ്റ്റ് ഇട്ടേക്കാം എന്നും.

ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് തിരിച്ചു നടക്കുന്ന വഴിക്കുള്ള പുതിയതായി തുടങ്ങിയ റെസ്റ്റോറന്റിന്റെ മുന്നിൽ എത്തിയപ്പോ ഷവർമ നിന്ന് കറങ്ങുന്നു.രണ്ടെണ്ണം ഓർഡർ ചെയ്‌തു.സാധാരണ എടുക്കുന്നതിലും കൂടുതൽസമയം അവർ എടുത്തു ഇന്ന്.ഇടക്ക് വന്നു രണ്ടു സോറിയും.ഏകദേശം ഇരുപതു മിനിറ്റു കഴിഞ്ഞു ആണ് സാധനം കിട്ടിയത്.വീട്ടിലേക്കു നടക്കാൻ തുടങ്ങി ചുമ്മാ പോക്കറ്റിൽ കൈ ഇട്ടു നോക്കിയപ്പോ ടിക്കറ്റില്ല്ല! എല്ലാ പോക്കറ്റിലും തപ്പി.രക്ഷയില്ല.കഷ്ടകാലം പിടിച്ചവൻ മൊട്ട അടിച്ചപ്പോ കല്ല് മഴ എന്ന് പറഞ്ഞ പോലെ.തിരിച്ചു നടന്നപ്പോൾ ഓവർ പാസ്സ് വരെ വഴിയിൽ ഒന്നും കണ്ടില്ല.ഏതേലും മലയാളിക്കു രണ്ടു പുലി മുരുഗൻ ടിക്കറ്റ് വഴിൽ കിടന്നു കിട്ടിയാൽ ഉള്ള പ്രതികരണം എന്തായിരിക്കും ,അതിനു കാരണക്കാരൻ ഞാൻ ആണല്ലോ മുരുഗാ എന്ന ചിന്ത എന്നെ പരിഭ്രാന്തനാക്കി.ഓവർ പാസിൽ ലിഫ്റ്റ് ഞാൻ ഉപയോഗിച്ചില്ലായിരുന്നു.അത് കൊണ്ട് സ്റ്റെയർ വഴി തന്നെ തിരിച്ചു കേറി.ആദ്യത്തെ ലാൻഡിങ്ങിൽ എത്തിയപ്പോ അതെ,അതാ കിടക്കുന്നു ആ രണ്ടു ടിക്കറ്റുകൾ.കേട്ടറിവിനേക്കാൾ വലുതാണ് മുരുഗൻ എന്ന സത്യം എന്ന് ഞാൻ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു.മാപ്പാക്കണം മൂപ്പാ.